Sierściogon dżunglowy (Phloeomys pallidus), znany też jako wielkomysz filipińska, jest gatunkiem ssaka reprezentującego rodzinę myszowatych (Muridae). Gryzoń ten należy do podrodziny myszy (Murinae). To endemiczny gatunek, którego obecność stwierdza się wyłącznie w na wyspie Luzon należącej do Filipin.
Wygląd
Sierściogon dżunglowy jest jednym z największych gryzoni na świecie. Dorosłe osobniki zwykle dorastają do długości od 75 do 77 cm (wraz z ogonem). Ich masa ciała oscyluje natomiast na poziomie od 1,9 do 2,6 kg. Charakterystyczną cechą zwierzęcia jest dość długie futro. Jego umaszczenie zależy od indywidualnych cech osobniczych danego okazu. Zazwyczaj jednak spotyka się wielkomyszy filipińskie z białą lub brązową sierścią pokrytą czarnymi albo ciemnobrązowymi plamami. Ich głowę i szyję zwykle zdobi czarna maska i pancerz. Niektóre osobniki jednak są całkowicie białe.
Naukowcy nie są zgodni co do tego, czy sierściogony dżunglowe są gatunkiem monotypowym, czy też w ich obrębie trzeba wyróżnić inne podgatunki. Niekiedy wyodrębnia się podgatunek Phloeomys cumingi. To mniejsze, ciemnobrązowe okazy, których obecność stwierdza się głównie w południowych częściach Luzonu. Jak dotąd nie wyjaśniono jednak dokładnie różnic między przedstawicielami tego podgatunku a innymi wielkomyszami filipińskimi.
Sierściogony po raz pierwszy opisano w naukowy sposób w 1890 roku. Zrobił to niemiecki przyrodnik Alfred Nehring. Badacz ten nadał gryzoniowi obowiązującą do dnia dzisiejszego łacińską nazwę Phloeomys pallidus. Charakterystyka powstała na podstawie badań przeprowadzonych na okazie pochodzącym z Luzonu.
Występowanie i środowisko
Sierściogon dżunglowy zasiedla wyłącznie północną i centralną część wyspy Luzon na Filipinach. Obecność przedstawicieli tego gatunku obserwuje się w przynajmniej 12 prowincjach. Zazwyczaj można go spotkać w gęstych lasach i zaroślach. Chętnie żeruje też na plantacjach i polach uprawnych. Preferuje tereny nizinne. Niektóre osobniki żyją jednak na wysokości około 2200 metrów nad poziomem morza.
Zachowanie
Wielkomysz filipińska wykazuje wzmożoną aktywność w porze nocnej. Większą część czasu spędza na drzewach. Niekiedy jednak przemieszcza się po ziemi. Robi to jednak relatywnie dość wolno. Gryzoń zalicza się do zwierząt roślinożernych. Do jego ulubionych przysmaków należą młode liście oraz owoce. Czasem powoduje szkody w uprawach.
Rozmnażanie
U sierściogonów dżunglowych nie występują okresy godowe. Samice mogą wydawać na świat potomstwo niemal przez cały rok. Zwykle jednorazowo rodzą one jedno lub dwoje młodych. Małe gryzonie zazwyczaj przychodzą na świat w wykopanych w ziemi norach lub dziuplach drzew (nie tylko żywych, ale też powalonych na ziemię). Matka w okresie karmienia nosi swoje młode przyczepione do sutka. Wielkomyszy filipińskie przeciętnie żyją od 10 do 13 lat.
Status ochrony
Sierściogony dżunglowe z reguły postrzega się jako szkodniki. Mogą one bowiem powodować duże straty w lokalnych uprawach ryżu. Czasem poluje się na nie również w celu pozyskania mięsa. Mimo to -jak dotąd – nie stwierdzono znaczącego obniżenia liczebności populacji tego zwierzęcia. Dlatego Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje wielkomyszy filipińskie za gatunek najmniejszej troski, któremu w najbliższym czasie nie grozi wyginięcie.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Niedźwiedź czarny – baribal – niedźwiedź amerykański
- Apogon
- Nietoperze, pszczoły, motyle – złożona inżynieria
- Czy Księżyc jest dziełem przypadku?
- Zagadka Whopper Sand
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Northern_Luzon_giant_cloud_rat [dostęp: 23.12.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Mike Peel. Licencja: CC BY-SA 4.0.
