Stado dinozaurów pogrzebane przez potop na pustyni Gobi

W 2001 roku zespół uczonych wydobył w Mongolii idealnie zachowane skamieniałości 25 niedużych dinozaurów utopionych i zagrzebanych¹. Uczeni nazwali ich przedstawiciela mianem: Sinornitomim. Odkrycie stada młodocianych dinozaurów na pustyni Gobi przysparza sporo trudności ewolucjonistom, które można łatwo wyjaśnić biblijnym potopem.

Pozycja śmierci dinozaura

Pozycja szkieletów tych młodocianych dinozaurów zdradza, że utknęły w mule naniesionym przez wodę. Ich kończyny tkwiły w mule o głębokości 40 cm, a tylne nogi były zgięte w pozie, która świadczy, że próbowały wydostać się z błota. Wówczas zalała je woda niosąca kolejne warstwy osadu, które pogrzebały całe stado.

Zdjęcie ukazuje pełnowymiarową rekonstrukcję skamieniałości dwóch z nich tkwiących w błocie. Jeden upadł na drugiego. Dobrze widoczny na zdjęciu jaśniejszy kolor wokół kości dowodzi, że do dekompozycji ich ciał doszło dopiero po zagrzebaniu. Świadczy to o szybkiej śmierci tych zwierząt.

Ich ciała są w tak zwanej „pozycji śmierci dinozaura” (ang. dinosaur death pose) z przełamanym w tył karkiem i podniesionym ogonem². Taki układ ciała jest rezultatem skurczu ścięgien i mięśni na skutek braku tlenu, a zatem śmierci przez uduszenie w wodzie. W tej pozie zginęło wiele dinozaurów na całym świecie³. Sugeruje to, że zginęły na skutek kataklizmu spowodowanego przez wodę⁴.

Brak śladów bioturbacji i dekompozycji

Ukształtowanie osadu, w którym utknęło całe stado, dowodzi, że wody naniosły muł niedawno, dlatego wciąż był miękki. Jego warstwa była tak gruba, że dinozaury w nim ugrzęzły. W warstwach naniesionego mułu nie ma śladów bioturbacji, którą powodują niewielkie organizmy żyjące w wodzie, rozkopujące osad i borujące w świeżym sedymencie. Jak wynika z doświadczeń, świeża warstwa osadu ulega znacznej biuturbacji w ciągu zaledwie kilku godzin⁵. Jej brak w tym miejscu oznacza, że warstwy osadu powstały szybko, a nie w ciągu tysięcy lat.

Całe stado zostało zagrzebane tak szybko, że miękka tkanka młodych dinozaurów nie uległa dekompozycji ani nie padła ofiarą drapieżników i drobnoustrojów, zanim ciała zostały zagrzebane kolejnymi warstwami mułu naniesionego przez wodę. Wiele z tych Sinornitomimów ma wciąż w oczach pierścień sklerotyczny złożony z delikatnej struktury kostnej w gałkach ocznych, który nie uległ rozkładowi, co potwierdza, że zostały zagrzebane szybko.

Ewolucjoniści nie mają przekonującego wyjaśnienia 

Paleontolodzy badający to miejsce na pustyni Gobi stwierdzili, że doszło tam do „katastrofy, która pochłonęła młodociane stado”⁶. Jednakże nie mają przekonującego wyjaśnienia dla natury tego kataklizmu. Jak przyznał prowadzący badania prof. David Varricchio z Uniwersytetu stanu Montana, „Znalezienie stada żywych zwierząt tak uwięzionych praktycznie się nie zdarza”⁷.

Trudności przysparza też pytanie, skąd wzięły się te grube warstwy błota na pustyni. Do niedawna standardowa odpowiedź brzmiała, że musiało tam być jezioro, ale niedawno się zdezaktualizowała. Eksperymenty laboratoryjne wykazały bowiem, że takie warstwy osadu może nanieść woda płynąca silnym prądem, która nie występuje w jeziorach⁸. Ponadto okazało się, że dolna warstwa mułu jest tam spękana, czyli musiała być na powierzchni, a nie pod wodą jeziora, gdyż takie spękania powstają, gdy błoto ma czas, aby przeschnąć. W rezultacie hipoteza z jeziorem jest nie do przyjęcia.

