Indyk zwyczajny (Meleagris gallopavo) zwany również indykiem dzikim, to ptaki łowne naturalnie występujące w Ameryce Północnej. Chociaż ich populacja była kiedyś znacznie zmniejszona z powodu polowań i utraty siedlisk, dzięki programom ochronnym i reintrodukcji ich liczba znacznie wzrosła.
Opis
Indyki są masywne: dorosłe samce ważą od 5 do 11 kg i osiągają długość od 100 do 125 cm. Samice są mniejsze, z wagą od 2,5 do 5,4 kg i długością ciała od 76 do 95 cm. Skrzydła indyka są stosunkowo małe w porównaniu do reszty ciała, a ich rozpiętość wynosi od 1,25 do 1,44 m. Ogon indyka jest długi, osiągając długość od 24 do 50 cm.
Dorosłe indyki mają długie, czerwonawo-żółte do szarozielonych nogi. Każda kończyna ma trzy przednie palce i krótszy, skierowany do tyłu. Pióra ciała są zazwyczaj czarne i ciemne, czasem szaro-brązowe, z miedzianym połyskiem.
Samce mają długi, ciemny, wachlarzowaty ogon i błyszczące, brązowe skrzydła. Są znacznie większe od samic, a ich pióra mają obszary czerwone, fioletowe, zielone, miedziane, brązowe i złote. Samce mają również większy gruczoł w porównaniu do samic. Pióra samic są w odcieniach brązu i szarości.
Siedlisko
Indyki zwyczajne preferują lasy liściaste i mieszane lasy iglasto-liściaste z rozproszonymi otwartymi przestrzeniami, takimi jak pastwiska, pola, sady i sezonowe bagna. Mogą przystosować się do praktycznie każdej gęstej rodzimej roślinności, o ile dostępne są osłony i otwarte przestrzenie. W północno-wschodniej Ameryce Północnej indyki są najliczniejsze w lasach dębowych. Żołędzie są ulubionym pokarmem.
Lot
Pomimo swojej wagi, dzikie indyki są zwinne i szybkie w locie. W idealnym siedlisku otwartych lasów lub zalesionych łąk mogą latać pod koroną drzew. Zazwyczaj latają blisko ziemi na odległość nie większą niż 400 m.
Dzikie indyki mają bardzo dobry wzrok, ale ich widzenie w nocy jest bardzo słabe. O zmierzchu większość indyków udaje się na drzewa i grzęduje wysoko nad ziemią, aby uniknąć drapieżników polujących nocą. Ponieważ indyki nie migrują, w bardziej śnieżnych częściach ich siedlisk, takich jak północny wschód, Góry Skaliste, większość Kanady, ważne jest, aby ptaki te nauczyły się wybierać duże drzewa iglaste, gdzie mogą schronić się przed zamieciami.
Żerowanie
Dzikie indyki mają zróżnicowaną dietę i są wszystkożerne. Poszukują pożywienia zarówno na ziemi, jak i w krzewach oraz małych drzewach. Ich ulubionymi pokarmami są żołędzie, orzechy oraz twarde owoce z różnych drzew, takich jak leszczyny, kasztany czy sosny. Oprócz tego jedzą nasiona, liście, korzenie oraz owady. Czasami mogą konsumować płazy, takie jak salamandry, oraz małe gady, takie jak jaszczurki i niewielkie węże. Młode indyki żywią się głównie owadami, jagodami i nasionami. Często można je spotkać żerujące na pastwiskach dla krów, a także poszukujące nasion na polach uprawnych po zbiorach.
Struktura społeczna i rozmnażanie
Samce są poligamiczne, kopulują z tyloma samicami, ile mogą. Samce dzikich indyków prezentują się samicom, nadymając swoje pióra, rozkładając ogony. Zaloty rozpoczynają się w marcu i kwietniu, kiedy indyki są jeszcze zgromadzone w zimowych obszarach.
Samce mogą zalecać się w grupach, często z dominującym samcem gulgoczącym, rozkładającym ogon, bębniącym i plującym. Po zakończeniu kopulacji samice szukają miejsc na gniazda. Gniazda to płytkie zagłębienia w ziemi otoczone roślinnością. Samice składają 10–14 jaj, zazwyczaj jedno dziennie. Jaja są inkubowane przez co najmniej 28 dni. Młode indyk opuszczają gniazdo w ciągu 12-24 godzin.
Relacje z innymi dzikimi gatunkami
Indyki czasami żerują z jeleniami i wiewiórkami. Każdy z nich może pomóc innym w obserwowaniu drapieżników swoimi różnymi zmysłami: jelenie z lepszym węchem, indyki z lepszym wzrokiem, a wiewiórki dostarczają dodatkowego zestawu oczu z powietrza.
Drapieżniki
Drapieżnikami jaj i piskląt są węże, ptaki drapieżne, szopy, oposy, skunksy, lisy, świstaki i inne gryzonie. Śmiertelność piskląt jest największa w pierwszych 14 dniach życia.
Drapieżnikami indyków dorosłych i piskląt są sowy, jastrzębie, psy, koty, lisy, kojoty, wilki szare, rysie, pumy, orły, aligatory i niedźwiedzie. Największe zagrożenie stanowi człowiek.
Zasięg i populacja
Na początku XX wieku zasięg i liczba dzikich indyków znacznie spadły z powodu polowań i utraty siedlisk. Kiedy Europejczycy przybyli do Nowego Świata, znaleźli miliony indyków od Kanady po Meksyk.
Szacuje się, że cała populacja dzikich indyków w Stanach Zjednoczonych wynosiła zaledwie 30.000 w latach 30. XX wieku. W latach 40. XX wieku była prawie całkowicie wytępiona z Kanady. Wczesne próby wypuszczania hodowanych ptaków nie zakończyły się sukcesem, ponieważ nie potrafiły one przetrwać w naturalnym środowisku.
Istnieją dowody, że ptaki dobrze radzą sobie w pobliżu gospodarstw rolnych, które dostarczają ziarna. W miarę jak liczba dzikich indyków rosła, polowania stały się legalne w 49 stanach USA (z wyjątkiem Alaski). W 1973 roku szacowano, że całkowita populacja dzikich indyków w USA wynosiła 1,3 miliona, a obecne szacunki wskazują na 7 milionów.
Źródła
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Wild_turkey [dostęp: 02.07.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Riki7. Licencja: domena publiczna.
