Empidonka wierzbowa (Empidonax traillii) jest gatunkiem niewielkiego owadożernego ptaka zaliczanego do rodziny tyrankowatych (Tyrannidae). Ptak występuje naturalnie na terenie Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Gniazduje w bardziej wysuniętych na północ regionach. Na zimę migruje natomiast na południe.
Taksonomia
Empidonki wierzbowe dzielą się na cztery podgatunki. Ich przedstawiciele różnią się między sobą upierzeniem oraz budową morfologiczną. Przeprowadzone badania molekularne wykazały też, że ptaki te mają odmienne DNA. Reprezentantów poszczególnych podgatunków najłatwiej jest rozpoznać po śpiewie.
Cztery podgatunki dzięcioła wierzbowego to:
- Empidonax traillii brewsteri – ptak, którego pierwszy naukowy opis powstał w 1918 roku; jego miejsca lęgowe znajdują się w Kalifornii, a także w Waszyngtonie i Oregonie;
- Empidonax traillii adastus – ptak opisany w 1932 roku; jego liczne populacje obserwuje się w północnych rejonach Gór Skalistych; ptak gniazduje w Kalifornii; jego miejsca lęgowe znajdują się od granicy z Oregonem aż po hrabstwo Modoc;
- Empidonax traillii extimus – podgatunek, którego pierwszy naukowy opis pochodzi z 1948 roku; zamieszkuje Nowy Meksyk, Teksas, Utah, Arizonę, Kolorado, Kaliforni i Nevadę;
- Empidonax traillii traillii – podgatunek scharakteryzowany w 1828 roku; jego gniazda zlokalizowane są na wschodnich wybrzeżach Stanów Zjednoczonych oraz w Górach Skalistych.
Opis
Empidonkę wierzbową zalicza się do relatywnie małych ptaków. Zazwyczaj dorastają one do około 150 mm długości przy rozpiętości skrzydeł na poziomie 220 mm. Masa ciała przeciętnego okazu wynosi 13,5 g.
Dojrzałe osobniki wyróżniają się oliwkowo-brązowym upierzeniem grzbietu. Wokół oka można zobaczyć delikatne białe pierścienie. Także na skrzydłach występują jasne pasma. Pierś ptaka ma oliwkowo-szare umieszczenie. Po bokach brzuszka można zauważyć oliwkowy nalot. Dziób jest relatywnie krótki. Wyróżnia go dwubarwność. Jego dolna część jest pomarańczowa. Górną wyróżnia natomiast szary kolor.
Rozmieszczenie i siedlisko
Empidonkę wierzbową można spotkać przede wszystkim w różnego rodzaju zaroślach. Często lata w pobliżu wód. Gniazda buduje w koronach drzew lub w krzewach.
Ptaki te na zimę przenoszą się do Ameryki Środkowej. Niektóre migrują aż do Ekwadoru w Ameryce Południowej. Ich siedliska zwykle znajdują się w bliskiej odległości od zbiorników wodnych. Z reguły odległość między miejscami lęgowymi a zimowiskami mieści się w przedziale od 1500 do 8000 kilometrów. Ptaki wydają dźwięki przypominające kichnięcia. Odgłosy te służą głównie wzajemnemu komunikowaniu się między sobą poszczególnych osobników.
Źródła pokarmu
Empidonki wierzbowe żywią się różnego rodzaju owadami. Na rodzaj stosowanej przez nie diety wpływa specyfika miejsca, gdzie przebywają. Ptaki zasiedlające Kanadę chętnie spożywają muchy z rzędu Diptera. Przedstawiciele populacji kalifornijskich zazwyczaj preferują natomiast pokarm złożony z muchówek, motyli i jętek. Potencjalne ofiary zazwyczaj łapane są w powietrzu. Czasem insekty te zbierane są również z łodyg i liści roślin.
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje empidonkę wierzbową za gatunek najmniejszej troski. Liczebność jej populacji szacuje się na około 9,4 mln dorosłych osobników. Od lat notuje się jednak systematyczny spadek tej liczby. Na ten stan rzeczy wpływa przede wszystkim utrata naturalnych siedlisk.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Bąk zwyczajny – bąk
- Anthias – papużak afrykański
- Bioróżnorodność – czego uczy nas o powstaniu życia?
- Informacja – dowód na istnienie Stwórcy?
- Ławica ryb skamieniała w całości – jak to się mogło stać?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Willow_flycatcher [dostęp: 08.01.2025]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Becky Matsubara. Licencja: CC BY 2.0.