Kilimandżaro to majestatyczna góra w Tanzanii, leżąca przy granicy z Kenią. Jest nie tylko najwyższym szczytem Afryki, ale także jedynym miejscem na kontynencie, gdzie śnieg utrzymuje się przez cały rok. Przyciąga licznych podróżników i wspinaczy z całego świata. Nazwa pochodzi prawdopodobnie z połączenia dwóch słów używanych przez miejscowe plemiona – kilima oznaczającego ‘górę’ i njiaro oznaczającego ‘karawanę’.
W skład Kilimandżaro wchodzą trzy szczyty, które są pozostałościami po trzech wulkanach: szczyt Uhuru znajduje się na wulkanie Kibo (Kilimandżaro) i osiąga wysokość 5895 m n.p.m., szczyt Mawenzi ma wysokość 5150 m n.p.m., natomiast szczyt Shira osiąga 3940 m n.p.m. Uhuru wznosi się około 4900 m ponad terenami, które otaczają ten masyw.
Początki eksploracji tej góry sięgają XIX wieku, gdy europejscy odkrywcy zaczęli interesować się tym regionem. Przed ich przybyciem Kilimandżaro była czymś niezwykłym dla miejscowych mieszkańców i budziła grozę. Miejscowe plemiona, takie jak Masajowie, oddawały jej boską cześć, podczas gdy inne uważały ją za siedlisko złych duchów.
W 1889 roku Hans Meyer, niemiecki kartograf, wraz z przewodnikiem Ludwikiem Purtschellerem stanęli na szczycie Kilimandżaro, stając się pierwszymi udokumentowanymi zdobywcami tego wspaniałego szczytu. Od tego momentu góra zyskała na popularności wśród turystów. W 1898 roku wytyczono pierwszy szlak turystyczny prowadzący na sam szczyt, a Tanzania zaczęła rozwijać sektor turystyczny, budując hotele i pensjonaty.
W 1921 roku powstał rezerwat przyrody wokół masywu góry, a w 1973 roku utworzono Park Narodowy, który objął obszar powyżej linii drzew. Obszar ten został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1987 roku. Park Narodowy Kilimandżaro to prawdziwy skarb przyrodniczy, obejmuje różnorodne ekosystemy – od lasów po piętra subalpejskie.
Wspinaczka na Kilimandżaro to nie tylko wyzwanie fizyczne, ale także niezwykłe doświadczenie dla miłośników przyrody. Na trasie można podziwiać różnorodną roślinność – od stepów i suchych lasów do wiecznie zielonych lasów górskich. Liczba gatunków roślin naczyniowych na tych terenach przekracza 1400, a wiele z nich występuje tylko w tym regionie. Spotkać można także różnorodne gatunki zwierząt, takie jak małpy, słonie afrykańskie czy rzadkie antylopy.
Kilimandżaro to również miejsce o bogatym dziedzictwie kulturowym. Okoliczne społeczności, w tym plemiona Chaga i Masajowie, mają swoje unikalne tradycje, wierzenia i rytuały związane z górą. Wspinaczka na Kilimandżaro często jest nie tylko podróżą w głąb przyrody, ale także okazją do poznania lokalnej kultury i obcowania z miejscowymi społecznościami.
Aby wejść na Kilimandżaro, warto posiadać przynajmniej podstawowe doświadczenie w zdobywaniu wysokich szczytów. Choroba wysokościowa, która może pojawić się podczas podejścia, stanowi poważne wyzwanie i zmusiła już wielu śmiałków do rezygnacji z dalszej wspinaczki. Głównym objawem tej choroby jest hipoksja, czyli niedotlenienie tkanek. U osób, które wcześniej nie miały doświadczenia w zdobywaniu wysokich szczytów, może pojawić się nawet po przekroczeniu wysokości 1500 metrów. Aby zapobiec chorobie wysokościowej, zaleca się stopniowe i powolne podchodzenie pod górę, aby ciało mogło dostosować się do zmiany wysokości. Ważne jest również regularne spożywanie dużej ilości płynów, nawet do 5 litrów dziennie, co pomaga w utrzymaniu odpowiedniego nawodnienia organizmu.
Motyw Kilimandżaro wielokrotnie pojawia się w dziełach sztuki, literaturze czy filmie. Opowiadanie „Śniegi Kilimandżaro” Ernesta Hemingwaya zostało zekranizowane. Akcja książki oraz filmu animowanego „Król Lew” również rozgrywają się w scenerii Kilimandżaro. Polski zespół rockowy Lady Pank nagrał piosenkę „Moje Kilimandżaro”.
Źródła
1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Kilimandżaro
2. https://podroze.onet.pl/ciekawe/najwyzszy-szczyt-afryki-co-warto-wiedziec-o-kilimandzaro/jncvght
3. https://www.portalgorski.pl/artykuly/leksykon-gor/afryka/11598-kilimandzaro-dostojny-najwyzszy-szczyt-afryki
