Tarantula włoska (Lycosa tarantula) znana też jako tarantula apulijska albo krzeczek tarantula, jest gatunkiem pająka zaliczanego do rodziny pogońcowatych (Lycosidae). Przedstawiciele tego gatunku odznaczają się relatywnie dużymi rozmiarami ciała. Zasięg ich naturalnego występowania rozciąga się na teren południowej Europy. Szczególnie duże populacje tego pajęczaka odnotowuje się w regionie Apulii we Włoszech. Tarantule apulijskie występują powszechnie także w pobliżu miasta Taranto. Niegdyś uważano, że ukąszenie tego pająka może wywoływać schorzenie określane mianem tarantyzmu.
Opis
U krzeczków tarantuli występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samice z reguły są większe od samców. Ich długość ciała oscyluje na poziomie około 30 mm. Osobniki płci męskiej osiągają natomiast rozmiary ciała wynoszące około 19 mm. W obu przypadkach wydają się jednak znacznie większe dzięki dużym i silnym odnóżom. Pająki ubarwione są na szaro-brązowo. Wyróżniają je charakterystyczne, maskujące wzory.
Samice przechowują jaja w jedwabnym worku przytwierdzonym do kądziołków przędnych. Tarantule apulijskie mają doskonale rozwinięty zmysł wzroku. Dlatego potrafią uważnie obserwować otoczenie, także po zapadnięciu zmroku.
Młode pajączki do czasu osiągnięcia pełnej samodzielności przemieszczają się razem z matką, siedząc na jej odwłoku. Później przenoszą się do własnych nor. Osobniki płci żeńskiej spędzają tam całe swoje życie, wychodząc tylko od czasu do czasu w celu zdobycia pożywienia. Ich potencjalni partnerzy natomiast w niedługim czasie opuszczają swoje siedliska. Robią to w celu znalezienia samic gotowych do rozrodu. Samice zwykle kończą swój żywot w wieku około 4 lat. Samce żyją znacznie krócej. Poważne niebezpieczeństwo stanowi dla nich kontakt z samicą. Często zdarza się bowiem, że po odbytym akcie kopulacji przyszła matka zjada ojca swojego potomstwa.
Tarantule włoskie w praktyce można spotkać bardzo rzadko. Najczęściej żerują one bowiem w nocy. W obliczu niebezpieczeństwa zazwyczaj rzucają się do ucieczki. Na ogół biegną bardzo szybko, dlatego trudno jest je złapać. Wbrew powszechnemu przekonaniu pająki te nie są agresywne. Nawet w sytuacji zagrożenia nie wykazują tendencji do kąszenia przeciwnika.
Taksonomia
Pierwszy opis krzeczka tarantuli opatrzony łacińskim terminem Aranea tarantula powstał w 1758 roku. Stworzył go szwedzki przyrodnik Karol Linneusz. Do rodzaju Lycosa pająka zaklasyfikowano w 1806 roku. Zrobił to Pierre André Latreille. Niegdyś w obrębie gatunku wydzielano podgatunek Lycosa narbonensis. Jednak na podstawie przeprowadzonych w 2013 roku badań molekularnych stwierdzono brak istotnych różnic genetycznych między Lycosa narbonensis a Lycosa tarantula. Dlatego ostatecznie zrezygnowano z wyodrębniania podgatunków tego pająka.
Tarantyzm
Niegdyś mieszkańcy Apulii byli przekonani, że osobie ukąszonej przez tarantulę włoską może pomóc jedynie wykonanie specjalnego tańca, zwanego tarantellą. Obecnie jednak wiadomo, że takie ugryzienia nie są groźne dla zdrowia ani życia człowieka. Ich siłę można porównać z siłą jadu pszczelego. Niemniej jednak są bardzo bolesne.
Jad
Jad tarantuli apulijskiej wywołuje określone objawy u niektórych kręgowców. Dla ugryzionego człowieka charakterystyczna jest niewielka hemoliza. U ukąszonych świń pojawiają się strupki, które na całkowite zagojenie się i zaniknięcie potrzebują około 7 dni. Ugryzione przez krzeczka tarantulę świnki morskie zwykle natomiast mają obrzęk w okolicy miejsca ukąszenia.
W skład jadu pająka wchodzą głównie neurotoksyny i białka jadowe. Masa niektórych białek i jonów w wydzielanej substancji różni się w zależności od płci danego osobnika. Jad samic zazwyczaj jest groźniejszy od jadu samców.
Pożywienie
Tarantule włoskie zalicza się do zwierząt owadożernych. Gustują zwłaszcza w insektach żyjących na powierzchni ziemi. Zazwyczaj puszczają się w pogoń za upatrzoną ofiarą. Niekiedy też czają się w niewidocznym miejscu, wyskakując znienacka na swoją zdobycz. Złapanego owada zazwyczaj unieruchamiają i uśmiercają przy pomocy jadu. Do jego wstrzykiwania używają szczękoczułek.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Rogatnica jasnoplama
- Cierniówka – pokrzewka cierniówka
- Pijawki — pijawki właściwe
- Przywry
- Zrozumieć świat wirusów
- Interakcje między wirusami a ludzkimi organizmami
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Lycosa_tarantula [dostęp: 23.12.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: João Coelho. Licencja: CC BY 2.0.
