Niedawno pisaliśmy (tutaj) o tym, że poszukiwania ropy i gazu zaowocowały odkryciem w podmorskich osadach daleko od wybrzeży szczątków dinozaurów lądowych. Teraz natomiast wspomnimy krótko o odkryciu rozległych złóż osadowych w głębi mórz, również na bardzo dużych odległościach od brzegu1.
Ląd w morzu
W nieoczekiwanych lokalizacjach na morzu znaleźć można naziemne materiały, tj. duże formacje piasku i błota występujące u ujścia głównych systemów rzecznych – na przykład tam, gdzie rzeka Missisipi wpada do Zatoki Meksykańskiej. Standardowo oczekuje się, że piasek napędzany rzeką nie przemieści się zbyt daleko, ponieważ energia wody spada zbyt szybko.
Geolodzy byli więc zszokowani, gdy 2001 r. w osadach głębinowych Zatoki Meksykańskiej odkryta została ogromna roponośna formacja Whopper Sand1. Jak to się stało, że piasek ten osadził się około 320 kilometrów od brzegu? Do czegoś takiego potrzebny był potężny ruch wody. Uniformitaryści nie potrafią tego wytłumaczyć. Z kolei naukowcy zajmujący się stworzeniem nie mają z tym problemu.
Wyjaśnienie zjawiska
Znowu dane geologiczne zgadzają się z biblijnym sprawozdaniem o potopie. W przypadku Whopper Sand geologia kreacjonistyczna nie tylko wspiera biblijne fakty, ale również dostarcza wyjaśnienia, dlaczego firmy naftowe tak późno odkryły miliardy beczek ropy. Po prostu przyjęli błędne uniformitarne wyobrażenia o tym, gdzie szukać tego głębinowego skarbu2.
Tylko potężny, wysokoenergetyczny przepływ wody mógł przemieścić piasek o grubości ponad 300 metrów na ponad 320 kilometrów od brzegu. Mówimy tu o niewyobrażalnych ilościach energii – większych niż jakiekolwiek tsunami obserwowane w dzisiejszych czasach.
Biblia sprawozdaje, że przed 150 dniem trwającego rok potopu potężne fale przemieszczały się przez kontynenty. Musiało to skutkować tym, że kontynenty były pokrywane powtarzającymi się warstwami osadów. Potem, od końca 150 dnia, nastąpiło nadzwyczajne odwrócenie, za którym poszła szeroko zakrojona, potężna dynamika odpływu wody.
„To kulminacyjne odwrócenie pozostawiło ślady na wszystkich warstwach stratygraficznych świata. Jednym z przykładów jest „duża, niezwykle gruba i rozległa masa piasku w głębokich wodach Zatoki Meksykańskiej [głębokość od 7600 do 10 000 stóp (tj. od około 2300 do ponad 3000 metrów – przyp.tł.)]… tak duża i zupełnie nieoczekiwana, że przemysł naftowy nazwał je »Whopper Sand« (tł. pol. Gigantyczny Piach)”3.
Wniosek
Wniosek jest taki, że Whopper Sand to zagadka jedynie dla geologów świeckich z powodu ich uniformitarnych założeń. Rozmiar i skala tej formacji wykracza poza wszelkie podobne złoża na świecie. Najlepszym wyjaśnieniem powstania Whopper Sand jest początek wycofywania się wody podczas globalnego potopu3.
Przypisy
- Clarey, T. 2015. The Whopper Sand. Acts & Facts. 44 (3): 14.
- Johnson, J. J. S. 2018. Receding Floodwaters Buried Deep-Sea Oil. Acts & Facts. 47 (8): 21.
- Ibid, quoting Clarey, T. L. 2017. Local Catastrophes or Receding Floodwater? Global Geologic Data That Refute a K-Pg (K-T) Flood/Post-Flood Boundary. Creation Research Society Quarterly. 54 (2): 104.
Opracowano na podstawie: T. Clarey, J.J.S. Johnson, „Deep-sea dinosaur fossil buries evolution”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, sierpień 2019, s. 10-13.
