Inia amazońska (Inia geoffrensis), znana też jako inia albo inia orinocka, jest gatunkiem ssaka wodnego reprezentującego rodzinę iniowatych (Iniidae) Jest to delfin, który zamieszkuje wyłącznie rzeki oraz zbiorniki słodkowodne. Przypuszcza się, że przedstawiciele tego gatunku pochodzą od delfinów morskich.
Skóra inii amazońskiej wyróżnia się jasnoszarym ubarwieniem. Niekiedy korpus tych zwierząt pokrywają niewielkie plamy w kolorze różowym. Można to jednak dostrzec tylko po wynurzeniu się danego osobnika z wody. Okazy pływające w danym akwenie zazwyczaj są różowo-pomarańczowe. Takie ich umaszczenie związane jest z herbacianą barwą wody powstałą na skutek obecności w niej mułu oraz resztek rozkładającej się roślinności.
Opis
Inia została po raz pierwszy opisana przez badacza o nazwisku Henri Marie Ducrotay de Blainville. Miało to miejsce w 1817 roku. Ssak nosił wówczas łacińską nazwę Delphinus geoffrensis.
Inia orinocka odznacza się dużymi rozmiarami ciała. Zazwyczaj dorasta do około 2,5 metra długości przy wadze wynoszącej od 150 do nawet 207 kg. Samice z reguły są mniejsze i lżejsze od samców. Wierzchnia część ciała ssaka zazwyczaj jest szara. Brzuch natomiast często przybiera różowy odcień. Pysk zwierzęcia wygląda jak dziób ptaka. Wyrastają z niego charakterystyczne wąsy.
Dzięki luźno połączonym kręgom szyjnym inia amazońska może poruszać głową nawet w zakresie do 90 stopni. To umożliwia jej łatwe przemieszczanie się pomiędzy roślinnością wodną. Zęby o zróżnicowanej wielkości pozwalają inii amazońskiej na relatywnie łatwe rozdrabnianie pokarmu, który może składać się również z większych ryb. Wszystkie jej płetwy – poza grzbietową – są szerokie. Pomiędzy niewielkimi oczami zlokalizowany jest doskonale widoczny guzek. Do skutecznego wykrywania potencjalnych ofiar w wodzie zwierzęciu służy mechanizm echolokacji.
Odżywianie
Inia zalicza się do gatunków mięsożernych. Jej ofiarą zazwyczaj padają ryby (m. in. korwiny, piranie i tetry). Ssak ten chętnie poluje także na kraby i żółwie rzeczne. Delfin wykazuje wzmożoną aktywność w ciągu dnia. Najczęściej żeruje wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Każdego dnia wchłania około 5,5% swojej masy ciała. Inię orinocką najczęściej można spotkać w pobliżu ujść rzek i wodospadów. Drapieżnik ten czyha głównie na pojedyncze ryby, które odłączają się od ławic.
W 2019 roku przeprowadzono badania naukowe inii amazońskiej. Na ich podstawie stwierdzono, że przedstawiciele tego gatunku mają tendencję do akumulowania w swoim organizmie toksycznych pierwiastków (np. rtęci). Tego typu substancje chemiczne trafiają do zbiorników wodnych zwykle na skutek pożarów oraz wylesiania terenów.
Środowisko życia
Inia zamieszkuje wyłącznie rzeki oraz zbiorniki słodkowodne. To gatunek typowy dla dorzecza Orinoko i Amazonki. Przedstawiciele tego gatunku występują powszechnie od ujścia wspomnianych rzek w Brazylii i Wenezueli, po Peru, Ekwador aż do Boliwii i Kolumbii. Światową populację tych zwierząt szacuje się na około 100 000 osobników.
Zachowanie
Inie orinockie z reguły łączą się w pary i tak funkcjonują przez całe swoje życie. Niektóre osobniki żyją jednak samotnie lub grupują się w stada mieszane o liczbie do sześciu sztuk. Okres ciąży u tych zwierząt trwa około 11 miesięcy. Po upływie wspomnianego czasu przychodzi na świat jedno młode. Matka karmi je swoim mlekiem przez około 1 rok.
Inie amazońskie na ogół zachowują się przyjaźnie względem człowieka. Często podpływają blisko ludzi w celu uzyskania pożywienia. Jeśli jednak poczują się zagrożone, mogą stać się niebezpieczne. Zwykle bronią się poprzez silne uderzenie potencjalnego wroga głową.
Podgatunki
W obrębie gatunku Inia geoffrensis wyróżnia się trzy podgatunki. Są to kolejno:
- Inia geoffrensis geoffrensis – gatunek nominatywny;
- Inia geoffrensis humboldtiana – zamieszkuje dorzecze Orinoko;
- Inia geoffrensis boliviensis – obecność przedstawicieli tego podgatunku stwierdza się w dorzeczu rzeki Madeira w Boliwii; jest to izolowana populacja, która cieszy się dużą popularnością wśród myśliwych, chcących zdobyć mięso tych zwierząt.
Niewola
Inie niekiedy trzyma się w ogrodach zoologicznych lub w delfinariach. W sprzyjających warunkach zwierzęta te rozmnażają się również w niewoli. Zwykle ma to miejsce co 2-3 lata.
Legendy
Zgodnie z wierzeniami członków niektórych amazońskich plemion indiańskich inia orinocka może przybierać, postać kobiety lub mężczyzny. W obu przypadkach przeobrażone ze zwierząt istoty uwodzą przedstawicieli płci przeciwnej. Szamani uznają inię za opiekunkę wód.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Hypoplectrus guttavarius
- Świtezianka dziewica – świtezianka modra
- Embriony – sfałszowane rysunki naukowca
- Mohendżo-Daro – zaawansowana urbanistyka w starożytności?
- Naukowcy i filozofowie, którzy odkryli Boga
Źródło
1. https://fr.wikipedia.org/wiki/Boto [dostęp: 31.12.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Dennis Otten. Licencja: CC BY-SA 3.0.
