Iglosternik białogardły (Hirundapus caudacutus) jest gatunkiem niewielkiego ptaka zaliczanego do rodziny jerzykowatych (Apodidae). Reprezentuje rodzaj Hirundapus. To jeden z najszybszych znanych ptaków. Przypuszcza się, że w locie poziomym potrafi rozpędzić się nawet do 170 km/h. Jednak jak dotąd, naukowcy nie potwierdzili tych rewelacji.
Iglosterniki na swoje siedliska wybierają szczeliny skalne na klifach. Niekiedy gniazdują także w opuszczonych dziuplach drzew. Większość swojego życia spędzają w locie. Tylko od czasu do czasu siadają na ziemi lub na gałęziach drzew. Iglosterniki białogardłe zalicza się do ptaków owadożernych. Żywią się głównie chrząszczami, pszczołami, ćmami oraz muszkami.
Występowanie
Iglosternik białogardły jest ptakiem wędrownym. Jego miejsca lęgowe znajdują się na terenie Azji Środkowej i południowej Syberii. Przed nastaniem zimy migruje natomiast na południe. Zazwyczaj w tym czasie przebywa w okolicach subkontynentu indyjskiego, Azji Południowo-Wschodniej oraz w Australii. Pojedyncze osobniki niekiedy można spotkać w Europie Zachodniej. Dotyczy to zwłaszcza takich krajów jak Norwegia, Szwecja czy Wielka Brytania. Niekiedy gniazdują też u podnóży Himalajów, w południowych Chinach, północnym Pakistanie oraz w Birmie. Osobniki te na swoje zimowiska z reguły wybierają Jawę i Półwysep Malajski.
Wygląd
Iglosternik białogardły wyróżnia się masywną, mocno umięśnioną sylwetką. Dorosłe osobniki zwykle dorastają do około 20 cm długości. Przeciętnie ważą one od 110 do 120 gramów. Niemal całe ciało ptaka pokrywa szarobrązowe upierzenie. Tylko w okolicach gardła można zauważyć jasne pióra. Od podstawy ogona aż po boki ciała biegnie też charakterystyczna biała plama. U iglosterników nie występuje dymorfizm płciowy. Samce i samice mają niemal identyczne ubarwienie.
Taksonomia
Pierwszy naukowy opis iglosternika białogardłego został opracowany w 1801 roku. Jego autorem był angielski ornitolog John Latham. Badacz ten określił opisywanego ptaka łacińskim terminem Hirundo caudacuta. Obecna nazwa rodzaju, Hirundapus, stanowi połączenie nazwy jaskółki (Hirundo) i jerzyka (Apus).
W obrębie gatunku wyróżnia się dwa podgatunki. Są to iglosternik białogardły (Hirundapus caudacutus caudacutus) oraz iglosternik himalajski (Hirundapus caudacutus nudipes). Oba podgatunki różni odmienna trasa wędrówek. Górne partie upierzenia u obu ptaków także mają nieco inny odcień.
Rozmnażanie
Okres lęgowy iglosterników białogardłych gniazdujących w Japonii i na Syberii przypada na przełom maja i czerwca. Przedstawiciele odmiany himalajskiej natomiast zazwyczaj składają jaja w połowie kwietnia. Ptaki swoje gniazda budują zwykle z cienkich gałązek zlepionych przy użyciu śliny. Na miejsce swojego gniazdowania wybierają pionowe ściany skalne albo zagłębienia w wysokich iglastych drzewach. Samica w większości przypadków składa 2 jaja. Ich wysiadywaniem zajmują się oboje rodzice na zmianę. Młode wykluwają się po upływie od 20 do 40 dni. Pełne upierzenie pojawia się u nich wieku około 7 tygodni.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Gramma loreto
- Karaś srebrzysty
- Czy Biblia usprawiedliwia niewolnictwo?
- Ochrona środowiska w Biblii? Naturalnie!
- Zagłada czy ratunek – jaka czeka nas przyszłość?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/White-throated_needletail [dostęp: 07.11.2024]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: JJ Harrison. Licencja: CC BY-SA 4.0.
 jest gatunkiem niewielkiego ptaka zaliczanego do rodziny jerzykowatych (Apodidae).){kind=link}