Jak powstał Wielki Kanion

Na świecie jest wiele wąwozów uformowanych przez wodę, ale najbardziej znany jest Wielki Kanion w Arizonie, który sięga 1857 metrów głębokości, a leży na płaskowyżu Kolorado o wysokości około 2500 m¹. Jak powstał? Czy wyżłobiły go masy wód w krótkim czasie, jak wierzą kreacjoniści, czy rzeczka Kolorado w ciągu 6 mln lat, jak utrzymują wyznawcy teorii ewolucji?

Wyżłobiły go masy wody szybko czy mała rzeczka powoli?

Kiedy byłem tam po raz pierwszy w 1988 roku, przewodnicy opowiadali, że zrobiła to rzeka Kolorado w ciągu długich milionów lat. Ich argumentacja mnie nie przekonała, ponieważ rzeki opływają góry, zamiast je przecinać, a rzeka Kolorado przecina górzysty teren wznoszący się na ponad 2500 m. Po drugie, szacuje się, że woda wymyła z Wielkiego Kanionu ponad 4000 km³ gruzu, który musiałby trafić do Pacyfiku. Przy dzisiejszym tempie erozji ta rzeka nie byłaby w stanie tego zrobić. A gdyby to uczyniła, to pomimo upływu milionów lat pozostałyby masy gruzu w jej delcie, a takich tam nie ma².

Niedawno, gdy odwiedziłem Wielki Kanion po raz czwarty, przewodnicy opowiadali, że powstał on raczej za sprawą mas wód, które wyżłobiły go w krótkim czasie³. Kreacjoniści zawsze twierdzili, że powstał w wyniku wielkiej katastrofy⁴. Co ciekawe, Indianie z plemienia Huvasupai, zamieszkujący te okolice, zachowali tradycję, że Wielki Kanion wyżłobiły masy pędzącej wody⁵.

Przykłady szybkiego powstania kanionów

Znamy przykłady kanionów, które powstały bardzo szybko w warunkach katastroficznych. W 1980 roku po erupcji wulkanu St. Helens woda niosąca muł i gruz wyżłobiła system wąwozów sięgający 50 m głębokości, który do złudzenia przypomina Wielki Kanion (w skali 1 do 40)⁶. Powstał w ciągu zaledwie jednego dnia! Gdyby geolodzy o tym nie wiedzieli, przyjęliby za pewnik, że żłobiła go rzeka Toutle przepływająca jego dnem, co byłoby błędem.

Podobną katastrofę spowodowały wody z prehistorycznego Jeziora Missoula w Montanie, które po przełamaniu lodowej tamy popłynęły w kierunku Pacyfiku. W ciągu kilku dni wyżłobiły w skale kaniony do 300 m głębokości⁷. Niegdyś ewolucjoniści nie wierzyli, żeby woda mogła wydrążyć kanion w skale w tak krótkim czasie. Harlen Bretz (1882-1981), który w taki sposób wyjaśnił powstanie tych kanionów, był przez dziesiątki lat wyśmiewany przez ewolucjonistycznych geologów, tymczasem dziś wszyscy przyznają, że miał rację.

Wielki Kanion powstał, gdy wody potopu już zdążyły złożyć warstwy osadu zwane Coconino, Redwall i Tapeats. Po 150 dniach jego trwania, gdy wody zaczęły ustępować, został wypchnięty w górę na wysokość ponad 1500 m płaskowyż Kolorado⁸. Spowodowało to gwałtowny spływ wód z niego, które szukały ujścia w naturalnych pęknięciach w skałach osadowych wzdłuż płaskowyżu Kaibab.

Kiedy powstał?

Kreacjoniści uważają, że wody spływały z lądów w okresie zwanym trzeciorzędem⁹. Masy wód spływające z wypiętrzonego płaskowyżu Kolorado z łatwością wyżłobiły Wielki Kanion w skałach osadowych, które wciąż były świeże. Wypłukany materiał trafił daleko do Pacyfiku, co wyjaśnia brak tego materiału w obecnej delcie Kolorado. Model kreacjonistyczny oferuje przekonujące wyjaśnienie dla powstania Wielkiego Kanionu i dla braku wypłukanego z niego gruzu, z czym mają problem ewolucjoniści.

