Wilk polarny

Zobacz również

Wilk polarny (Canis lupus arctos) to podgatunek wilka szarego. Żyje w arktycznej tundrze Wysp Królowej Elżbiety w Kanadzie, od wyspy Melville’a po wyspę Ellesmere’a. Wilki polarne nie wędrują między tundrą a lasami. Całe życie spędzają na północ od granicy lasu. Na południu występują jedynie na Wyspach Księcia Walii i Somerset.

Charakterystyka

Wilk polarny jest średniej wielkości. Jest mniejszy od wilka kanadysjkiego. Ma bielsze futro, węższą czaszkę i większe zęby łamacze. Od 1930 roku czaszki wilków arktycznych zmniejszają się. Może to być wynik krzyżowania się tego gatunku z psami.

Taksonomia a wilk polarny

W 1935 roku zoolog Reginald Pocock nazwał wilka z wyspy Melville Canis lupus arctos. Opisał też wilka z północno-zachodniej Grenlandii jako Canis lupus orion. Oba te podgatunki uznano za odrębne w 2005 roku.

Badania DNA wykazały, że wilki arktyczne nie mają unikalnych haplotypów. Oznacza to, że kolonizowały Arktykę stosunkowo niedawno. Niektórzy naukowcy uważają jednak, że środowisko życia może wystarczyć do odróżnienia podgatunków.

Zachowanie

Wilki polarne nie boją się ludzi. Na wyspie Ellesmere’a podchodzą do nich z ciekawością. W Alert, w Nunavut, wilki żyją blisko ludzi i czasem są agresywne. Jeden z wilków zaatakował tam trzy osoby. Zwierzę było zarażone wścieklizną.

Wilki polarne rzadko migrują. Najczęściej przemieszczają się zimą, gdy panuje ciemność. To utrudnia badanie ich ruchów.

Dieta wilka polarnego

Wilki polarne polują głównie na piżmowoły arktyczne i zające polarne. Zjadają też lemingi, renifery tundrowe, lisy polarne, ptaki i owady. Czasami żerują na śmietniskach.

Badacze nie są zgodni co do tego, które ofiary są dla nich ważniejsze. Piżmowoły zapewniają więcej pokarmu na dłużej. Zające są częściej jedzone latem, zwłaszcza przez młode wilki.

Ochrona

Wilk polarny jest uznawany za gatunek najmniejszej troski. W 1997 roku liczebność wilków spadła z powodu złych warunków pogodowych. Populacja odrodziła się, gdy pogoda się poprawiła.

Wilk polarny
Zdj. 1. Wilk polarny. © Źródło: Canva.

Wilki w Biblii – symbol fałszywych intencji, zagrożenia i niesprawiedliwości


Wilk w Biblii to przede wszystkim niebezpieczne, dzikie zwierzę leśne, które symbolizuje zagrożenie. Gdy się pojawia, zwiastuje coś złego. Często jest obrazem oszustwa, zdrady i bezlitosnej chciwości. Dlaczego akurat wilk? Ponieważ jest sprytny, szybki i działa w ukryciu. Nie atakuje otwarcie, lecz czeka na odpowiedni moment. Zastanówmy się, co mówi o nim Pismo.

Wilki jako symbol fałszywych nauczycieli

Wilk to przebiegły drapieżnik, nic więc dziwnego, że Jezus użył go jako metafory dla fałszywych proroków. W Ewangelii Mateusza 7,15 przestrzega nas: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (BT).

Ludzie ci wydają się niewinni, jak łagodne owce. Mówią piękne rzeczy, uśmiechają się, wzbudzają zaufanie. A jednak w środku są jak wilki. Chcą zwodzić, wykorzystać i prowadzić na manowce. Dlaczego to niebezpieczne? Ponieważ wilki w owczej skórze nie wyglądają na zagrożenie. Łatwo je pomylić z kimś dobrym! Jezus przestrzega: nie dajcie się oszukać. Patrzcie nie tylko na słowa, ale także na czyny!

Wilki jako obraz złych pasterzy

Wilk nie jest tylko symbolem oszustów duchowych. W Biblii jest także obrazem złych przywódców, którzy zamiast dbać o ludzi, myślą tylko o sobie. W Ewangelii Jana 10,12-13 Jezus mówi o różnicy między dobrym pasterzem a najemnikiem: „Najemnik, który nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc wilka nadchodzącego, porzuca owce i ucieka, a wilk porywa je i rozprasza, ponieważ jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach” (BW).

Co tu się dzieje? Prawdziwy pasterz stanąłby w obronie owiec, walczyłby z wilkiem. A najemnik? Ucieka, bo owce nie są jego. Widzi zagrożenie i zamiast działać, zostawia je na pastwę losu. A owce? Padają ofiarą wilka. Jezus ukazuje, że wilk to nie tylko zagrożenie z zewnątrz. Czasami problemem są ci, którzy powinni chronić, ale tego nie robią. Przywódcy, którzy nie troszczą się o innych, są równie niebezpieczni jak wilki, pozwalając, by ich owce zostały rozszarpane.

Wilki jako symbol chciwości i wyzysku

Wilki w Biblii nie tylko atakują owce. Są również symbolem przemocy, niesprawiedliwości i chciwości. W Księdze Ezechiela 22,27 prorok mówi: „Jej wodzowie to wilki drapieżne, przelewają krew, niszczą życie ludzkie, aby osiągnąć zysk” (BT).

Kogo tu przedstawia wilk? Władców, którzy zamiast chronić lud, traktują go jak zdobycz. Nie rządzą dla dobra innych, lecz tylko dla własnych korzyści. Są jak wilki w stadzie owiec, biorą, co chcą, nie licząc się z konsekwencjami. To obraz bezwzględnych rządów. Tacy liderzy nie dbają o sprawiedliwość, nie pomagają słabym, nie walczą o dobro, ale skupiają się na własnym zysku.

A co z wilkiem w wizji pokoju?

Czy wilk w Biblii zawsze jest symbolem zła? Niekoniecznie. Jest wyjątek, który pokazuje, że nawet coś tak dzikiego może się zmienić. W Izajasza 11,6 czytamy: „I będzie wilk gościem jagnięcia, a lampart będzie leżał obok koźlęcia, cielę i lwiątko, i tuczne bydło będą razem, a mały chłopiec je poprowadzi” (BW).

Co tu się dzieje? To wizja przyszłości, w której świat zostaje całkowicie przemieniony. Wilk, który zazwyczaj rozszarpuje jagnię, teraz leży obok niego w pokoju. To zapowiedź czasów mesjańskich, kiedy Bóg naprawi świat. Wtedy nawet naturalni wrogowie będą żyć w harmonii, zło przestanie istnieć, a drapieżniki przestaną być drapieżnikami.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:


Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Arctic_wolf [dostęp: 13.12.2024].

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Michael Gäbler. Licencja: CC BY 3.0.

Jeśli podzielasz naszą misję i chciałbyś wesprzeć nasze działania, możesz to zrobić:

Z góry dziękujemy za okazaną nam pomoc!

Zobacz również

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

Popularne artykuły

Skip to content
facebook facebook facebook
x Chcę pomócChcę pomóc