Nutria amerykańska (Myocastor coypus) jest roślinożernym, półwodnym gryzoniem pochodzącym z Ameryki Południowej. Przez długi czas klasyfikowana była jako jedyny przedstawiciel rodziny Myocastoridae. Obecnie zaliczana jest do rodziny kolczakowatych (Echimyidae), obejmującej kolczaste szczury. Zamieszkuje nory wzdłuż zbiorników wodnych i żywi się głównie łodygami roślin. Choć pierwotnie była gatunkiem rodzimym dla subtropikalnych i umiarkowanych rejonów Ameryki Południowej, z czasem została wprowadzona do Ameryki Północnej, Europy i Azji, głównie przez hodowców zwierząt futerkowych.
Opis
Nutria, na pierwszy rzut oka, przypomina dużego szczura lub bobra z małym, długim i cienkim, pozbawionym sierści ogonem. Dorosłe osobniki zazwyczaj ważą od 4 do 9 kg, a ich długość ciała wynosi od 40 do 60 cm, z ogonem o długości od 30 do 45 cm. Chociaż zdarza się, że niektóre okazy ważą nawet 16-17 kg, to przeciętna waga oscyluje w granicach 4,5-7 kg. Zwierzęta te posiadają trzy warstwy futra. Warstwa zewnętrzna składa się z długich włosów ochronnych. Warstwa środkowa jest ciemno-brązowa i szorstka, a spodnia miękka i gęsta.
Charakterystyczną cechą tego gatunku jest biała plama na pysku, a także błoniaste tylne łapy oraz duże, jaskrawe pomarańczowożółte siekacze. Nutria posiada około 20 zębów, z których cztery duże siekacze rosną przez całe życie. Pomarańczowe zabarwienie zębów jest wynikiem pigmentacji spowodowanej obecnością żelaza w szkliwie. Zwierzęta te mają wyraźne, dziesięciocentymetrowe wąsy po obu stronach pyska. Gruczoły piersiowe i strzyki samic znajdują się wysoko na jej bokach, co umożliwia młodym ssanie podczas gdy matka przebywa w wodzie. Zarówno samce, jak i samice są podobne pod względem ubarwienia i masy, co utrudnia ich odróżnienie.
Nutrie często mylone są z piżmakami (Ondatra zibethicus) – innymi szeroko rozprzestrzenionymi, półwodnymi gryzoniami zamieszkującymi te same siedliska. Piżmak jest jednak mniejszy, lepiej przystosowany do zimnego klimatu i posiada bocznie spłaszczony ogon, który pomaga mu w pływaniu, podczas gdy ogon nutrii jest okrągły. Nutria może być również mylona z małym bobrem, ponieważ oba te zwierzęta mają bardzo podobną budowę ciała i zamieszkują podobne środowiska. Jednakże ogon bobra jest płaski i przypomina wiosło.
Rozmnażanie i rozwój
Nutria może żyć w niewoli do sześciu lat, jednak w naturze rzadko dożywa trzech. Według jednego z badań, 80% tych zwierząt ginie w ciągu pierwszego roku życia, a mniej niż 15% przekracza trzy lata. Uważa się, że gryzoń ten osiąga starość w wieku 4 lat.
Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku czterech miesięcy, a samice nawet wcześniej, bo już w trzecim miesiącu życia. Zdarza się, że okres dojrzewania przedłuża się do dziewięciu miesięcy. Ciąża u samic trwa 130 dni, a na świat może przyjść od jednego do nawet trzynastu młodych, choć średnia wynosi cztery. Samice są zdolne do ponownego zapłodnienia już dwa dni po porodzie. Cykl rozrodczy tych gryzoni charakteryzuje się zmienną wielkością miotów: w pierwszym roku mioty są większe, w drugim mniejsze, a w trzecim ponownie większe. W ciągu swojego życia samica może wydać na świat sześć miotów, rzadko siedem, a średnia to dwa mioty rocznie.
Nutrie zazwyczaj wykładają swoje gniazda miękkimi trawami i trzciną. Młode zwierzęta rodzą się dobrze rozwinięte, z pełnym futrem i otwartymi oczami; już w kilka godzin po narodzinach potrafią jeść rośliny i pływać razem z rodzicami. Dzieci karmione są mlekiem przez siedem do ośmiu tygodni, po czym opuszczają matkę.
Gryzonie te znane są z tego, że mogą być terytorialne i agresywne, gdy zostają schwytane lub osaczone. W obliczu zagrożenia potrafią ugryźć i zaatakować ludzi oraz psy. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Największą aktywnością wykazują się o zmierzchu i zachodzie słońca, a szczególnie około północy. Gdy pożywienia jest mało, żerują w ciągu dnia, ale gdy jest go pod dostatkiem, w tym czasie odpoczywają i pielęgnują swoją sierść.
Dystrybucja
Pochodząca z subtropikalnych i umiarkowanych regionów Ameryki Południowej, nutria naturalnie występuje w takich krajach jak Chile, Argentyna, Urugwaj, Paragwaj oraz południowe części Brazylii i Boliwii. Została jednak wprowadzona do Ameryki Północnej, Europy i Azji, głównie przez hodowców zwierząt futerkowych. Zasięg występowania tych gryzoni — poza Ameryką Południową — wykazuje tendencję do kurczenia się lub rozszerzania w zależności od następujących po sobie surowych, lub łagodnych zim. W trakcie tych drugich nutrie często cierpią na odmrożenia ogonów, co prowadzi do infekcji, a często nawet do śmierci. W efekcie populacje mogą się zmniejszać, a nawet całkowicie wymierać lokalnie lub regionalnie, jak miało to miejsce w krajach skandynawskich oraz w stanach USA takich jak Idaho, Montana i Nebraska — w latach 80. XX wieku. Z kolei podczas łagodniejszych zim ich zasięg może się rozszerzać na północ. W ostatnich latach obserwowano ekspansję nutrii między innymi w Waszyngtonie i Oregon oraz w Delaware.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Nutria [dostęp: 24.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Basile Morin. Licencja: CC BY-SA 4.0.
