Diuka białogardła – diuka – piskliweczka

Diuka białogardła (Diuca diuca), znana też jako diuka lub piskliweczka, jest gatunkiem ptaka zaliczanego do rodziny tanagrowatych (Thraupidae). Reprezentuje rodzaj Diuca. Zasięg naturalnego występowania ptaka rozciąga się na południowe rejony Ameryki Południowej.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje diukę za gatunek najmniejszej troski, czyli taki, któremu w najbliższym czasie nie grozi wyginięcie. Jak dotąd, nie oszacowano dokładnej liczby światowej populacji piskliweczek. Gatunek ten opisywany jest jednak przez naukowców jako pospolity.

Występowanie i siedlisko

Diuka białogardła prowadzi osiadły tryb życia. Zaliczane do tego gatunku osobniki można spotkać przede wszystkim w północno-zachodnich, a także w południowych regionach Argentyny. Ptak występuje także powszechnie w południowej Boliwii, zachodnim Urugwaju oraz w północnym Chile. Pojedyncze osobniki obserwuje się też sporadycznie w południowo-zachodnich częściach Brazylii. Dotyczy to przede wszystkim stanu Rio Grande do Sul.

Diuki żerują głównie na stepach, łąkach oraz obszarach uprawnych. Są także stałymi bywalcami niektórych przydomowych ogrodów. Preferują przede wszystkim tereny położone poniżej 2000 m n.p.m. Jednak w północno-zachodniej Argentynie widuje się je także często na obszarach zlokalizowanych na wysokości 3600 m.

Opis

Piskliweczka zazwyczaj dorasta do około 17 cm długości. Masa ciała przeciętnego osobnika wynosi około 41 g. Niemal całe ciało ptaka pokryte jest szarym upierzeniem. Tylko na brzuchu i w okolicach gardła można zauważyć charakterystyczną białą plamę. Końcówki piór na ogonie także są jasne. Diuka białogardła ma ciemnoszary dziób, który u nasady mieni się na niebiesko. Ptaka wyróżniają także brązowe oczy oraz szare łapki. U diuk dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Samicę można zazwyczaj rozpoznać po nieco ciemniejszym ubarwieniu piór. Ptaki zasiedlające Patagonię z reguły osiągają mniejsze rozmiary ciała niż typowi przedstawiciele gatunku.

Zachowanie

Piskliweczki żerują głównie na ziemi. Często można je także zobaczyć siedzące na niskich drzewach i krzewach. W miesiącach zimowych zazwyczaj gromadzą się w niewielkie stada złożone niemal wyłącznie ze spokrewnionych ze sobą osobników. Ptak nie wykazuje raczej zachowań terytorialnych. W obliczu niebezpieczeństwa zaciekle broni jednak swojego potomstwa i gniazda przed napaścią drapieżników.

Śpiew diuk można zazwyczaj usłyszeć w godzinach porannych. Wydawane przez ptaka odgłosy odznaczają się melodyjnością. Piskliweczki żywią się głównie małymi owocami i ziarnami roślin. W okresie lęgowym wzbogacają swoją dietę o mięso niewielkich stawonogów.

Rozmnażanie

Diuki białogardłe zazwyczaj żyją w stadach złożonych z kilkudziesięciu osobników. W sezonie rozrodczym samce i samice łączą się w pary. Okres lęgowy u piskliwiczek trwa od końca sierpnia do grudnia. W tym czasie ptaki budują gniazda. Do tego celu wykorzystują zebrane trawy oraz włókna roślinne. Swoje siedliska umieszczają zwyklej w koronach niewielkich drzew lub krzewów albo w zaroślach. Samice jednorazowo składają od 2 do 4 jaj.

Systematyka i taksonomia

Pierwszy naukowy opis diuki białogardłej powstał w 1782 roku. Jego autorem był hiszpańsko-chiński przyrodnik Juan Ignacio Molina. Badacz ten nazwał charakteryzowany przez siebie gatunek łacińskim terminem Fringilla diuca. Za typowe miejsce występowania tych ptaków uznał terytorium Chile. Rodzaj Diuca wprowadzono natomiast do klasyfikacji za sprawą niemieckiego ornitologa Heinricha Gottlieba Ludwiga Reichenbacha. Miało to miejsce w 1850 roku.

Piskliweczki niegdyś zaliczano do rodziny Emberizidae. Później zaklasyfikowano je do rodziny Thraupidae, którą reprezentują do dnia dzisiejszego. Stało się to w oparciu o przeprowadzone na przełomie XX i XXI wieku badania genetyczne.  Zmianę tę zatwierdził Komitet Klasyfikacji Ameryki Południowej (SACC) w 2011 roku.

Podgatunki

W obrębie gatunku Diuca diuca wyróżnia się cztery podgatunki. Są to:

1. Diuca diuca crassirostris – zasiedla terytorium północnego Chile oraz północnej Argentyny. Do jej charakterystycznych cech zalicza się duży dziób oraz większe niż w przypadku innych podgatunków jaja.
2. Diuca diuca diuca (diuka większa) –jej liczne populacje występują w centralnych regionach Chile i Argentyny; gatunek ten został również sztucznie wprowadzony na Wyspę Wielkanocną.
3. Diuca diuca chiloensis – jej obecność obserwuje się jedynie na wyspie Chiloé w Chile; są to ptaki o mniejszych niż w przypadku przedstawicieli pozostałych podgatunków rozmiarach ciała.
4. Diuca diuca minor (diuka mniejsza) – zamieszkuje Argentynę (od Córdoba do Santa Cruz) oraz południowo-zachodnie rejony Brazylii.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:

• Elacatinus
• Certa
• Czy Biblia usprawiedliwia niewolnictwo?
• Ochrona środowiska w Biblii? Naturalnie!
• Zagłada czy ratunek – jaka czeka nas przyszłość?

Źródło:

1. https://es.wikipedia.org/wiki/Diuca_diuca [dostęp: 05.11.2024]

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Focusyn. Licencja: CC BY-SA 3.0.