Kolejną zagadką jest datowanie tych warstw osadu. Pochodzą one z górnej kredy, czyli według ewolucjonistów sprzed 90 mln lat, gdy ten obszar był według nich pustynią⁹. Co tak duże stado dinozaurów robiłoby na pustyni? Czym by się tam żywiły roślinożerne zwierzęta? Skąd wzięłyby się na pustyni grube warstwy mułu, a także potężne fale, które przyniosły z sobą masy osadu? Do uwięzienia stada potrzebne było 40 cm błota, a do zagrzebania ich ciał o wiele więcej. Coś takiego mógł uczynić tylko kataklizm z udziałem wody o potężnej sile.

Potop rozwiązuje tę zagadkę

Pytania budzi też brak w tym stadzie dorosłych dinozaurów opiekujących się młodocianymi osobnikami. Potop pozwala wyjaśnić tę zagadkę. Otóż stado młodych dinozaurów zostało uwięzione w niedawno zdeponowanej grubej warstwie błota. Dorosłe osobniki potrafiły się w nim poruszać, ponieważ miały dłuższe i silniejsze kończyny, dlatego zdołały uciec, pozostawiając za sobą młode, które utknęły w błocie.

Stado tych młodych dinozaurów padło ewidentnie ofiarą potopu za dni Noego, gdy wody zalały obszar dzisiejszej pustyni Gobi. Nastąpiło to zapewne w pierwszych tygodniach kataklizmu. Wówczas wyginęły płazy i gazy, gdyż ich ekosystemy były położone najniżej w topografii przedpotopowego świata. Skamieniałości dinozaurów występują na wszystkich kontynentach, co świadczy o globalności potopu. 

Z pozy ciał dinozaurów wynika, że wiele z nich zginęło gwałtowną śmiercią przez utopienie. Ich ciała zostały zagrzebane w osadzie pochodzącym głównie z lądów. Wody potopu nacierając na wybrzeża, powodowały bowiem masową erozję, grzebiąc w sedymencie florę i faunę. W rezultacie powstały między innymi złoża węgla, miliardy skamielin i skały osadowe na całym świecie.

Polecamy również poniższe artykuły:

• Jaja dinozaurów świadczą o potopie
• Czy złoża ropy powstały w rezultacie potopu?
• Erozja kontynentów świadczy przeciwko milionom lat

Przypisy

1. D. Varricchio, P. Sereno, T. Lin, Z. Xijin, J. A. Wilson, G. Lyon, Mud-trapped herd captures evidence of distinctive dinosaur sociality, „Acta Palaeontologica Polonica”, 53/4, 2008, s. 567-578.
2. D. A. Eberth, P. J. Currie, Vertebrate taphonomy and taphonomic modes, w: P. J. Currie, E. B. Koppelhus (red.), Dinosaur Provincial Park: A Spectacular Ancient Ecosystem Revealed, Indianapolis: Indiana University Press, 2005, s. 468.
3. B. Switek, Watery secret of the dinosaur death pose, NewScientist.com, 23 listopada 2011, https://www.newscientist.com/article/dn21207-watery-secret-of-the-dinosaur-death-pose/ [dostęp: 5.06.2025]; E. Mitchell, Dinosaur Deaths Pose Link with Immersion in Water, AnswersinGenesis.org, 10 grudnia 20211, https://answersingenesis.org/dinosaurs/extinction/dinosaur-deaths-pose-link-immersion-water/ [dostęp: 5.06.2025].
4. A. A. Cutler (red.), The Opisthotonic death pose as a function of muscle tone and aqueous immersion, „Journal of Verterbrate Paleontology”, 31, 2011, s. 95.
5. A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past: Geology, Creation and the Flood, Dallas, 2009, s. 919.
6. Cyt. w: T. Walker, Dinosaur herd buried in Noah’s Flood in Inner Mongolia, China, CMI, 1 kwietnia 2009, https://creation.com/en-us/articles/dinosaur-herd-buried-in-noahs-flood-in-inner-mongolia [dostęp: 5.06.2025].
7. Ibid.
8. J. Schieber, J. Southard, K. Thaisen, Accretion of mudstone beds from migrating floccule ripples, „Science”, 318/5857, 2007, s. 1760-1763; T. Walker, Mud experiments overturn long-held geological beliefs, „Journal of Creation”, 22/2, 2008, s. 14-15.
9. D. Varricchio, P. Sereno, T. Lin, Z. Xijin, J. A. Wilson, G. Lyon, Mud-trapped herd captures evidence…, op. cit., s. 568, przyp. 2.

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.