Do powstania Wielkiego Kanionu doszło, zanim zaczęła się epoka lodowcowa. Skąd ta pewność? Otóż w czasie epoki lodowcowej spłynęło do niego około 150 strumieni lawy z płaskowyżu Uinkaret, leżącego za jego północnym krańcem¹⁰. Wielki Kanion musiał już istnieć, gdy te strumienie lawy spłynęły do jego wnętrza. To zaś świadczy, że wody, które go wyżłobiły nie pochodziły z jeziora polodowcowego, jak niektórzy dotąd sądzili, lecz były to spływające wody potopu w jego ostatniej fazie.

Formacja Coconino

Najbardziej widoczną formacją w Wielkim Kanionie jest piaskowiec Coconino, który ma średnią grubość blisko 100 m. Do niedawna geolodzy powszechnie uważali, że powstał on za sprawą wydm piaskowych wędrujących z wiatrem w ciągu milionów lat¹¹. Jednakże okazało się, że zawiera tropy pozostawione w nim przez zwierzęta, gdy wciąż był miękki i zakryty wodą¹². John Whitmore, profesor geologii na Uniwersytecie Cedarville wykazał, że Piaskowiec Coconino mógł powstać jedynie za sprawą gigantycznych podwodnych fal piaskowych¹³. Jego wniosek potwierdza obecność skamielin morskich w warstwach tego Piaskowca.

Górna krawędź Wielkiego Kanionu znajduje się około 2500 m n.p.m. Oznacza to, że jego warstwy powstały z osadu naniesionego przez wodę, która musiała sięgać wysoko. Niektóre z tych warstw pokrywają cały kontynent amerykański, co świadczy o globalnym zasięgu kataklizmu, który je pozostawił¹⁴. Wszystko to świadczy, że Wielki Kanion powstał za sprawą mas wody, które wyżłobiły go w krótkim czasie w warstwach osadowych.

Według ewolucjonistów poszczególne warstwy tworzące Wielki Kanion liczą miliony lat, ale gdyby tak było, to w ciągu tak długich okresów na ich styku byłyby ślady bardzo posuniętej erozji, ale tak nie jest. Widać to dobrze między piaskowcem Tapeats a warstwami wapiennymi nad nim, zwanymi Muav i Redwall¹⁵. Według ewolucjonistów dzieli je od siebie około 160 mln lat, a jednak nie ma między nimi śladu upływu tego czasu w postaci erozji¹⁶. Przeciwnie, na szlaku zwanym North Kaibab Trail płaska płyta wapienia Redwall spoczywa bezpośrednio na płaskiej płycie wapienia Muav. Miejsce to jest nawet oznaczone przez obsługę Parku Wielkiego Kanionu znakiem, który informuje o tym fakcie¹⁷.

Jak napisał geolog Ariel Roth: „Przypuszczalne przerwy w warstwach osadowych świadczą o przeszłości, która bardzo różniła się od teraźniejszości. Tę różnicę pod wieloma względami można łatwo pogodzić z katastroficznym modelem, takim jak potop opisany w Księdze Rodzaju, który zakłada dość szybkie osadzanie się tych warstw”¹⁸.

Innym przykładem może być formacja Ogallala w USA, datowana na 2-5 mln lat, która spoczywa bezpośrednio na formacji Trujillo, datowanej na 208 mln lat¹⁹. Ewolucjonistyczni geolodzy przyznają, że mają tam poważny problem. Gdyby te warstwy faktycznie dzieliło od siebie 200 mln lat, to efektem tak długiego okresu byłaby zaawansowana erozja, ale po niej nie ma śladów, jak zauważył geolog Tim Clarey²⁰. A zatem również ten przykład przeczy ewolucjonistycznej chronologii.

