Jak wiemy z przekazu biblijnego, Bóg stworzył Słońce czwartego dnia, by było głównym źródłem światła za dnia oraz Księżyc, by oświetlał Ziemię w nocy. Tego samego dnia zostały stworzone również gwiazdy. Można by zadać sobie przekorne pytanie, dlaczego w opisie tygodnia stworzenia Słońce zostało wyróżnione w ten sposób spośród innych gwiazd. Co więcej, w Piśmie Świętym Słońce ani razu nie zostało nazwane gwiazdą. Czyżby był to dowód, że Biblia nie jest wcale dziełem natchnionym, ale została napisana przez zwykłych ludzi, którzy mieli bardzo mgliste pojęcie o astronomii? A może oznacza to raczej, że Słońce nie zostało stworzone jako zwyczajna gwiazda?
Jak dowiedzieliśmy się na lekcjach geografii w szkole podstawowej, Słońce nie różni się za bardzo od innych jemu podobnych ciał niebieskich, a nawet w porównaniu do innych gwiazd wypada dość niekorzystnie – wiele z nich jest znacznie większych i jaśniejszych. Jak argumentuje jednak Jonathan Sarfati, uznawanie mniejszych gwiazd za mniej ważne jest niczym nieuzasadnione i nielogiczne. Rozmiar Słońca jest idealny do podtrzymania życia na Ziemi. Gdyby centrum naszego Układu Słonecznego stanowił czerwony nadolbrzym taki jak Betelgeza, pochłonąłby on wszystkie planety wewnętrzne. Tak samo gdyby na miejscu naszej gwiazdy miał pojawić się niebiesko-biały nadolbrzym Rigel, który jest 25 000 razy od niej jaśniejszy, emitowałby zbyt dużo promieniowania o wysokiej częstotliwości. Z drugiej strony mniejsza gwiazda nie byłaby w stanie zapewnić życia na Ziemi[1].
Astronomowie wciąż poszukują gwiazdy, która byłaby podobna do naszego Słońca i w pobliżu której mogłoby istnieć życie pozaziemskie. Jak dotąd możemy mówić o jego 79 bliźniakach, a więc gwiazdach, które są do niego podobne pod względem temperatury, grawitacji czy zawartości żelaza. Wydaje się, że wszystkie można uznać za niemalże identyczne – jedynie Słońce odróżnia się od nich w pewien specyficzny sposób. Według badań astronom Megan Bedell Słońce różni się od wszystkich bliźniaków pod względem ilości metalu i innych materiałów, które znajdują się w każdym z 79 bliźniaków. Różnica zawartości metalu odpowiada w przybliżeniu czterokrotnej masie Ziemi[2].
Słońce różni się również od innych gwiazd wyjątkową stabilnością, dzięki której warunki panujące na Ziemi są optymalne. Nie oznacza to oczywiście, że jest ono zupełnie stałe i że jego wydajność energetyczna jest zawsze taka sama. Jego zmienność jest swoista dla ciał niebieskich tego typu, a jednocześnie tak nieznaczna, że nie zagraża istnieniu życia na naszej planecie. Gwiazdy podobne do Słońca emitują raz na mniej więcej sto lat tak zwane superrozbłyski, które czynią je dramatycznie jaśniejszymi na minuty, a niektóre z nich nawet na dni. Zjawiska takiego w przypadku Słońca nie zaobserwowano, co zdaniem Galena Gislera, astronoma z Los Alamos National Laboratory w Nowym Meksyku, oznacza, że jest ono nadzwyczaj stałe[3].
Kolejną cechą, która wyróżnia Słońce spośród jemu podobnych ciał niebieskich, jest brak „towarzysza”. Pojedyncze gwiazdy stanowią we wszechświecie mniejszość – większość z nich tworzy układy podwójne, potrójne lub wielokrotne. Według szacunków jedynie około 15% gwiazd tworzy, tak jak Słońce, układ pojedynczy. Astronomowie Kitt Peak Helmut Abt i Saul Levy odkryli w 1976 roku, że większość gwiazd ma co najmniej jednego towarzysza, jednak na podstawie statystyk mas towarzyszy oszacowali oni, że inne, pozornie pojedyncze gwiazdy prawdopodobnie mają zbyt małych towarzyszy, by można było je wykryć. Oznacza to więc, że liczba pojedynczych gwiazd jest najprawdopodobniej jeszcze mniejsza, co czyni nasz Układ Słoneczny wyjątkowym[4].
Pozycja naszej najbliższej gwiazdy w Drodze Mlecznej jest również idealna. Jej orbita jest w przybliżeniu kołowa, co oznacza, że nie zbliża się nigdy na niebezpieczną odległość względem centrum galaktyki, gdzie zetknięcie z supernowymi byłoby bardziej prawdopodobne. Oznacza to, że dzięki optymalnej lokalizacji Słońca w Drodze Mlecznej, nasza planeta jest mniej narażona na niebezpieczeństwa płynące z kosmosu[5].
Chociaż Słońce nie wyróżnia się z pozoru spośród innych gwiazd, a nawet mogłoby się wydawać dość marne w porównaniu do innych, bardziej spektakularnych ciał niebieskich, jest jednak wyjątkowe. Dzięki swojej stabilności, wielkości i pozycji w galaktyce umożliwia istnienie na Ziemi idealnych warunków do życia. Choć można zaobserwować gwiazdy, które wydają się w pewien sposób podobne do Słońca, jest jednak ono jedyne w swoim rodzaju, gdyż to właśnie ono wraz z Księżycem zostało stworzone przez Boga, aby „rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności” (Rdz 1,18).
Przypisy
[1] Sarfati J., The sun: our special star, https://creation.com/the-sun-our-special-star.
[2] Our Sun is Special, 2018, https://answersingenesis.org/astronomy/sun/our-sun-is-special/.
[3] Henry J., The sun is not an average star, 2003, https://creation.com/the-sun-is-not-an-average-star; Seife, C., Thank our lucky star, New Scientist, 161(2168):15, 1999.
[4] Henry J., The sun is not an average star, 2003, https://creation.com/the-sun-is-not-an-average-star; Hartmann, Ref. 16, p. 468. Citing Abt, H. and Levy, S., Multiplicity among solar type stars, Astrophysical Journal Supplement series 30:273, 1976.
[5] Sarfati J., The sun: our special star, https://creation.com/the-sun-our-special-star; Chown, M., What a star! New Scientist 162(2192):17, 1999.
