Giganci w legendach i świętych księgach

Wiele podań i legend wspomina o olbrzymach. Warto zastanowić się nad tym, czy giganci istnieli naprawdę, czy są jedynie wytworem ludzkiej wyobraźni. Ogromna liczba tekstów wspominająca o dawnych mocarzach skłania nas do refleksji, że te wszystkie historie wywodzą się od jednego nieznanego nam dotąd źródła historycznego. Opowieści o olbrzymach obecne są w niemal wszystkich kulturach i religiach na całym świecie¹.

Giganci w Piśmie Świętym

O olbrzymach wydaje się wspominać na przykład szósty rozdział Księgi Rodzaju, gdzie zostało napisane: „kiedy ludzie zaczęli się rozmnażać na ziemi i rodziły im się córki, ujrzeli synowie boży, że córki ludzkie były piękne. Wzięli, więc sobie za żony te wszystkie, które sobie upatrzyli” oraz dalej: „A w owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi, których im one rodziły. To są mocarze, którzy z dawien dawna byli sławni”². Związki te zaowocowały potomstwem, które Biblia nazywa nefilim, co odnosi się do hebrajskiego terminu, które oznacza „upadli”³.

Dość powszechnie uważa się, że fragmenty te odnoszą się do olbrzymów. Jednak nie wszyscy się zgadzają z taką interpretacją. Część interpretatorów jest zdania, że pod terminem „synowie Boży” kryją się potomkowie Seta, natomiast pod terminem „córki ludzkie” potomkinie Kaina. Również sam termin nefilim nie nosi żadnego znaczenia etymologicznego, które sugerowałoby, że chodzi o ludzi o wiele większych i silniejszych niż żyjący współcześnie. Z drugiej strony Biblia wspomina chociażby o Goliacie. Nie można też wykluczyć, że upadłe anioły faktycznie odegrały tutaj pewną rolę.

Giganci w innych podaniach

Co więcej, wzmianki o olbrzymach możemy odnaleźć również w świętych księgach dawnych plemion i ludów. Zgodnie z tymi opowieściami dawniej naszą planetę zamieszkiwali ludzie, którzy „wzrostem sięgali nieba”. Na świecie panowała wtedy zupełnie inna atmosfera i klimat. W mitach i legendach o gigantach możemy dostrzec liczne motywy wspólne. Rodzili się oni ze związków z kobietami, a do ich narodzin przyczyniły się istoty zstępujące z niebios. Olbrzymy stały się zgubą i przekleństwem dla ludzkości⁴.

Źródła historyczne pochodzące z wielu regionów świata podają różne opisy tych tajemniczych istot, które przybyły ze sfer niebieskich, wód oraz innych wymiarów. Część z nich z wyglądu przypominała ludzi bądź formy humanoidalne nieznane dotąd na Ziemi. W pismach sanskryckich określano ich jako dewy, co można przetłumaczyć jako „istoty z nieba lub z raju”⁵. Mimo to giganci w mitach i legendach opisywani są jako istoty okrutne i złe. Znęcali się oni nad ludźmi, kradli i pożerali płody rolne.

Księga Henocha i Kebra Nagast

Księga Henocha, która nie weszła do kanonu Pisma Świętego, bardzo szczegółowo opisuje historię upadku aniołów, którzy stali się nieczyści, kiedy złączyli się z ziemskimi kobietami. Wyjawili oni również kobietom niebiańskie tajemnice, które przyczyniły się do wzrostu bezprawia na świecie. Nauczyli kobiet między innymi zaklęć i praktyk okultystycznych.

Dopełnienie tej historii można odnaleźć w eposie pod tytułem Kebra Nagast (Chwała królów Abisynii). Wynika z niego, że córki Kaina obcowały z aniołami oraz zachodziły z nimi w ciążę. W czasie porodu wiele kobiet umierało, a wraz z nimi płód w ich łonie. Dzieci, które przychodziły na świat zazwyczaj rozrywały łono swojej matki, a kiedy podrosły, stawały się gigantami⁶.

Apokalipsa Barucha

Bardzo interesująca jest legenda o gigantach wywodząca się ze starożytnej Syrii. Znajduje się ona w manuskrypcie zwanym Apokalipsą Barucha lub Drugą Księgą Barucha. Tekst został napisany około 100 r. n.e., ale fragmenty manuskryptu zostały zachowane w jego odpisach z VI wieku w języku syriackim.

