Epinephelus striatus to gatunek ryby okoniokształtnej zaliczanej do rodziny strzępielowatych (Serranidae). Ryba ta ma ogromne znaczenie komercyjne. Odgrywa bardzo ważną rolę zwłaszcza w przemyśle rybołówczym na Karaibach. Tam jest poławiana na masową skalę. Na wodach terytorialnych USA jakiś czas temu wprowadzono zakaz łowienia tych przedstawicieli rodziny Serranidae.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) nadała Epinephelus striatus status gatunku krytycznie zagrożonego wymarciem. Ryba ta widnieje również na liście zagrożonych gatunków opracowanej przez amerykańską Służbę Rybołówstwa Morskiego. Listę tę przygotowuje się na bazie wytycznych zawartych w Ustawie o Gatunkach Zagrożonych z 1973 roku. Drastyczne zmniejszanie się liczebności populacji ryby jest związane głównie z jej masowymi połowami. Ogromną rolę odgrywa również degradacja środowiska naturalnego poprzez choćby niszczenie raf koralowych.
Opis
Epinephelus striatus wyróżnia się średnią wielkością ciała. Przeciętny osobnik dorasta do około 1 metra długości. Jego masa ciała wynosi natomiast średnio 25 kg. Ryba ma masywne ciało. Wyróżnia ją też dość duży otwór gębowy. To pozwala jej na sprawne pochłanianie większych ofiar.
Epinephelus striatus pływa na rozmaitych głębokościach. Środowisko życia wpływa na kolorystykę tułowia. Osobniki przebywające bliżej dna zbiornika morskiego zwykle są ubarwione na jaśniejsze kolory (np. różowe, pomarańczowe lub czerwone). Ponadto na ich ciele widnieją także ciemne pręgi i plamy. Natomiast okazy żyjące w płytszych wodach w strefach przybrzeżnych zazwyczaj mają brązowy odcień skóry i łusek.
Występowanie i środowisko
Epinephelus striatus zasiedla przede wszystkim wody przybrzeżne. Najczęściej można go spotkać w okolicach raf koralowych. To jedna z największych ryb, które obserwuje się w tym ekosystemie. Zasięg jej naturalnego występowania rozciąga się na całą zachodnią część Oceanu Atlantyckiego. Często można ją również zobaczyć w wodach Morza Karaibskiego. Największe populacje tych ryb obserwuje się zwłaszcza w pasie od Bermudów, Florydy i Bahamów na północy po wschodnie wybrzeża Wenezueli na południu. Z niewiadomych przyczyn przedstawiciele tego gatunku jedynie sporadycznie przebywają w wodachw wodach Zatoki Meksykańskiej. Odnosi się to głównie do pasa wód ciągnących się wzdłuż wybrzeży Belize.
Biologia
Epinephelus striatus z natury jest samotnikiem. W skład jego diety wchodzą mniejsze ryby, a także niewielkie skorupiaki, na przykład kraby albo drobne homary. Okres rozrodczy przypada na przełom grudnia i stycznia. Tarło zawsze ma miejsce w nocy podczas pełni księżyca. Zwykle każdorazowo odbywa się ono dokładnie w tych samych miejscach. W jego trakcie ryby grupują się w ławice. Każda z nich złożona jest z setek osobników. Zarówno samce, jak i samice kopulują co najmniej z kilkoma partnerami partnerami.
Ochrona
Epinephelus striatus jest chętnie odławiana przez rybaków. Jej połowy są organizowane zarówno w celach komercyjnych, jak i rekreacyjnych. Za ten stan rzeczy odpowiada m.in. zachowanie samej ryby. Jej ufność względem człowieka powoduje, że pozwala się zbliżyć do siebie ludziom (np. nurkom) na niewielką odległość. W dłuższej perspektywie czasowej odbija się to niekorzystnie na liczebności gatunku. Młode osobniki przychodzące na świat nie rekompensują bowiem strat spowodowanych przez nadmierne połowy.
Dodatkowo, łatwa dostępność miejsc, w których odbywa się tarło sprawia, że wiele zdolnych do rozrodu ryb zostaje wyeliminowanych jeszcze przed złożeniem ikry i jej zapłodnieniem. Wszystkie te czynniki przesądziły o wpisaniu Epinephelus striatus na Czerwoną Listę IUCN. W celu ochrony gatunku przed wyginięciem rządy USA, Kajmanów i Bahamów objęły go ochroną gatunkową. Jej istota sprowadza się do wprowadzenia całkowitego zakazu połowów w niektórych miejscach lub do określenia sezonów ochronnych w innych rejonach wód. Mimo podjętych na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat inicjatyw gatunek wciąż znajduje się na skraju wyginięcia i nic nie wskazuje na to, aby wspomniana sytuacja uległa znaczącej poprawie w najbliższym czasie.
Ochrona miejsc tarłowych
Jeszcze pod koniec XX wieku tarła Epinephelus striatus odbywały się w dziewięciu znanych ludziom lokalizacjach. Obecnie liczba tych miejsc zmalała do dwóch. Jednym z nich jest Glover’s Reef, częściowo zanurzony w wodzie atol znajdujący się u wybrzeży Belize. W 2002 roku w tym rejonie powstał stały morski obszar chroniony. Jednak ostatecznie nie objął on swym zasięgiem miejsc tarłowych Epinephelus striatus. W sezonie rozrodczym, czyli od grudnia do lutego, obowiązuje tam jednak całkowity zakaz połowów. Dzięki temu przybywające na tarło osobniki mogą swobodnie rozmnażać się.
Status gatunku
W 1996 roku Epinephelus striatus umieszczono na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych opracowanej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody. Od tego czasu populacja ryb uległa zmniejszeniu o ponad połowę. Dodatkowo znacząco zmniejszyła się także liczba miejsc tarłowych. Degradacji uległo też wiele raf koralowych będących naturalnym środowiskiem życia Epinephelus striatus. Wszystko to powoduje, że. prognozy dla gatunku są raczej pesymistyczne, a jego przetrwanie w tych warunkach stoi pod ogromnym znakiem zapytania.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Fossa madagaskarska – fossa
- Elacatinus
- Modrosójka błękitna
- Zaskroniec zwyczajny
- Szczecioząb pawik
- Wodniczka
- Czy Bóg stworzył pasożyty?
- Ewolucja ptaków popadła w tarapaty…
- Dlaczego wymarłe drzewa były najbardziej złożone?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Nassau_grouper [dostęp: 06.11.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: q phia. Licencja: CC BY 2.0.
