Potop według Indian z Wielkiego Kanionu Kolorado

Legendy o potopie to nie tylko specjalność Bliskiego Wschodu, w tym Pisma Świętego. Potop jest obecny w mitach i legendach z całego świata. Poniżej zastanowimy się nad legendami plemion indiańskich żyjących na obszarze Wielkiego Kanionu Kolorado.

Biblijna historia o potopie Noego jest uważana przez ewolucjonistów co najwyżej za starożytny bliskowschodni mit. Uważają, że w rzeczywistości żadnego globalnego potopu nie było (a co najwyżej jakiś “potop” mógł być na długo przed tym, gdy jeszcze nie było żadnego człowieka na Ziemi). Jednak twierdzenie ewolucjonistów, że legenda o potopie rozpowszechniła się tylko na Bliskim Wschodzie jest nieprawdziwe. Okazuje się bowiem, że takie mity są rozpowszechnione praktycznie na całym świecie: w Europie, Azji, Afryce, Australii…

Są one obecne także wśród Indian Ameryki Północnej i Południowej. Przykładem mogą być dwa plemiona żyjące w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, w rejonie Wielkiego Kanionu Kolorado: Hualapajowie i Hawasupajowie. Jak bardzo ich legendy są zgodne z opowieścią biblijną?

Legenda Hualapajów

Hualapajowie (Hualapai) żyją w zachodniej części Wielkiego Kanionu w stanie Arizona, w rezerwacie stworzonym dla nich w 1883 roku. Ich imię oznacza “Lud z Wysokich Sosen”. W pobliżu miejsca ich zamieszkania w sąsiednim stanie Nevada po drugiej stronie jeziora Mojave znajduje się szczyt górski zwany Wikahme lub Spirit Mountain (dosł. Góra Ducha). Jest on bardzo ważny w mitologii Hualapajów. U jego podnóża znajdują się piktogramy wyrzeźbione w kamieniu, które opowiadają historię o potopie¹.

Według przekazu Lucille Watahomigie, która należy do starszyzny plemienia, deszcz potopowy padał na ziemię przez 45 dni. Ów potop wygubił wszystkich ludzi żyjących na ziemi oprócz jednego starca, który stał na szczycie góry Wikahme. Aby wody potopu opadły, Stwórca wysłał do niego gołębia, który nakazał mu wykopać za pomocą rogu barana dziurę u podstawy góry. Gdy wody opadły, gołąb wrócił do niego, trzymając w dziobie źdźbła trawy². Inny piktogram ukazuje statek z ośmiorgiem pasażerów, którzy przeżyli potop i od których pochodzi cała dzisiejsza ludzkość. Należy zaznaczyć, że L. Watahomigie upiera się, że owa legenda i piktogramy powstały na długo przed tym, jak pojawili się chrześcijańscy misjonarze³.

Legenda Hawasupajów

Plemię Hawasupajów mieszka na wschód od plemienia Hualapajów, z którym są bezpośrednio spokrewnieni. Ich imię oznacza “Lud Znad Błękitno-Zielonej Wody”. Mieszkają w rezerwacie rozciągniętym wzdłuż rzeki Hawasu, która uchodzi do głównej rzeki Wielkiego Kanionu, czyli Kolorado. Współcześnie żyją przede wszystkim z turystyki, oprowadzając wycieczki po Wielkim Kanionie.

Jedna z wersji mitu Hawasupajów mówi o dwóch bogach: dobrym bogu Tochapa i złym bogu Hokomata. Bóg Tochapa zrodził córkę Pu-keh-eh, która miała stać się matką wszystkich ludzi. Jednak nie spodobało się to bogu Hokomata. Aby przeszkodzić w zaludnieniu ziemi, Hokomata zesłał na ziemię potop. Jednak Tochapa ściął drzewo i wydrążył pień, w którym schroniła się Pu-keh-eh. Gdy wody opadały, zaczęły pojawiać się rzeki i jedna z nich wydrążyła Wielki Kanion Kolorado⁴. Według innej wersji ludzie już żyli na ziemi przed potopem, który ich wygubił, zaś wydrążony pień dla dziewczyny i zwierząt przygotował medicine man (indiański odpowiednik znachora)⁵.

Porównanie z Pismem Świętym

Gdy porównamy obie legendy z przekazem biblijnym na temat potopu, zauważymy kilka podobieństw. W obu przekazach potop był ogólnoświatowy. To oznacza, że musiał on przykryć również cały płaskowyż, w którym wydrążony jest Wielki Kanion. W owym potopie zginęła cała ówczesna ludzkość oprócz garstki ludzi. Ci, którzy ocaleli z potopu, uratowani zostali dzięki łodzi, która unosiła się na powierzchni wód potopowych.

W przypadku mitu Hualapajów uwagę zwracają trzy bardzo ciekawe szczegóły. Po pierwsze, występuje w nim gołąb, który trzyma w dziobie roślinę, co jest znakiem, że wody potopu opadły. W opisie biblijnym mamy gołębicę. Po drugie, opady deszczu potopowego w micie Hualapai trwają 45 dni – jest to bardzo blisko 40 dni w przekazie biblijnym!⁶ Po trzecie, potop przetrwało tylko ośmiu ludzi, nie licząc człowieka na szczycie góry Wikahme – praktycznie tyle samo, o ilu mówi Biblia!⁷

Wnioski

Skąd takie uderzające podobieństwa (przy wszystkich różnicach) między opisem biblijnym a legendami dwóch indiańskich plemion z drugiego końca świata? Odpowiedź może być tylko jedna: globalny potop naprawdę miał miejsce na naszej planecie. Różnice należy wytłumaczyć tym, że w wyniku rozproszenia ludzkości po świecie pamięć o potopie zacierała się i nabierała elementów lokalnych. Jednak niektóre pierwotne elementy zachowały się do dzisiaj. Co ciekawe, mity mówią też o tym, że to wody potopowe odpowiadają za wydrążenie Wielkiego Kanionu Kolorado. Tę wersję potwierdzają naukowcy kreacjoniści, którzy badają ten cud krajobrazu pod kątem naukowym.

Przypisy

1. Liguori N., Flood Legends from the Americas, Part 1: Continental United States, Answers in Genesis, 13 kwietnia 2021, https://answersingenesis.org/the-flood/flood-legends/flood-legends-americas-part-1/
2. Hoesch W. A., The Hualapai and the Flood, Institute for Creation Research, 1 stycznia 2008, https://www.icr.org/article/hualapai-flood
3. Lyon J. D., Hoesch B., Flood Tales from the Canyon, Answers in Genesis, 1 stycznia 2015, https://answersingenesis.org/the-flood/flood-legends/flood-tales-canyon/
4. Grand Canyon legend, “Creation”, 7(3):11, marzec 1985, https://creation.com/grand-canyon-legend-havasupai-indians
5. Lyon J. D., Hoesch B., op. cit.
6. Rdz 7,4.12.
7. Rdz 7,13; 1 P 3,20.