Według Apokalipsy Barucha pierwsi ludzie na Ziemi byli właśnie gigantami, ponieważ byli bardzo rozwinięci fizycznie, intelektualnie i artystycznie. Jednak ponieważ bardzo mocno upadli moralnie, to w konsekwencji zostali usunięci przez Boga. Według innych relacji z tych terenów, ludzie żyli wtedy znacznie dłużej, nawet przez setki lat⁷.

Inne starożytne doniesienia o gigantach

Jednak mity o gigantach zachowały się nie tylko na Bliskim Wschodzie. Plemię Kai z Nowej Gwinei opowiada o rasie olbrzymów, których nazywano Ne-Mu. Istoty te były bardzo wysokie i dysponowały wielką siłą. Zamieszkiwały one świat przed Wielkim Potopem. Ta rasa półbogów nauczyła przodków Kai uprawiania ziemi oraz wznoszenia budowli.

Interesujące są starożytne podania wywodzące się z Chin. Opisuje się w nich, że ludzie dawniej byli tak wysocy, że mogli spoglądać nad drzewami. Żyli oni w krainie szczęścia do czasu, gdy przestali przestrzegać przykazań nadanych im przez Boga.

O gigantach wspominają również legendy z terenów Grenlandii i Arktyki. Relacje te wspominają o gigantach, którzy nazywani byli Tunilami. Inne wspominają o plemionach gigantów, które zamieszkiwały skute lodem tereny.

Plemię Kotoko z Czadu w Afryce opowiada o tym, że dawniej mieszkali tu czarni giganci o prostych włosach, którzy są ich przodkami. Natomiast Aborygeni w swoich legendach zawierają historię o mieście Burrunga, które dawniej było zamieszkałe przez olbrzymów o jasnej skórze i rudych włosach.

Legendy arabskie opowiadają o olbrzymach, których nazywano Adytami. Według tych opowieści giganci byli wybitnymi budowniczymi i architektami. Zgodnie z podaniami arabskimi to właśnie te istoty wzniosły wszelkie wielkie budowle na Bliskim Wschodzie.

W Europie najwięcej podań o gigantach i tytanach oraz herosach pochodzi z czasów starożytnej Grecji. Pierwszą relację na temat tytanów opisał Hezjod w Teogonii, którego tekst pochodzi z ok. 700-665 roku przed Chrystusem⁸.

Kim byli olbrzymi?

Uczeni, którzy badali temat gigantów na podstawie Biblii, starożytnych kronik oraz innych źródeł stwierdzają, że wszystkie te opowieści nawiązały do tej samej historii z przeszłości, która wydarzyła się naprawdę. Argumentem przemawiającym za istnieniem gigantów są również monumentalne budowle, których wzniesienie przypisuje się dawnym herosom. Według różnych podań giganci bardzo mocno przyczynili się do rozwoju cywilizacji⁹.

W tych nieprawdopodobnych legendach i mitach o olbrzymach kryje się zatem autentyczna wiedza o starożytnych cywilizacjach, która z biegiem czasu uległa zniekształceniu i wymieszała się z ludowym folklorem¹⁰. Pozostaje otwarte pytanie, jakie faktyczne ziarno prawdy tkwi w owych podaniach?

Przypisy

1. Zob. https://en.wikipedia.org/wiki/Giant
2. Rdz 6,1-4 BW
3. Porter J. R., Zaginiona Biblia: Księgi, które nie weszły do kanonu, Świat Książki, 2003
4. Sroka A., Giganci i anioły upadłe. Zakazane fakty, Psychoskok, Konin 2014
5. Chouinard P., Zaginiona rasa gigantów, Amber, Warszawa 2017
6. Żyra P., Kebra Nagast. Chwała królów, Wydawnictwo Armoryka, Sandomierz 2011
7. Gray J., Zaginiony świat gigantów, Psychoskok, Konin 2013
8. Hezjod, Narodziny bogów, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999
9. Hancock G., Ślady palców bogów, Wydawnictwo Amber, Warszawa 1997
10. Sroka A., op. cit.