Kojot preriowy, kojot, kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski. Występuje naturalnie w Ameryce Północnej, zamieszkując obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków tego zwierzęcia.
Kojot zajmuje podobną niszę ekologiczną jak szakale złociste w Eurazji, choć zazwyczaj jest od nich większy. Ze względu na szerokie rozmieszczenie i liczebność na kontynencie północnoamerykańskim, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) zalicza tego ssaka do gatunków najmniejszej troski. Jest to zwierzę wszechstronne — zdolne do adaptacji w środowiskach zmienionych przez człowieka, dlatego też często spotykane jest w miastach.
Kujot wyróżnia się wyjątkową elastycznością w strukturze społecznej. Może żyć w grupach rodzinnych lub w luźno związanych stadach złożonych z niespokrewnionych osobników. Chociaż jest przede wszystkim mięsożerny, jego dieta jest różnorodna i obejmuje nie tylko ssaki takie jak jelenie, króliki, gryzonie, ale także ptaki, gady, płazy, ryby oraz bezkręgowce. Zdarza się, że zwierzęta te uzupełniają swój jadłospis owocami i warzywami. Szczególnie charakterystycznym dźwiękiem wydawanym przez tego drapieżnika jest wycie, zwłaszcza u samotnych osobników. Największym zagrożeniem dla kojotów są ludzie, a następnie kuguary i szare wilki.
Opis
Samce kojota zazwyczaj ważą od 8 do 20 kg, podczas gdy samice osiągają wagę od 7 do 18 kg, choć rozmiary te mogą różnić się w zależności od regionu. Podgatunki północne, których masa wynosi średnio 18 kg, zwykle osiągają większe rozmiary niż ich południowi krewniacy z Meksyku, ważący średnio 11,5 kg. Całkowita długość ciała tego drapieżnika wynosi od 1,0 do 1,35 m, z czego ogon mierzy około 40 cm. Samice są zazwyczaj mniejsze zarówno pod względem długości, jak i wysokości. Największy zarejestrowany osobnik został zastrzelony w pobliżu Afton w stanie Wyoming 19 listopada 1937 roku. Miał on 1,5 m długości i ważył 34 kg. Gruczoły zapachowe u kojotów znajdują się u podstawy ogona i mają niebieskawo-czarny kolor.
Barwa i tekstura sierści wilka preriowego Ameryki Północnej różni się w zależności od miejsca zamieszkania. Dominującymi kolorami są jasnoszary i czerwonawy, z domieszką czerni i bieli. Kojoty żyjące na wyższych wysokościach mają bardziej szare i czarne odcienie, podczas gdy te z terenów pustynnych są przeważnie płowe lub białawe. Futro tworzy krótki, miękki podszerstek oraz długie, szorstkie włosy ochronne. Podgatunki z północy charakteryzują się dłuższą i gęstszą sierścią niż te z południa. U dorosłych hybryd kojota i wilka, znanych jako coywolfy, typowym kolorem jest szarobrązowy, z białą maską na pysku oraz puszystym ogonem, który posiada aktywne gruczoły nadogonowe. Albinizm u tych zwierząt jest bardzo rzadki – spośród 750 tysięcy osobników zabitych przez myśliwych w latach 1938–1945 tylko dwa były albinotyczne.
Drapieżnik ten jest zwykle mniejszy od wilka szarego, ale wyróżnia się dłuższymi uszami, stosunkowo większą puszką mózgową oraz smuklejszą sylwetką, a także węższym i delikatniejszym pyskiem. Poza tym różnice w kolorze sierści u kujotów są mniej zróżnicowane niż u wilków. Ssaki te posiadają również mniejsze gruczoły zapachowe, które jednak mają kolor podobny do wilczych.
Siedlisko
Przed niemal całkowitym wytępieniem wilków i pum, które ograniczały ich populację, kojoty najliczniej występowały na trawiastych równinach zamieszkiwanych przez bizony, widłorógi, wapiti i inne jelenie. Szczególnie dobrze radziły sobie na obszarach porośniętych krótką trawą, gdzie bytowały pieski preriowe. Po zniknięciu konkurencji ze strony większych drapieżników rozszerzyły swój zasięg na inne tereny, w tym lasy, góry i obszary podmiejskie.
Ssaki te przemierzają dziennie około 5–16 kilometrów, często poruszając się wzdłuż szlaków, takich jak drogi i leśne ścieżki. Zimą mogą korzystać z zamarzniętych rzek jako tras podróży. Są to zwierzęta zmierzchowe, bardziej aktywne o zmroku i na początku nocy niż w ciągu dnia. W obszarach miejskich prowadzą typowo nocny tryb życia, najprawdopodobniej unikając w ten sposób kontaktu z ludźmi. Podobnie jak wiele innych psowatych, są dobrymi pływakami – potrafią przepłynąć co najmniej 0,8 kilometra.
Komunikacja
Kojoty mogą żyć zarówno w grupach, jak i samotnie, a wysyłane przez nie sygnały wizualne i wokalne są bardziej zróżnicowane niż u lisów, lecz mniej skomplikowane niż u wilków, które są zwierzętami wyjątkowo społecznymi. Agresywny kujot wygina grzbiet w łuk i opuszcza ogon. W przeciwieństwie do psów, które podczas zabawy wykonują charakterystyczny „ukłon”, po którym następuje „skok do zabawy”, drapieżniki te po ukłonie poruszają głową na boki, wykonując serię obrotów i skoków. Choć czasami gryzą swoich towarzyszy w kark, podobnie jak to robią psy, to zwykle podchodzą nisko i zadają ugryzienia skierowane ku górze.
Młode kojoty wojują ze sobą niezależnie od płci, podczas gdy u dorosłych agresja jest ograniczona do osobników tej samej płci. W trakcie walki zwierzęta zbliżają się do siebie, machając ogonami i szczerząc zęby, jednak same starcia są zazwyczaj ciche. Samce walczą w pozycji pionowej – stając na tylnych łapach, podczas gdy samice preferują bitwę na czterech łapach. Potyczki między samicami są zazwyczaj bardziej brutalne niż te między samcami, ponieważ chwytają one przeciwniczki za przednie łapy, gardło i ramiona.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Coyote [dostęp: 28.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Yathin S Krishnappa. Licencja: CC BY-SA 3.0.