Polecamy również poniższe artykuły:

• Potop według Indian z Wielkiego Kanionu Kolorado
• Najstarsze drzewa i datowanie metodą radiowęglową
• Klimat i gigantyzm przed potopem

Przypisy

1. A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past: Geology, Creation and the Flood, Dallas: Institute for Creation Research, 2009, s. 599.
2. B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America, Dallas: ICR, 2023, s. 16.
3. T. Helble, C. Hill, Carving of the Grand Canyon: A lot of time and a little water, a lot of water and a little time (or something else?), w: C. Hill, G. Davidson (red.), „The Grand Canyon, Monument to an Ancient Earth: Can Noah’s Flood Explain the Grand Canyon?”, Grand Rapids: Kregel, 2016, s. 163-171; Ed Stiles, Is the Grand Canyon a Geologic Infant, „University of Arizona News”, 18.07.2002, w: https://share.google/eaGeUeIcuwZYYsf6f [dostęp: 23.10.2025]; B. A. Housen, R. J. Dorsey, A. Fluette, K. McDougall (red.), Chronology of Miocene-Pliocene Deposits at Split Mountain Gorge, Southern California: A Record of Regional Tectonics and Colorado River Evolution, „Geology”, 35/2007, s. 57-60; T. Clarey, Carved in Stone, Dallas: ICR, 2021, s. 343.
4. J. D. Morris, The Global Flood: Unlocking Earth’s Geologic History, Dallas: ICR, 2012, s. 159; S. A. Austin, Grand Canyon: Monument to Catastrophe, Santee: ICR, 1994, s. 83-110.
5. Grand Canyon Legend, „Creation Ex Nihilo”, 7/4, 1985, s. 11.
6. J. D. Morris, S. A. Austin, Footprints in the Ash: The Explosive Story of Mount St. Helens, Green Forest: Master Books, 2003, s. 72-76.
7. A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past: Geology, Creation and the Flood, Dallas: ICR, 2009, s. 724.
8. B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America, op. cit.
9. L. Brand, Faith, Reason & Earth History, Berrien Springs: Andrews University Press, 1997, s. 297.
10. B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America, op. cit., s. 19.
11. E. D. McKee, Small-scale structures in the Coconino Sandstone of northern Arizona, „The Journal of Geology”, 53/5, 1945, s. 313-325.
12. S. A. Austin, Grand Canyon: Monument to Catastrophe, Santee: ICR, 1994, s. 28-32; B. Thomas, Do Sand-Dune Sandstones Disprove Noah’s Flood?, „Acts & Facts”, 2014, 43/9; s. 18-19.
13. J. H. Whitmore, P. G. Garner, The Coconino Sandstone (Permian, Arizona, USA): Implications for the Origin of Ancient Cross-bedded Sandstones, w: R. E. Walsh (red.), „Proceedings of the Eight International Conference on Creationism International Conference on Creationism”, 2018, w: https://digitalcommons.cedarville.edu/icc_proceedings/vol8/iss1/30/ [dostęp: 23.10.2025].
14. L. Sloss, Sequences in the Cratonic Interior of North America, „Geological Society of American Bulletin”, 74, 1963, s. 93-114.
15. B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America, op. cit., s. 13.
16. A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past…, op. cit., s. 588-589.
17. Treść napisu: „Rocks of Ordovician and Silurian Periods are missing in Grand Canyon. Temple Butte Limestone of Devonian age occurs in scattered pockets. Redwall Limestone rests on these Devonian rocks or on Muav Limestone of much earlier Cambrian age”.
18. A. Roth, Those gaps in the sedimentary layers, „Origins”, 15, 1988, s. 90.
19. A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past…, op. cit.
20. T. Clarey, Palo Duro Canyon Rocks Showcase Genesis Flood, ICR, 29.07.2018, w: https://www.icr.org/article/palo-duro-rocks-showcase-flood [dostęp: 23.10.2025].

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.