Erozja kontynentów świadczy przeciwko milionom lat

Poważnym problemem dla geologicznego aktualizmu jest erozja lądów. Szacuje się, że tempo erozji wynosi obecnie niecałe 7 metrów lądu na milion lat¹. W tym tempie lądy zostałyby zmyte już po 10 milionach lat, tak że widoczne byłyby tylko szczyty górskie². Jak to się stało, że mimo upływu 500 milionów lat – według ewolucjonistycznej chronologii – wciąż mamy lądy na powierzchni ziemi? Czy erozja kontynentów świadczy o błędności chronologii stosowanej przez ewolucjonistów?

Hawaje

Od 1890 roku dokonuje się pomiarów erozji na Hawajach, dlatego wiadomo, że jej tempo wynosi tam 12 cm rocznie³. W tym tempie Hawaje zostałyby zmyte do Pacyfiku w ciągu zaledwie kilkudziesięciu tysięcy lat, zgodnie z ewolucjonistycznym aktualizmem, który zakłada, że procesy geologiczne w przeszłości były podobne do aktualnych. To, że Hawaje dalej istnieją, zaprzecza zasadzie aktualizmu i chronologii ewolucjonistów.

Góry Gamburcewa

Kolejnym przykładem erozji, która kwestionuje ewolucjonistyczny schemat, są Góry Gamburcewa na Antarktydzie, które dochodzą 2800 m wysokości. Datowane są na miliard lat, a pokrywający je lód na 34 miliony lat⁴. W związku z tym że lód pokrywa je relatywnie krótko, całe pasmo powinno ulec erozji na długo, zanim je zakrył.

Badania pod tym względem przeprowadziła geofizyk Robin Bell. Stwierdziła zszokowana, że istnienie tych gór jest „prawdziwą tajemnicą”, ponieważ nawet Alpy zniknęłyby bez śladu za sprawą erozji już po 100 milionach lat⁵. W ciągu miliarda lat Góry Gamburcewa uległyby całkowitej erozji, ale nie doszło do tego, gdyż miliardy lat ewolucjonistów są fikcją.

Dla nich brak erozji Gór Gamburcewa jest tajemnicą, ponieważ nie pasuje do ich chronologii. Natomiast dla kreacjonistów jest to zgodne z oczekiwaniami, ponieważ obecne łańcuchy górskie uległy wypiętrzeniu z dna oceanicznego w końcowej fazie potopu. Epoka lodowcowa nastąpiła po potopie, dlatego Góry Gamburcewa szybko pokrył śnieg, który zapobiegł ich erozji.

Wyspa Kangurów w Australii

Innym problemem dla ewolucjonistycznej chronologii są płaskie powierzchnie lądowe, które rozciągają się na dużych obszarach, a mimo to wykazują niewiele lub brak erozji. Przykładem jest Wyspa Kangurów u wybrzeży południowej Australii, która ma 147 km długości. Ewolucjoniści szacują jej wiek na minimum 160 milionów lat w oparciu o skamieliny i datowanie potasowo-argonowe⁶. Jakim cudem powierzchnia tej wyspy pozostała płaska, mimo działania wód powierzchniowych i opadów deszczu przez 160 milionów lat?

Także tutaj mamy do czynienia z rozbieżnością między rzeczywistością a ewolucjonistyczną chronologią, która opiera się na kołowej datacji, bo geolodzy datują skamieliny według warstwy, w której je znaleziono, a warstwy geologiczne według występujących w nich skamielin.

Natomiast datowanie izotopowe, włącznie z metodą potasowo-argonową, okazało się zawodne, bo ilekroć datowano przy jego pomocy skały o znanym wieku, tylekroć błąd wynosił setki tysięcy, a nawet miliony lat. Czasem nawet w przypadku próbek pobranych z różnych części tej samej skały datowanie izotopowe przyniosło drastyczne różnice wieku⁷. Takich błędów jest mnóstwo⁸. Na ogół nie są one publikowane przez ewolucjonistów, aby laikat nie zwątpił w ich dogmat.

Klify w parku Pictured Rocks w Michigan

Niedawno zwiedziłem piękny park na północy stanu Michigan, zwany Pictured Rocks, z klifami nad Jeziorem Superior. Od strony jeziora można podziwiać wodospady i odsłonięte skały kambryjskiego piaskowca w przeróżnych kolorach. Dzięki zachowanym fotografiom i relacjom wiadomo, że w ciągu ostatnich stu lat doszło tam do masywnej erozji. Gdyby te kambryjskie skały faktycznie liczyły 500 milionów lat, jak szacują ewolucjoniści, to przy ich obecnym tempie erozji – zakładanym przez aktualistyczny model – zniknęłyby dawno temu⁹. Natomiast jeśli kambr przypadł na początek potopu kilka tysięcy lat temu, tak jak wynika z biblijnej chronologii, to owe piękne klify mogły ostać się do dziś, mimo szybkiej erozji, jakiej podlegają.

