Najstarsze drzewa i datowanie metodą radiowęglową

Najstarsze drzewa na ziemi mają około 4500 lat. Sięgają III tysiąclecia p.n.e., co jest w harmonii z biblijną chronologią potopu. Niektórzy twierdzą, że drzewo rosnące w Szwecji liczy blisko 10 000 lat, ale ten wiek osiągnięto, datując jego korzenie metodą ¹⁴C. Na czym polega metoda radiowęglowa i jaką ma wiarygodność?

Najstarsze drzewa na ziemi

Do najstarszych drzew na ziemi należą sosny długowieczne (Pinus longaeva), które rosną w Kalifornii na wysokości ponad 3000 metrów n.p.m. Potrzebowały one blisko 4500 lat, aby osiągnąć wysokość 9-10 m, gdyż rosną zaledwie 2 cm na 100 lat¹. Najbardziej znana z nich jest sosna „Matuzalem”, która ma około 4800 pierścieni.

Wiek drzew oblicza się na podstawie pierścieni oraz metodą radiowęglową. Nie są to precyzyjne obliczenia, ponieważ niektóre drzewa, w tym sosny i świerki, mogą mieć więcej niż jeden pierścień rocznie w sprzyjających warunkach². Na przykład drzewo cedrela (rodzaj mahoniu) ma jeden pierścień rocznie, gdy rośnie w krajach Ameryki Południowej, ale w Surinamie miewa dwa pierścienie rocznie³.

Na początku XXI wieku media rozgłosiły na świecie, że w Szwecji odkryto świerk liczący 9550 lat, ale przemilczały fakt, że świerk ma zaledwie kilkaset lat, a nie tysiące. Wyrósł jako pęd z rozkładających się korzeni, które datowano metodą radiowęglową na 9550 lat. Wcześniej ewolucjonistyczni uczeni utrzymywali, że świerki pojawiły się na tym terenie dopiero 2000 lat temu, ale zapomnieli o tym poglądzie, jakby go nie było, gdy pojawiła się szansa na datowanie drzewa na okres starszy niż biblijny potop…

Datowanie metodą radiowęglową

Na czym polega datowanie radiowęglowe? Otóż wszystkie żywe organizmy wchłaniają i kumulują węgiel, w tym radioaktywny ¹⁴C. Kiedy organizm umiera, węgiel rozpada się w stałych odstępach czasu. Radioaktywny ¹⁴C potrzebuje około 5730 lat, aby zmniejszyć o połowę swoją masę w stosunku do ¹²C, a następnych 5730 lat, aby utracić kolejną połowę masy. Znając okres rozpadu, można obliczyć wiek organicznych przedmiotów, które zawierają ¹⁴C.

Jednakże metoda radiowęglowa opiera się na założeniu, którego nie da się potwierdzić empirycznie, ponieważ nikt nie jest w stanie sprawdzić czy procent ¹⁴C i ¹²C w atmosferze ziemskiej nie zmienił się w ciągu tysięcy lat. Wiemy, że okres rozpadu uległ zmianie w ciągu krótkiego czasu, jaki minął, odkąd Willard Libby opracował tę metodę. Na proporcje między ¹⁴C i ¹²C wpływają różne czynniki, w tym aktywność przemysłowa, słoneczna i wulkaniczna⁴. Wyniki w przypadku skażenia próbki mogą znacznie odbiegać od faktycznego wieku. Oto kilka przykładów takich błędów:

• Róg wikingów z przełomu VIII i IX wieku datowano na 2006 rok.
• Wiek narzędzi z Jukonu na Alasce liczących 1350 lat oszacowano na 27 000 lat.
• Skorupę żywego ślimaka datowano na 26 000 lat.
• Krzesło rzymskie z 300 roku p.n.e. z Hainaut w Belgii datowano na 2800 rok p.n.e., co oznacza błąd 2500 lat!

Z powyższych względów archeolodzy nie używają metody radiowęglowej jako jedynej, gdy datują zabytki, lecz jako jednej z wielu. Jeśli wyniki uzyskane tą metodą nie zgadzają się z datowaniem konwencjonalnym, wówczas są odrzucane. Archeolog William Meacham napisał: „Nie ma archeologa, który by pokładał ufność w jakiejś dacie lub datach opartych na jednej metodzie datowania, aby ustalić jakąś ważną kwestię historyczną”⁵.

Datowanie metodą radiowęglową ma sens do 3000-4000 lat wstecz, ponieważ nie znamy poziomu węgla radioaktywnego w ziemskiej atmosferze przed potopem ani po jego zakończeniu. Z badań wynika, że poziom może ulec znacznej zmianie pod wpływem aktywności wulkanicznej⁶. W czasie potopu i setki lat po jego zakończeniu wulkany były aktywne, o czym świadczą masy pyłu wulkanicznego w warstwach śniegu z epoki lodowcowej, pochodzące z około 700 erupcji⁷. Każdy z tych wybuchów był dość potężny, aby wpłynąć na zawartość węgla radioaktywnego w ziemskiej atmosferze.

