Opis
Głowacica (Hucho hucho) to duża ryba słodkowodna z rodziny łososiowatych. Występuje w dorzeczu Dunaju w Europie Środkowej i Wschodniej. Należy do rodzaju Hucho, blisko spokrewnionego z łososiem i pstrągiem.
Występowanie głowacicy
Głowacica jest gatunkiem endemicznym Dunaju. Jej populacja spada przez budowę zapór, które odcinają ryby od tarlisk. Dodatkowe zagrożenia to przełowienie i złe zarządzanie rybołówstwem. Największe straty widać na Bałkanach.
Obecnie głowacica żyje głównie w górnym Dunaju i jego dopływach:
- Austria: rzeki Inn, Drawa, Gail, Pielach, Mur.
- Niemcy: Inn i Izara (szczególnie w Monachium).
Na Bałkanach występuje w:
- Słowenii: górnej Sawie i jej dopływach,
- Chorwacji: górnym i środkowym biegu rzeki Kupy,
- Bośni i Hercegowinie: Unie, Sanie, Vrbasie i jego dopływie Vrbanji. Populacja w rzece Bosna wyginęła, ale jej dopływy (Krivaja, Fojnička, Lašva i Željeznica) nadal są siedliskiem głowacicy. Drina i jej dopływy (Lim, Tara, Ćehotina) to jedno z najważniejszych miejsc dla tego gatunku.
- Serbii: rzece Lim,
- Czarnogórze: Limie, Jeziorze Plav, Ćehotinie i Tarze.
Wiele z tych miejsc jest zagrożonych budową elektrowni wodnych. Przykładem jest Lim w Serbii. W rzece Piva populacja wyginęła w XX wieku.
W Niemczech udało się przywrócić głowacicę. Na 30-kilometrowym odcinku rzeki Inn koło Mühldorf odtworzono naturalny bieg rzeki. Głowacica wróciła.
Gatunek został introdukowany do innych rzek w Europie i Maroku, ale tamte populacje nie przetrwały. Dawniej występował także w Dniestrze. Może tworzyć stabilne populacje w jeziorach, jak Plav w Czarnogórze. Przeżywa także w sztucznych zbiornikach, jeśli nie ma tam drapieżników konkurencyjnych.
Wygląd i zachowanie
Głowacica dorasta do 1,5 m długości i 50 kg wagi. Zwykle mierzy 60–120 cm. Ma smukłe, prawie okrągłe ciało. Grzbiet jest czerwonobrązowy z ciemnymi plamami w kształcie „X” lub półksiężyca. Głowa jest duża i wydłużona, z szerokim pyskiem.
Młode jedzą larwy owadów i owady wpadające do wody. Dorosłe polują na ryby i małe kręgowce.
Największe okazy głowacicy
Nie ma oficjalnego rejestru rekordowych ryb. Znane są jednak największe złowione głowacice:
– 34,8 kg – Austria, 1985 r.
– 39,4 kg – okaz hodowlany z Austrii.
– 58 kg – złowiona w 1938 r. na Drinie (Bośnia). Została sfotografowana i opisana w gazecie Politika.
– 41,3 kg – złowiona w 1985 r. w Jeziorze Plav (Czarnogóra). Prezentowana na targach w Nowym Sadzie.
– 36 kg – złowiona w 1940 r. na Drinie (Bośnia).
Rozród
Głowacica rozmnaża się w kwietniu, gdy woda ma 6–9°C. Wędruje w górę rzek i wpływa do małych dopływów. Samica kopie dołek w żwirze i składa jaja. Samiec je zapładnia, a samica przysypuje ikrę piaskiem. Młode wykluwają się po 30–35 dniach.
Hodowla głowacicy
Prowadzi się hodowlę głowacicy i próby reintrodukcji. Dorosłe ryby są odławiane tuż przed tarłem i trzymane w zbiornikach. Młode są wypuszczane do rzek, gdy osiągną 4–10 cm. Skuteczność tych działań jest umiarkowana do dobrej.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Ostronos rudy – koati
- Krokodyl kubański
- Kaniony – pamiątki po biblijnym potopie
- Moralne konsekwencje darwinizmu
- Istnienie roślin przed powstaniem światła słonecznego – czy biblijny opis stworzenia jest nieścisły?
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Huchen [dostęp: 05.02.2025].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Liquid Art. Licencja: CC BY-SA 4.0.