Ewolucjonistyczna chronologia bez pokrycia w rzeczywistości

Wszystkie kontynenty zniknęłyby w morzach, gdyby liczyły setki milionów lat¹⁰. Takie miejsca jak Hawaje, Wyspa Kangurów, Góry Gamburcewa czy klify Pictured Rocks nad Jeziorem  Superior dowodzą, że powierzchnia lądów na Ziemi jest znacznie młodsza niż zakładają ewolucjoniści.

Z badań przeprowadzonych w 2011 roku wynika, że erozja skał odsłoniętych na działanie powietrza wynosi około 12 m na każdy milion lat¹¹. W tym tempie nawet góry musiałyby zniknąć w ciągu 10-50 milionów lat¹². Tak się nie stało, co dowodzi błędności ewolucjonistycznej chronologii, według której kontynenty wynurzyły się setki milionów lat temu.

Polecamy również poniższe artykuły:

• Radioaureole a wiek geologiczny Ziemi
• Homo pochowani po sąsiedzku – ewolucja człowieka do poprawki
• Pierścienie Saturna dowodem na młody wiek Układu Słonecznego

Przypisy

1. S. Judson, D. F. Ritter, Rates of regional denudation in the United States, „Journal of Geophysical Research”, 69, 1964, s. 3395-3401; R. H. Dott Jr., R. L. Batten, Evolution of the Earth, New York, 1988, s. 155.
2. Ibid.
3. C. H. Fletcher (red.), National Assessment of Shoreline Change: Historical Shoreline Change in the Hawaiian Islands, Reston, Virginia, US, Geological Survey, 2012, s. 55, cyt. w: T. Clarey, Carved in Stone, Dallas, 2021, s. 34-35.
4. F. Ferraccioli, C. A. Finn, T. A. Jordan, R. E. Bell, East Antarctic rifting triggers uplift of the Gamburtsev Mountains, „Nature”, 2011, 479, s. 388-392.
5. A. Mustain, Antarctica’s Biggest Mysteries: Secrets of a Frozen World, „LiveScience”, 14 grudnia, 2011.  
6. E. Daily, C. R. Twidale, A. R. Milnes, The age of the laterized summit surface on Kangaroo Island and adjacent areas of South Australia, „Journal of the Geological Society of Australia”, 21/4, 1974, s. 387-392.
7. A. A. Snelling, Conflicting “Ages” of Tertiary Basalt and Contained Fossilized Wood, Crinum, Central Queensland, Australia, „Journal of Creation”, 14/2, 2000, s. 99-122; A. A. Snelling, Radioisotope dating of rocks in the Grand Canyon, „Journal of Creation”, 2005, 27/3, s. 44-49; J. Hebert, Do radioisotope dating methods prove an old earth?, w: H. M. Morris III (red.), Creation Basics & Beyond, Dallas, 2013, s. 236.
8. J. Woodmorappe, Studies in Flood Geology, El Cajon: Institute for Creation Research, 1999, s. 159-160; J. Woodmorappe, The Mythology of Modern Dating Methods, El Cajon: Institute for Creation Research, 1999, s. 13-16.
9. B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America, Dallas, 2023, s. 140-141.
10. J. D. Morris, The Global Flood: Unlocking Earth’s Geologic History, Dallas, 2012, s. 160; J. D. Morris, The Young Earth, Green Forest, 2008, s. 88-90.
11. E. W. Portenga, R. R. Bierman, Understanding Earth’s Eroding Surface 10Be, „GSA Today”, 21/8, 2011, s. 4-10; T. Clarey, Carved in Stone…, op. cit., s. 32-35.
12. A. A. Roth, Origins, Hagerstown, 1998, s. 263-266; B. Thomas, T. Clarey, Parks Across America…, op. cit., s. 187-188; M. J. Oard, J. K. Reed, How Noah’s Flood Shaped Our Earth, Powder Springs, 2017, s. 181; S. A. Schumm, Disparity Between Present Rates of Denudation and Orogeny, „U.S. Geological Survey Professional Paper”, 1963, s. 454.

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.