Skorpion cesarski (Pandinus imperator) jest gatunkiem skorpiona zaliczanego do rodziny Scorpionidae. Zasiedla on powszechnie lasy deszczowe oraz sawanny zlokalizowane na terytorium Afryki Zachodniej. Zwierzęta te należą do jednych z największych skorpionów na świecie. Większość przedstawicieli tego gatunku żyje od 6 do 8 lat. Ciało skorpiona wyróżnia się czarnym ubarwieniem. Pancerz zwierzęcia fluoryzuje jednak pod wpływem oddziaływania światła UV. Mieni się wówczas na niebiesko lub zielono.
Opis
Skorpion cesarski zwykle osiąga długość około 20 cm. Niektóre osobniki dorastają jednak do nawet 23 cm. Masa ciała zwierzęcia oscyluje na poziomie około 30 g. Duże szczypce odznaczają się ziarnistą teksturą. Zwykle przybierają one barwę ciemnoczerwoną. W skład prosomy, czyli przedniej części ciała, wchodzą cztery segmenty, z których każdy wyposażony jest w jedną parę odnóży. Za tymi segmentami można zobaczyć tzw. pektiny, czyli specjalne struktury przypominające grzebienie. Ich wygląd różni się nieco w zależności od płci danego osobnika. Pektiny samców zazwyczaj są większe niż samic. Zwierzę ma także długi, skierowany w stronę odwłoka ogon określany mianem metasomy. Na jego końcu widać ostre, zakrzywione żądło oraz gruczoły jadowe umieszczone w specjalnych pojemnikach. Szczypce i ogon zwierzęcia pokryte są włoskami czuciowymi. Pomagają one skorpionowi w wykryciu i identyfikacji potencjalnej ofiary.
Ukąszenia skorpionów cesarskich zazwyczaj nie są groźne dla ludzi. Związane z ewentualnym ugryzieniem niebezpieczeństwo grozi jedynie osobom uczulonym na jad skorpionów. Z wydzielanych przez te zwierzęta substancji zostały wyizolowane różne toksyny kanałów jonowych, w tym Pi1, Pi2, Pi3, Pi4 i Pi7.
Skorpiony jako jedne z niewielu pajęczaków są jajożyworodne. U tych zwierząt występuje zapłodnienie wewnętrzne. Samicę w ciąży można łatwo rozpoznać po powiększonym ciele i doskonale widocznej białej błonie łączącej segmenty. Jednorazowo przychodzi na świat zazwyczaj od 15 do 25 młodych osobników. Zwykle dzieje się to około 7 miesięcy po zapłodnieniu.
Skorpiony cesarskie słyną z łagodnego zachowania. Dojrzałe osobniki – w odróżnieniu od młodych – rzadko używają swojego żądła do unieszkodliwiania ofiar. Zazwyczaj do tego celu służą im szczypce. Zwierzęta te wyróżniają się bardzo twardym egzoszkieletem.
Środowisko i rozmieszczenie
Skorpion cesarski zasiedla głównie afrykańskie lasy deszczowe. Często można go także spotkać na sawannach. Zasięg jego występowania rozciąga się na różne kraje afrykańskie. Dotyczy to w szczególności Burkiny Faso, Wybrzeża Kości Słoniowej, Gambii, Ghany, Gwinei, Gwinei-Bisau, Togo, Liberii, Mali, Nigerii, Senegalu, Sierra Leone oraz Kamerunu.
Skorpion cesarski kopie nory w ziemi. Niekiedy niszczy także kopce termitów. Najchętniej przebywa pod gruzem lub kamieniami.
Zachowanie żywieniowe
W skład diety dziko żyjących skorpionów cesarskich wchodzą zazwyczaj owady, w tym głównie termity. Często polują także na inne lądowe bezkręgowce oraz większe kręgowce (np. jaszczurki albo gryzonie). W celu zdobycia pożywienia wygrzebują w kopcach termitów dziury o głębokości nawet 1,8 m. Po schwytaniu ofiary rozdzierają ją szczypcami. Młode skorpiony do unieruchomienia ofiary używają żądła. Dorosłe robią to znacznie rzadziej.
Skorpiony trzymane w niewoli zazwyczaj jedzą świerszcze i inne robaki. Niektóre takie osobniki mogą dożyć nawet 13 lat.
Ochrona i wpływ człowieka
Skorpion cesarski jest masowo odławiany i sprzedawany jako zwierzę hodowlane. W celu ochrony gatunku handel tymi skorpionami został jednak obwarowany pewnymi ograniczeniami wprowadzonymi przez CITES, czyli Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Equetus punctatus
- Rulik nadrzewny – rulik groniasty
- Hetyci potwierdzają wiarygodność Biblii
- Czwarta rewolucja przemysłowa a nasze człowieczeństwo – część 1
- Ludzie i mamuty – fakty ukrywane przez dekady
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Emperor_scorpion [dostęp: 15.11.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: „Mike” Michael L. Baird. Licencja: CC BY 2.0.