Nie wiemy, ile węgla radioaktywnego w atmosferze stanowi węgiel wtórny, czyli intruzyjny, ale ze względu na setki gigantycznych erupcji podczas epoki lodowcowej możemy mieć do czynienia z dużym błędem w datowaniu radiowęglowym, którego laboratoria nie uwzględniają. Błąd w datach uzyskanych przy pomocy tej metody jest tym większy, im bliżej potopu, gdy aktywność wulkaniczna była najbardziej intensywna. Pociąga to za sobą zawyżone daty dla najwcześniejszych neolitycznych osad i miast, a także datowanie epoki lodowcowej na kilkanaście tysięcy lat p.n.e., mimo że nastąpiła po potopie, a więc w III tysiącleciu p.n.e.

Świerk Old Tjikko w Szwecji liczy kilkaset lat, a nie blisko 10 000 lat, jak poinformowały media, które pominęły istotny fakt, że tę datę osiągnięto, datując korzenie przy pomocy zawodnej metody radiowęglowej. Najstarsze drzewa na ziemi to w dalszym ciągu kalifornijskie sosny. Najbardziej leciwe z nich mają niecałe 4500 lat, a zatem nie ma na ziemi rosnącego drzewa sięgającego poza potop, który zgodnie z biblijną chronologią dobiegł końca w III tysiącleciu p.n.e.

Polecamy również poniższe artykuły:

• Datowanie dinozaurów radiowęglem – czemu nie?
• Kości wikingów a datowanie radiowęglowe
• Księga Rodzaju i czas – co nam mówi datowanie radiometryczne
• Erozja kontynentów świadczy przeciwko milionom lat

Przypisy

1. F. Lorey, Tree Rings and Biblical Chronology, „Acts & Facts”, 1 czerwca 1994, w: https://www.icr.org/article/tree-rings-biblical-chronology/ [dostęp: 26.05.2025].
2. G. E. Aardsma, Tree-Rings Dating and Multiple Growth Ring Per Year, „Creation Research Society Quarterly”, 29 marca 1993, s. 184-189; G. J. Beasley, Long-Lived Trees: Their Possible Testimony to a Global Flood and Recent Creation, „Creation Ex Nihilo Technical Journal”, 7/1, 1993, s. 43-67; J. Vieria (red.), Age-dependent responses of tree-ring growth and intra-annual density fluctuation of Pinus pinaster to Mediterranean climate, „Trees”, 23, 2009, s. 257-265, w: https://estudogeral.sib.uc.pt/bitstream/10316/44373/1/VieiraetalTrees2009.pdf [dostęp: 26.05.2025]; F. Campelo (red.), Tree-ring growth and intra-annual density fluctuations of Pinus pinaster responses to climate: does size matter?, „Trees”, 27, 2013, s. 763-772; M. Matthews, Evidence for multiple ring growth per year in Bristlecone Pines, „Journal of Creation”, 20/3, 2006, s. 95-103, w: https://creation.com/evidence-for-multiple-ring-growth-per-year-in-bristlecone-pines [dostęp: 26.05.2025]; M. W. Salzer (red.), Recent unprecedented tree-ring growth in bristlecone pine at the highest elevations and possible causes, „PNAS”, 106/48, 2009, s. 20351; F. Lorey, Tree Rings…, op. cit.; T. Lacey, H. F. Sanders, Why dendrochronology is not evidence for an old earth, „Answers in Genesis”, 16 czerwca 2021, w: https://answersingenesis.org/age-of-the-earth/ask-the-trees/ [dostęp: 26.05.2025].
3. J. C. A. Baker, G. M. Santos, M. Gloor, R. J. W. Brienen, Does Cedrela always form annual rings? Testing ring periodicity across South America using radiocarbon dating, „Trees”, 31, 2017, s. 1999-2009; w: https://link.springer.com/article/10.1007/s00468-017-1604-9 [dostęp: 26.05.2025].
4. W. Meacham, Radiocarbon Measurement and the Age of the Turin Shroud: Possibilities and Uncertainties, Proceedings of the Symposium „Turin Shroud – Image of Christ?”, Hong Kong, 1986; w: www.shroud.com/meacham.htm [dostęp: 26.05.2025]; M. Antonacci, The Resurrection of the Shroud: New Scientific, Medical, and Archeological Evidence, New York: M. Evans & Company, 2000, s. 155-158; T. de Wesselow, The Sign: The Shroud of Turin and the Secret of the Resurrection, Dutton: Penguin, 2012, s. 161.
5. W. Meacham, The Rape of the Turin Shroud: how Christianity’s most precious relic was wrongly condemned, and violated, NOOK Book (eBook), 2005, s. 55.
6. C. B. Ramsey, J. van der Plicht, B. Weninger, ’Wiggle matching’ radiocarbon dates, „Radiocarbon” 43/2A, 2000, s. 381; D. J. Charman, M. H. Garnett, Chronologies for recent peat deposits using wiggle-matched radiocarbon ages: Problems with old carbon contamination, „Radiocarbon”, 47/1, 2005, s. 135-145; T. Lacey, H. F. Sanders, Why dendrochronology is not evidence…, op. cit.
7. G. A. Zielinski, P. A. Mayewski, L. D. Meeker, S. I. Whitlow, M. S. Twickler, A 110,000-Yr record of explosive volcanism from the GISP2 (Greenland) ice core, „Quaternary Research”, 45/2, s. 109; J. Hebert, The Ice Age and Climate Change, Dallas, 2021, s. 176-178.

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.