Jemiołuszka cedrowa (Bombycilla cedrorum) ー ptak z rodziny jemiołuszek. Jest to ptak średniej wielkości z charakterystycznymi czerwonymi końcówkami piór na skrzydłach, przypominających lak.
Opis
Jemiołuszki cedrowe są długie na 15-18 cm i ważą około 30 g. Rozłożone skrzydła osiągają rozpiętość od 22 do 30 cm. Upierzenie mają brązowe, szare lub cytrynowożółte, na głowie można zauważyć u nich mały grzebień i czarną maskę. Ich znakiem szczególnym są czerwone kropki na skrzydłach. Są one szerokie i ostro zakończone.
Ogon ー krótki i kwadratowy ー jest zazwyczaj żółty lub pomarańczowy, zależnie od diety. Dorosłe jemiołuszki cedrowe mają jasnożółty brzuszek, a grzebień na ich głowie często leży płasko i opada na tył głowy.
Gardło i boki młodych ptaków są upstrzone prążkami, zazwyczaj brak im także czarnej maski. Ciężko jest odróżnić płeć ptaka, bo samce i samice są do siebie podobne.
Mogą latać z prędkością około 40 km/h na wysokości mniej więcej 610 metrów. Żyją maksymalnie do ośmiu lat.
Wokalizacje
Jemiołuszki cedrowe wydają dwa rodzaje dźwięków: bardzo wysokie gwizdy oraz brzęczące trele trwające około pół sekundy. Ptaki te wydają dźwięki bardzo często, zwłaszcza podczas lotu.
Rozmieszczenie i siedliska
Jemiołuszki cedrowe lubią osiedlać się w lasach lub na ich obrzeżach, szczególnie tam, gdzie mają dostęp do owoców i wody. Często można je też spotkać na drzewach owocowych.
Z powodu ich upodobania do kąpieli w płytkich strumykach, z których też piją, często przyciąga je dźwięk płynącej wody. W miastach i na przedmieściach mogą wybierać specyficzne miejsca, takie jak parki z rzadko rozmieszczonymi drzewami, pola golfowe, czy nawet cmentarze i inne tereny zielone z dostępem do wody.
Poza sezonem lęgowym jemiołuszki cedrowe często można zauważyć, jak szukają jedzenia w dużych stadach liczących setki ptaków. Nie mają jednego swojego terytorium, większość populacji przemieszcza się na południe do Stanów Zjednoczonych i dalej, czasami aż do północnych regionów Ameryki Południowej. Jeśli zasoby owoców są ograniczone, ptaki mogą przemieszczać się w dużych liczbach. Rzadko dolatują do Europy Zachodniej.
Jemiołuszki cedrowe są towarzyskie i można je spotkać w stadach przez cały rok.
Rozmnażanie
Sezon składania jaj jemiołuszki rozpoczyna pod koniec wiosny i kończy późnym latem. Podczas zalotów samiec i samica siedzą razem i przekazują sobie nawzajem drobne przedmioty, np. płatki kwiatów lub owady. Czasami ocierają się dziobami.
Gniazdo ma kształt otwartego kielicha, jemiołuszki budują je z trawy i gałązek, w środku jest miękko wyścielone. Zazwyczaj można je znaleźć na gałęzi drzewa, 2 do 6 m nad ziemią. Warto wspomnieć, że jego budowa zajmuje około sześciu dni i może wymagać do 2 500 kursów po budulec.
Samica zazwyczaj składa 5 lub 6 owalnych, gładkich jaj, które wysiaduje od 11 do 13 dni. Skorupki mają różne odcienie od jasnego po niebieskoszare z nieregularnymi, ciemnobrązowymi plamkami lub szarobrązowymi smugami. Młode jemiołuszki cedrowe opuszczają gniazdo po około 14 do 18 dniach od wyklucia.
Dieta
Zwierzęta te przez cały rok żywią się jagodami i owocami bogatymi w cukry z takich drzew jak dereń, świdośliwa, cedr, jałowiec, głóg i ostrokrzew. W okresie lęgowym jedzą też owady. Mogą powodować znaczne szkody w komercyjnych sadach, dlatego bywają uznawane za szkodniki, a warto wziąć pod uwagę to, że żerują w dużych grupach.
Ciekawostką jest to, że jeśli do jagód może dotrzeć tylko jeden ptak na raz, członkowie stada ustawiają się wzdłuż gałęzi i przekazują sobie jagody w dziobach, aby każdy miał szansę zjeść. Czasami zdarzy im się zjeść przejrzałe owoce, które zaczęły już fermentować, co może prowadzić do odurzenia ptaka.
Trawienie
Układ pokarmowy pozwala na efektywne trawienie owoców zawierających proste cukry, a taka dieta mogłaby być śmiertelna dla innych ptaków. Przechodzenie pokarmu przez układ trawienny jest dość szybkie, co świadczy o ich niskiej efektywności przyswajania, a to oznacza konieczność spożywania przez nie dużych ilości owoców.
Status ochrony
Jemiołuszki cedrowe są klasyfikowane jako gatunek najmniejszej troski w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych. Ich populacje rosną, częściowo dzięki przekształcaniu pól uprawnych w lasy i zarośla oraz sadzeniu drzew owocowych w ramach architektury przestrzennej.
Niestety, ptaki te czasami zderzają się z oknami lub giną pod kołami samochodów, gdy żerują wzdłuż dróg.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Zjawiska nadprzyrodzone i paranormalne kontra nauka – część I
- Betelgeza, czyli kilka słów o jednej z najjaśniejszych gwiazd
- Grzyby, które potrafią przejąć kontrolę nad życiem całego organizmu
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Cedar_waxwing [dostęp: 01.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Zammerman. Licencja: CC BY 4.0.
