Elafrozaur z Australii – kolejny dinozaur poza kryteriami teorii ewolucji

W maju 2020 roku czasopismo Gondwana Research doniosło o odkryciu w Australii kości teropoda zwanego elafrozaurem¹. Zidentyfikowane znalezisko to kolejna skamieniałość nie na miejscu – niezgodna z przewidywaniami ewolucjonistów.

Elafrozaur i jego interesujący wygląd

Kość elafrozaura została znaleziona w 2015 roku w pobliżu Cape Otway w stanie Wiktoria w południowo-wschodniej Australii. Jest to pierwszy tego rodzaju dinozaur znaleziony w Australii².

Stephen Poropat z Swinburne University of Technology w Australii powiedział:

“Elafrozaury miały długie szyje, krępe ramiona z małymi dłońmi i stosunkowo lekko zbudowane ciała. Jak na dinozaury, były raczej dziwaczne. Nieliczne znane czaszki elafrozaurów pokazują, że młode miały zęby, ale dorosłe osobniki straciły je i zostały one zastąpione zrogowaciałym dziobem. Nie wiemy jeszcze, czy dotyczy to elafrozaura z Wiktorii – ale możemy się dowiedzieć, jeśli kiedykolwiek odkryjemy czaszkę”².

Coś tu nie pasuje

1. Efekt Łazarza?

Nikogo nie dziwi brak zębów, gdyż nie wszystkie teropody miały zęby³. Problem natomiast stanowi fakt, że australijski elafrozaur znaleziony został w skałach, które według świeckich naukowców są o 40 milionów lat za młode². Odkrywane wcześniej w Tanzanii i Chinach skamieniałości elafrozaurów znajdowały się w skałach górnej jury, datowanych przez paleontologów ewolucyjnych na około 150 milionów lat. Jednak elafrozaur australijski znaleziony został w warstwach kredy².

A zatem zgodnie z teorią ewolucji elafrozaury wyginęły w późnej jurze, a jednak ponownie zostają odkryte w złożach kredy – to przerwa aż 40 milionów lat! Dlaczego przez tak długi czas nie zaszła ewolucja u tych dinozaurów? Najpierw elafrozaury wymierają, a miliony lat później ponownie pojawiają się takie same jak wcześniej? Jest to niedorzeczne, jeśli przyjmuje się, że wszystkie żywe istoty nieustannie się zmieniają z czasem. Jest to tak zwany “efekt Łazarza” – niewyjaśnione, powszechne zjawisko w paleontologii⁴. Zauropody, tj. dinozaury o długich szyjach, podobno wyginęły, ale potem zostały odkryte w pełni ukształtowane w skałach młodszych o 30 milionów lat.

Co więc działo się przez te 30-40 milionów lat z tymi wszystkimi dinozaurami? Świeccy naukowcy nie mają dobrego wyjaśnienia. Jednak geolodzy uznający globalny potop za wydarzenie historyczne mają logiczne wyjaśnienie „efektu Łazarza”. Większość dinozaurów najprawdopodobniej została pochowana podczas potopu mniej więcej w tym samym czasie. A te, którym początkowo udało się uciec, zginęły i zostały zakopane później.

2. Elafrozaur spod bieguna?

Co więcej, australijski elafrozaur został znaleziony na terenie, które w okresie kredy znajdowało się rzekomo blisko bieguna południowego². Paleontolodzy zakładają więc, że dinozaury te w jakiś sposób – nie wyjaśniają w jaki – były w stanie żyć w dłuższych okresach ciemności i niższych temperaturach polarnych¹.

Przeciwieństwie do tego, badania naukowców z ICR (Institute for Creation Research) wskazują, że ta część Australii nie znajdowała się przed potopem na tak wysokiej szerokości geograficznej⁵. A ten elafrozaur został po prostu rozerwany przez potężne wody potopowe i pogrzebany, gdy poziom wody osiągnął zenit pod koniec kredy⁶.

Wniosek

Znaki wskazujące na globalny potop jako na prawdziwe wydarzenie znajdują się na całym świecie. Ogólnoświatowy potop jest najlepszym wyjaśnieniem zapisu kopalnego, włącznie z tą konkretną skamieniałością elafrozaura.

Przypisy

1. Poropat, S. F. et al. First elaphrosaurine theropod dinosaur (Ceratosauria: Noasauridae) from Australia—A cervical vertebra from the Early Cretaceous of Victoria. Gondwana Research. Posted on sciencedirect.com May 6, 2020, accessed May 21, 2020.
2. Staff Writer. Swinburne palaeontologists identify ‘toothless’ Victorian dinosaur. Posted on Swinburne.edu May 18, 2020, accessed May 21, 2020.
3. Clarey, T. 2015. Dinosaurs: Marvels of God’s Design. Green Forest, AR: Master Books, 82-83.
4. Ibid, 164-165.
5. Clarey, T. 2020. Carved in Stone. Dallas, TX: Institute for Creation Research, 354-377.
6. Ibid, 308-310.

Opracowano na podstawie: T. Clarey, „New australian dinosaur surprises evolutionists”, opublikowane na icr.org 27 maja 2020.