Tapir amerykański, znany także jako tapir anta lub tapir grzywiasty (Tapirus terrestris) to jeden z czterech uznanych gatunków w rodzinie tapirowatych. Należy do rzędu nieparzystokopytnych. Pozostałe gatunki to tapir górski, tapir malajski oraz tapir panamski. Tapir anta jest największym rodzimym ssakiem lądowym w Amazonii.
Część klasyfikacji uwzględnia również Tapirus kabomani jako potencjalnego przedstawiciela gatunku Tapirus terrestris. Jego istnienie budzi jednak wątpliwości. Brakuje wystarczających danych na temat jego zwyczajów i zasięgu występowania. Epitety gatunkowe wywodzi się z języka Paumarí. „Kabomani” oznacza tapira. Gatunek opisano formalnie w 2013 roku. Do tej pory nie został uznany za odrębny przez Grupę Specjalistów ds. Tapirów. Ostatnie badania genetyczne sugerują, że może być jedynie podgatunkiem Tapirus terrestris.
Opis
Tapir amerykański charakteryzuje się ciemnobrązowym umaszczeniem z jaśniejszym odcieniem na pysku. Niski grzebień biegnie od czubka głowy po tył karku. Okrągłe, ciemne uszy mają białe obrzeża. Futro młodych osobników jest ciemnobrązowe ozdobione białymi plamami i paskami wzdłuż ciała. Dorosłe zwierzęta osiągają długość od 1,8 do 2,5 metra. Krótki ogon mierzy od 5 do 10 cm, a średnia waga wynosi około 225 kg. Wysokość w kłębie wynosi od 77 do 108 cm.
Cechy charakterystyczne dla Tapirus kabomani
Tapirus kabomani, uznawany za najmniejszego współczesnego tapira, waży około 110 kg. Stanowi to wyraźny kontrast wobec tapira górskiego, którego masa ciała wynosi od 136 do 250 kg. Tapirus kabomani osiąga długość około 130 cm i wysokość w kłębie wynoszącą 90 cm.
Gatunek wyróżnia się fenotypem różniącym go od innych przedstawicieli rodziny. Umaszczenie jest ciemniejsze, w odcieniach szarości i brązu. Nogi są stosunkowo krótsze. Wynika to z krótszej długości kości udowej w porównaniu do długości żuchwy. Grzebień na głowie jest mniejszy i mniej wyraźny niż u innych tapirów. Samice tego gatunku są większe od samców. Mają charakterystyczny jasny pas sierści na gardle. Rozciąga się on od brody aż po nasadę szyi.
Różnice anatomiczne obejmują także kształt czaszki. Tapirus kabomani posiada wąski, niski grzebień strzałkowy o łagodnym nachyleniu. Wznosi się on ku tyłowi od linii zębów. Czaszki tego tapira nie mają przegrody nosowej ani grzbietowych krawędzi szczękowych. Zagłębienie przewodu słuchowego jest płytsze i mniej rozciągnięte w porównaniu z pozostałymi czterema gatunkami tapirowatych.
Zasięg występowania
Tapir amerykański zamieszkuje tereny w pobliżu wody w Amazonii oraz dorzeczu Amazonki w Ameryce Południowej. Jego zasięg geograficzny rozciąga się od Wenezueli, Kolumbii i Gujany na północy po Brazylię, Argentynę i Paragwaj na południu oraz do Boliwii, Peru i Ekwadoru na zachodzie. Sporadycznie obserwowano pojedyncze osobniki, które przedostały się przez wąski kanał morski z Wenezueli na południowe wybrzeże wyspy Trynidad. Nie zaobserwowano tam jednak stałej populacji.
Tapirus kabomani, ograniczony jest do terenów Ameryki Południowej. Występuje w środowiskach będących mozaiką lasów i sawann. Jego obecność potwierdzono w południowej części stanu Amazonas (miejscu typowym), Rondônii oraz Mato Grosso w Brazylii. Uważa się, że gatunek występuje również w departamencie Amazonas w Kolumbii, a być może także w stanie Amapá w Brazylii, w północnej części Boliwii oraz na południu Gujany Francuskiej.
Zachowanie
Tapir amerykański to doskonały pływak i nurek, ale równie dobrze radzi sobie na lądzie. Porusza się niezwykle szybko nawet w trudnym, górzystym terenie. Żyje około 25–30 lat. W naturalnym środowisku jego głównymi drapieżnikami są krokodyle oraz duże koty. Wśród krokodyli jedynie kajman czarny i krokodyl orinokański (gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem) są wystarczająco duże, by polować na tapiry. Krokodyl amerykański występuje wyłącznie w północnej części Ameryki Południowej. Ogranicza to jego kontakt z tym gatunkiem. Wśród drapieżników lądowych największe zagrożenie stanowią jaguary i pumy. Atakują one tapiry głównie nocą, gdy te opuszczają wodę i śpią na brzegach rzek. Tapiry bywają również ofiarami anakondy zielonej (Eunectes murinus).
W sytuacji zagrożenia tapir może uciekać w gęste zarośla lub do wody. Potrafi jednak równie skutecznie bronić się dzięki bardzo silnym szczękom. W 2005 roku doszło do tragicznego incydentu. 55-letni rolnik, atakując ważącą 400 funtów samicę tapira żerującą w jego polu kukurydzy, został wielokrotnie ugryziony. Zarówno człowiek, jak i zwierzę zmarli w wyniku odniesionych ran.
Wciąż jednak brakuje badań nad społecznymi interakcjami tego gatunku. Podkreśla to potrzebę dalszych obserwacji i analiz.
Dieta
Tapir amerykański jest roślinożercą. Posługując się nosem, zrywa liście, pąki, pędy i drobne gałęzie, którymi się żywi. Jego dieta obejmuje również owoce, trawy oraz rośliny wodne. Tapiry konsumują niemal wszystkie rodzaje nasion, które występują w lasach deszczowych. Zostało to potwierdzone na podstawie obserwacji ich żerowania, analizy kału oraz badania zawartości żołądków.
Tapirus kabomani, jak wykazały próbki kału, żywi się liśćmi i nasionami palm z rodzajów Attalea i Astrocaryum. Dieta i ekologia tego gatunku pozostają jednak w dużej mierze niepoznane. Wiadomo, że wcześniej opisane gatunki tapirów pełnią kluczową rolę w ekosystemach, w których występują. Istnieje przypuszczenie, że Tapirus kabomani, odgrywa podobną rolę. Konieczne są jednak dalsze badania, aby w pełni to potwierdzić.
Gody
Tapir amerykański rozmnaża się w okresie od kwietnia do czerwca. Dojrzałość płciową osiąga w trzecim roku życia. Ciąża trwa około 13 miesięcy (390–395 dni). Samice zazwyczaj rodzą jedno młode co dwa lata. Nowo narodzony tapir waży około 6,8 kg (15 funtów). Jest karmiony mlekiem matki przez około sześć miesięcy. Następnie stopniowo przechodzi na samodzielne żerowanie.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Wyrak upiorny – wyrak upiór
- Żuraw mandżurski
- Życie na Wenus NIE odnalezione
- Słońce – wyjątkowa gwiazda
- Pozabiblijne świadectwa potopu
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/South_American_tapir [dostęp: 18.12.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: harles J. Sharp. Licencja: CC BY-SA 4.0.
