Kości wikingów a datowanie radiowęglowe

Uważa się, że datowanie radiowęglowe to wypróbowana i pewna metoda badania wieku przedmiotów. Okazuje się jednak, że pomiar dokonywany za pomocą węgla-14 może dać fałszywe daty, jeśli przystępując do badania, poczyni się błędne założenia.

Kontrowersyjni wikingowie

Badanie pewnych kości wikingów udowodniło, że uniwersalne datowanie radiowęglowe nie działa. Przez dziesięciolecia trwały kontrowersje związane z przypisywaniem wieku niektórym szczątkom wikingów, jednak dopiero niedawno wykazano, że metodologia datowania węglem-14 opiera się na błędnych założeniach¹.

W latach 80. XX wieku w wiosce Repton w Anglii (hrabstwo Derbyshire) odkryto zbiorową mogiłę, w której znajdowało się od 250 do 300 szkieletów. Na podstawie niekwestionowanych relacji naocznych świadków wielu współczesnych historyków doszło do wniosku, że są to szczątki skandynawskich wikingów z Wielkiej Armii Pogan², którzy zimowali w Repton w latach 873-874.

Z kolei naukowcy stosując standardową metodologię datowania radiometrycznego węglem-14 i opierając się na pozostałościach węgla-14 w odnalezionych kościach, uznali powyższy przedział czasowy za błędny. Stwierdzili, że kości są starsze o sto lat lub więcej¹. Nie ma jednak żadnych historycznych sprawozdań, jakoby armia wikingów miała okupować Derbyshire w VII lub VIII wieku.

Czy zatem radiowęglowe ustalenia wieku można uznać za wiarygodne? Czy może raczej jest tak, że jedno ze zwyczajowych założeń, na których opierają się metody datowania węglem-14^1,4, jest nieprawidłowe w przypadku pomiaru danych z szkieletów z Repton?

Błędne założenie

Standardowe założenie w metodologii datowania radiometrycznego jest takie, że szkielety ludzkie zawierają materiał organiczny ze stale rozkładającym się radiowęglem, co ma związek z procesem fotosyntezy roślin, w wyniku którego atmosferyczny CO₂ dołączany jest do węglowodanów roślinnych. Gdy więc zjadane są rośliny, wówczas radiowęgiel w węglowodanach utrwalonych w procesie fotosyntezy zostaje za sprawą metabolizmu włączony do ciała roślinożercy⁴.

Zatem ludzie pozyskują węgiel-14 bezpośrednio, gdy spożywają rośliny, a pośrednio, gdy spożywają zwierzęta roślinożerne (np. bydło). Z kolei metodologia datowania radiowęglowego zakłada, że szkielety ludzkie zawierają węgiel-14 pozyskiwany przeważnie z diety opartej na pożywieniu pochodzenia lądowego^1,4,5.

A co w przypadku diety bogatej w ryby i/lub skorupiaki? Taka dieta niweczy powyższe założenie^1,5, a wikingowie znani byli z diety opartej właśnie na rybach. Ryby zawierają o wiele mniej węgla-14 niż żywność pochodzenia lądowego, czyli owoce, warzywa, zboża, nabiał lub mięso zwierząt gospodarskich^1,2,5.

Tak więc choć datowanie radiowęglowe może być dokładne w określaniu wieku szczątków ludzkich i zwierzęcych, to jednak metoda ta może dać chybione wyniki w przypadku, gdy założenia dotyczące spożycia węgla-14 nie są zgodne z faktyczną dietą.

Efekt jest taki, że szkieletom wikingów, którzy odżywiali się głównie rybami, wydaje się „brakować” tak dużej ilości oczekiwanego węgla-14, że uznaje się ich za zmarłych wieki wcześniej niż w rzeczywistości^1,4,5.

Wniosek

Wygląda na to, że prowadzone w teraźniejszości obserwacje empiryczne nie są wystarczające, aby na ich postawie można było dociec prawdy^3,6. Do prawidłowej interpretacji zdarzeń potrzebni są naoczni świadkowie. I właśnie dlatego, aby zrozumieć nasze pochodzenie, potrzebujemy relacji naocznego świadka – Boga z Księgi Rodzaju.

Przypisy

1. Jarman, C. L. et al. 2018. The Viking Great Army in England: New dates from the Repton charnel. Antiquity. 92 (361): 183-199.
2. Haywood, J. 1995. The Penguin Historical Atlas of the Vikings. London: Penguin Books, 12-13, 62-63.
3. Job 38:4. Johnson, J. J. S. 2008. The Evidence of Nothing. Acts & Facts. 37 (4): 4-5. See also Johnson, J. J. S. 2012. Genesis Critics Flunk Forensic Science 101. Acts & Facts. 41 (3): 8-9.
4. Morris, J. D. 2007. The Geology Book. Green Forest, AR: Master Books, 50.
5. Arneborg, J. et al. 1999. Change of Diet of the Greenland Vikings Determined from Stable Carbon Isotope Analysis and 14C Dating of Their Bones. Radiocarbon. 41 (2): 157-168.
6. Johnson, J. J. S. and J. Tomkins. Blood Crying from the Ground, a Forensic Science Perspective, Illustrated by the Gruesome Killing of America’s Most Hated Woman. Presented at the Creation Research Society Conference, Dallas, Texas, July 31, 2015. See also Johnson, J. J. S. 2016. There’s Nothing Like an Eyewitness. Acts & Facts. 45 (12): 20.

Opracowano na podstawie: J. J. S. Johnson, „Viking bones contradict carbon-14 assumptions”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, maj 2018, s. 21.