Walabia bagienna (Wallabia bicolor), znana także jako swamp wallaby, to gatunek ssaka z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Występowanie
Walabia bagienna występuje na obszarach wschodniej i południowo-wschodniej Australii, a także na niektórych pobliskich wyspach. Te zwierzęta preferują lasy i obszary bagienne, ale można je spotkać także na bardziej otwartych terenach, szczególnie w pobliżu gęstych zarośli. Często można je dostrzec w okolicach wód, takich jak strumienie, rzeki lub stawy, gdzie mogą znaleźć pożywienie.
Opis – Wygląd
Walabie bagienne mają zwykle ciemnobrązowe lub czarne ubarwienie, przy czym spód ich ciała jest jasnożółty do czerwonopomarańczowego. Na policzkach mają charakterystyczne smugi jasnożółte do jasnobrązowych. Koniec ogona często jest biały. Samice osiągają długość od 66,5–75 cm, a samce 72,3–84,7 cm. Masa ciała samic wynosi 10,3–15,4 kg, a samców 12,3–20,5 kg.
Nogi przednie są krótkie i mają pięć palców zakończonych pazurami, podczas gdy nogi tylne są potężne i brak na nich palucha. Drugi i trzeci palec tylnej stopy są małe i zrośnięte, czwarty palec jest najdłuższy, a piąty palec jest średniej długości. Kończyny tylne są dłuższe i silniejsze niż kończyny przednie, co umożliwia walabiom skakanie i przemieszczanie się po nierównym terenie.
Dieta
Walabie bagienne są roślinożerne i żerują nocą. Ich dieta składa się z miękkich roślin, takich jak pączki, paprocie, liście, krzewy i trawy. Zdarza im się jeść korę, pędy iglastych drzew oraz rośliny, które mogą być trujące dla innych zwierząt.
Rozmnażanie
Zarówno samce, jak i samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 15 miesięcy. Ciąża trwa około 37 dni, a samica rodzi jedno młode, które jest małe i bezwłose. W ciągu kolejnych 9 miesięcy młode karmione jest mlekiem matki i przebywa w jej torbie.
Co ciekawe, organizm ciężarnej walabii już przed urodzeniem przygotowuje się do kolejnej ciąży. Badania wykazały, że kilka dni przed terminem porodu samiec i samica walabii kopulują, a nowy zarodek zostaje poczęty w innej, oddzielnej macicy, podczas gdy w pierwszej nadal pozostaje płód.
Ten proces reprodukcyjny, zwany diapauzą embrionalną, jest rzadki wśród ssaków, ponieważ jest trudny i obarczony ryzykiem dla rozwijającego się płodu.
Kangury i walabie posiadają trzy pochwy i dwie macice z oddzielnymi jajnikami, jajowodami i szyjkami macicy. Jednak w przeciwieństwie do kangurów czas kolejnej owulacji u walabii następuje jeszcze przed końcem ciąży. Oznacza to, że zwierzęta te mogą począć inne życie, będąc wciąż w aktywnej ciąży. Kolejne ciąże zachodzą w oddzielnych macicach, które działają w izolacji od siebie i mają oddzielny układ hormonalny.
Walabie rodzą niedojrzałe młode, które spędzają kilka miesięcy w torbie matki, aby się wzmocnić i podrosnąć. Nakładanie się ciąż trwa tylko kilka dni i powoduje zatrzymanie rozwoju drugiego zarodka do momentu, gdy torba matki będzie wolna – zwykle po około dziewięciu miesiącach. Dlatego dorosłe samice walabii są praktycznie zawsze w ciąży lub karmią piersią, nawet jeśli ciąża jest „zahamowana” przez laktację i opiekę nad noworodkiem.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Chomicznik
- Miko czarny
- Religia źródłem wszelkiego zła? – część 1: Monoteizm i politeizm
- Religia źródłem wszelkiego zła? – część 2: Kościół i państwo
- Wojny w imię chrześcijaństwa a Pismo Święte
Źródła
1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Walabia_bagienna
2. https://www.focus.pl/artykul/niezwykle-macierzynstwo-wallaby-samica-jest-w-ciazy-cale-zycie-czasem-w-dwoch-jednoczesnie
3. https://animaldiversity.org/accounts/Wallabia_bicolor/
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Benjamint444. Licencja: GNU Free Documentation License.