Drozd wędrowny (Turdus migratorius) to ptak należący do rodziny drozdowatych (Turdidae), który zamieszkuje szerokie obszary Ameryki Północnej. Według danych z bazy Partners in Flight (2019), jest on najliczniejszym ptakiem lądowym w tym regionie, z populacją liczącą około 370 milionów osobników. Wyprzedza tym samym takie gatunki jak kos czerwonoskrzydły, szpak zwyczajny, sierpówka i zięba domowa. Choć posiada siedem podgatunków, jedynie San Lucas (T. m. confinis) z Baja California Sur wyróżnia się jasnoszarym ubarwieniem na górnych partiach ciała oraz bladobeżową piersią.
Ptaki te aktywne głównie za dnia, nocami gromadzą się w dużych stadach. Ich dieta składa się z bezkręgowców, takich jak chrząszcze, dżdżownice i gąsienice, a także owoców. Drozd wędrowny jest jednym z pierwszych ptaków, które zaczynają sezon lęgowy, zakładając gniazda zaraz po powrocie z zimowisk. Są one budowane z gałązek, trawy i papieru, a ich struktura usztywniona jest błotem. Co ciekawe, jest to także jeden z pierwszych ptaków, które śpiewają o świcie, a jego pieśń złożona jest z kilku powtarzających się zwrotek.
Dorosłe osobniki najczęściej padają ofiarą kotów, choć polują na nie również jastrzębie i węże. Drozd wędrowny, szczególnie gdy żeruje w stadzie, jest niezwykle czujny — uważnie obserwuje inne ptaki pod kątem zagrożenia. Choć starzyk brunatnogłowy składa swoje jaja w jego gniazdach, ten zwykle je odrzuca. Chroni go to przed pasożytnictwem lęgowym.
Opis
Samica wschodniego podgatunku drozda wędrownego (T. m. migratorius) mierzy od 23 do 28 cm długości, a rozpiętość jej skrzydeł wynosi od 31 do 41 cm. Podobnymi rozmiarami charakteryzują się wszystkie podgatunki. Średnia masa ciała to około 77 g, przy czym samce ważą od 72 do 94 g, a samice od 59 do 91 g. Standardowe wymiary obejmują długość skrzydła od 11,5 do 14,5 cm, długość dzioba od 1,8 do 2,2 cm oraz długość skoku od 2,9 do 3,3 cm. Głowa ma różne odcienie, od intensywnej czerni po szarość, z białymi łukami wokół oczu oraz białą brewką. Gardło z kolei jest białe z czarnymi smugami. Biały jest również brzuch i pokrywy podogonowe. Grzbiet natomiast ma barwę brązową, a pierś wyróżnia się czerwonawo-pomarańczowym kolorem.
Dziób jest przeważnie żółty, z ciemniejszą końcówką, która staje się bardziej wyraźna zimą. Nogi i stopy są brązowe. Samice wyglądają podobnie do samców, jednak ich upierzenie jest zazwyczaj bledsze, z brązowym odcieniem na głowie, brązowymi górnymi partiami ciała i mniej intensywnie ubarwioną piersią. Niemniej jednak nie sposób jednoznacznie określić płci jedynie na podstawie wyglądu piór. Młode osobniki są jaśniejsze i mają ciemne plamki na piersiach oraz białe pokrywy skrzydeł. W pierwszym roku życia są one trudne do odróżnienia od dorosłych, choć ich kolorystyka jest często mniej intensywna, a niewielki odsetek z nich zachowuje młodzieńcze pokrywy skrzydeł lub inne pióra.
Rozmieszczenie i siedlisko
Drozd wędrowny rozmnaża się na większości obszarów Ameryki Północnej; od Alaski i Kanady po Florydę i Meksyk. Chociaż niektóre osobniki zimują na północy Stanów Zjednoczonych i w południowej Kanadzie, większość migruje na tereny od Florydy i Zatoki Meksykańskiej aż po środkowy Meksyk, a także wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Ptaki odlatują na południe pod koniec sierpnia i powracają na północ w lutym i marcu, przy czym dokładne daty zależą od szerokości geograficznej i warunków klimatycznych. Zasięg migracji znacznie się różni w zależności od pierwotnego siedliska; badania wykazały, że osobniki oznakowane na Alasce podróżują nawet 3,5 razy dalej między sezonami niż te oznaczone w Massachusetts.
Drozd wędrowny to rzadki gość w zachodniej Europie, gdzie większość zarejestrowanych przypadków, ponad 20, miała miejsce w Wielkiej Brytanii. Jesienią 2003 roku migracja przesunęła się na wschód, co spowodowało masowe przeloty tych ptaków przez wschodnie tereny Stanów Zjednoczonych. Prawdopodobnie doprowadziło to do tego, że aż trzy osobniki zostały zaobserwowane w Wielkiej Brytanii. Dwa z nich próbowały tam przezimować w latach 2003–2004. Kolejne obserwacje miały miejsce w styczniu 2007 roku. Gatunek ten został również zauważony jako wędrowiec na Grenlandii, w Jamajce, Hiszpanii, Portoryko i Belize. Siedliska lęgowe drozda wędrownego to lasy oraz tereny rolnicze i obszary miejskie.
Choroby i szczepienia
Drozd wędrowny to znany rezerwuar (nosiciel) wirusa Zachodniego Nilu, który przenoszony jest przez komary z rodzaju Culex. Chociaż śmierć kruków i sójek często jest pierwszym sygnałem jego pojawienia się w danym rejonie, to kluczowym żywicielem, który ponosi odpowiedzialność za przenoszenie wirusa na ludzi, jest właśnie drozd wędrowny. Dzieje się tak, ponieważ kruki i sójki szybko umierają z powodu infekcji. Drozdy z kolei przeżywając dłużej, powodują jego rozprzestrzenianie się na większe liczby komarów, które następnie przenoszą go na ludzi i inne gatunki.
Opracowano skuteczną szczepionkę DNA przeciw wirusowi Zachodniego Nilu, którą podano sześciu drozdom w wieku od 3 do 5 tygodni. Wstrzyknięta domięśniowo spowodowała 400-krotny spadek miana wirusa. Prawdopodobnie sprawi to, że ptaki przestaną być zakaźne i nie będą mogły rozprzestrzeniać choroby. Preferowaną metodą dystrybucji szczepionki jest przynęta doustna — tańsza i łatwiejsza do zastosowania niż iniekcja domięśniowa. Niemniej, konieczne są dalsze badania, gdyż obecna formuła nie działała skutecznie przy podaniu doustnym.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/American_robin [dostęp: 25.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Fox454x. Licencja: CC BY-SA 4.0.
