Panspermia nie wyjaśnia powstania życia

Panspermia zakłada, że życie pojawiło się tu na Ziemi z kosmosu za pomocą komet lub asteroid. Wciąż jednak nie odpowiada na pytanie, jak życie powstało w ogóle.

Powstanie życia na Ziemi wciąż pozostaje tajemnicą dla ewolucjonistów. Najpopularniejsza obecnie hipoteza głosi, że życie jakimś cudem powstało samo z siebie. Jest to tak zwana abiogeneza, czyli pochodzenie życia z materii nieożywionej. Jednak hipoteza abiogenezy do dziś pozostaje tylko hipotezą. Wszelkie eksperymenty naukowe mające na celu samoistne pojawienie się najprostszych mikroorganizmów spełzły na niczym¹.

Problemem jest również to, w jaki sposób samoistnie powstały łańcuchy RNA i DNA wraz z kodem genetycznym, który koduje właściwe białka. Inny problem dotyczy tego, w jaki sposób doszło do samoorganizacji skomplikowanej maszynerii pierwszych żywych komórek bakteryjnych wokół łańcucha DNA. Wreszcie mamy problem, jak ta maszyneria zaczęła sama z siebie działać, tj. przeprowadzać procesy metaboliczne, poruszać się, rozmnażać się itd.

Czym jest panspermia (hipoteza panspermii)?

Nic dziwnego, że naukowcy czasem niechętnie patrzą na teorię abiogenezy – a przynajmniej na powstanie życia na naszej planecie. Tu wkracza tzw. panspermia (z gr. pan – wszystko, i sperma – nasienie). Hipoteza panspermii mówi, że życie rozpowszechnia się po całym wszechświecie dzięki mikroorganizmom lub ich przetrwalnikom znajdującym się w kometach, asteroidach lub innych ciałach niebieskich, które spadają na planety. Innymi słowy, panspermia głosi, że życie pojawiło się na Ziemi z kosmosu.

Mówi się o kilku rodzajach panspermii: niekierowanej, przypadkowej i kierowanej. Panspermia niekierowana głosi, że życie rzekomo powstaje samoistnie gdzieś w kosmosie, a następnie zostaje rozprzestrzenione po różnych planetach za pomocą komet czy asteroid. Panspermia przypadkowa zakłada, że życie na Ziemi powstało przypadkowo z “odpadków” po cywilizacjach pozaziemskich. Z kolei panspermia kierowana mówi, że rozprzestrzenianie życia w kosmosie jest procesem świadomie sterowanym przez istoty pozaziemskie.

Panspermia – ucieczka dla ewolucjonistów

Obecnie panspermia znajduje się na marginesie nauki. Wciąż jednak brzmi atrakcyjnie dla wielu ewolucjonistów. Swego czasu głosił ją nawet słynny popularyzator świeckiej nauki Neil deGrasse Tyson². Hipoteza panspermii jest atrakcyjna, ponieważ przesuwa problem powstania życia na inne ciała niebieskie, których nie możemy zbadać bezpośrednio. Dlatego jest ona nieweryfikowalna i nie spełnia ścisłych kryteriów nauki eksperymentalnej³.

Ponadto wiążą się z nią liczne problemy dotyczące przetrwania mikrobów. Po pierwsze, jak miałyby przetrwać gwałtowny wyrzut z planety macierzystej? Po drugie, jak miałyby przetrwać podróż kosmiczną, zwłaszcza promieniowanie kosmiczne? I po trzecie, jak miałyby przetrwać wejście w ziemską atmosferę i zderzenie z powierzchnią planety? W kwestii ostatniego pytania naukowcy mają już pewne odpowiedzi.

Eksperyment, który “spalił” hipotezę panspermii

We wrześniu 2007 roku naukowcy z Centrum Biofizyki Molekularnej CNRS w Orleanie we Francji stworzyli “sztuczny meteor” mający na celu sprawdzenie, czy bakterie przetrwają wejście w atmosferę. Do osłony termicznej rosyjskiego satelity Foton M-3 podłączyli skały grubości 2 cm, które wysmarowali silnymi bakteriami Chroococcidiopsis. Skały zawierały również skamieniałości martwych bakterii⁴.

Dwanaście dni po wylocie na orbitę “meteor” wszedł w ziemską atmosferę i wrócił na Ziemię. Badania wykazały, że o ile skamieniałości przetrwały powrót na Ziemię, to bakterie Chroococcidiopsis już nie. Spłonęły podczas wejścia w atmosferę, zachowały się po nich jedynie zwęglone ślady. Problematyczne jest również to, że obłożony skałami Foton M-3 wszedł w ziemską atmosferę z prędkością 7,6 km na sekundę, osiągając temperaturę około 1700 stopni Celsjusza. Meteory wchodzą w atmosferę z prędkością 12-15 km na sekundę – niemal 2 razy większą. To oznacza, że opór atmosfery i uwalniana energia (czyli również temperatura) są około 4 razy większe. Bakterie nie mają szans przetrwać takich temperatur⁵.

Gdzie naprawdę powstało życie?

Powyższe eksperymenty pokazują, że panspermia nie jest możliwa. Życie nie mogło przylecieć do nas z kosmosu – musiało powstać tutaj na Ziemi. Tym samym naukowcy są zmuszeni do tego, aby szukać pochodzenia życia w ogóle. A to prowadzi nas do punktu wyjścia, ponieważ życie nie mogło powstać samo z siebie. Życie jest cudem, który mógł zaprojektować tylko ktoś, kto jest nieskończenie inteligentny i sam jest Źródłem wszelkiego życia.

Przypisy

1. Bergman J., Why the Miller-Uley Research Argues Against Abiogenesis, Answers in Genesis, 1 sierpnia 2004, https://answersingenesis.org/origin-of-life/why-the-miller-urey-research-argues-against-abiogenesis/
2. Drake N., An Alien Origin for Life on Earth, National Geographic, 20 maja 2004, https://www.nationalgeographic.com/science/article/an-alien-origin-for-life-on-earth
3. Bergman J., Panspermia – the Theory that Life came from Outer Space, CEN Technical Journal, 7(1), 1993, s. 82-87, https://creation.com/images/pdfs/tj/j07_1/j07_1_82-87.pdf
4. Meteorite experiment deals blow to ‘bugs from space’ theory, ABC News, 25 września 2008, https://www.abc.net.au/news/2008-09-25/meteorite-experiment-deals-blow-to-bugs-from-space/521794
5. Sarfati J., Panspermia theory burned to a crisp: bacteria couldn’t survive on meteorite, Creation Ministries International, 10 października 2008, https://creation.com/panspermia-theory-burned-to-a-crisp-bacteria-couldn-t-survive-on-meteorite