Kakadu żółtoczuba – kakadu złotoczuba

Zobacz również

Strona głównaEncyklopedia zwierzątPtakiKakadu żółtoczuba - kakadu złotoczuba

Kakadu żółtoczuba, znana także jako kakadu złotoczuba (Cacatua galerita) to stosunkowo duża papuga o białym upierzeniu. Zamieszkuje zalesione obszary Australii, Nowej Gwinei oraz niektórych wysp Indonezji. Ptaki te potrafią występować w dużych skupiskach. Sprawia to, że w niektórych regionach postrzegane są jako szkodniki. Kakadu żółtoczube to niezwykle inteligentne ptaki, dobrze znane miłośnikom hodowli. Mimo że są atrakcyjnymi towarzyszami, ich wymagające usposobienie może stanowić wyzwanie dla opiekunów.

Podgatunki i zasięg występowania

Kakadu żóltoczuba występują powszechnie w Australii. Spotkać je można zarówno na północy, jak i wschodzie kraju – od regionu Kimberley aż po południowe rejony Tasmanii. Unikają jedynie suchych terenów z ograniczoną ilością drzew. Papugi te licznie zamieszkują również podmiejskie tereny miast, takich jak Adelaide, Melbourne, Canberra, Sydney, Brisbane i Perth. W Nowej Gwinei oraz na okolicznych wyspach – Waigeo, Misool, czy Aru – można je spotkać niemal wszędzie, poza terenami górskimi.

Obecnie wyróżnia się cztery podgatunki Cacatua galerita:

  • C. g. triton (Temminck, 1849) – zamieszkuje Nową Gwineę i sąsiednie wyspy,
  • C. g. eleonora (Finsch, 1863) – występuje na Wyspach Aru,
  • C. g. fitzroyi (Mathews, 1912) – zamieszkuje północną Australię,
  • C. g. galerita (Latham, 1790) – spotykany we wschodniej i południowo-wschodniej Australii, aż po Tasmanię.

Gatunki wprowadzone

Kakadu żóltoczuba, należące do nominatywnego podgatunku, zostały wprowadzone do miasta Perth, które nie znajduje się w granicach ich naturalnego zasięgu. Poza Australią gatunek zasiedlił m.in. Singapur. Tamtejsza populacja szacowana jest na 500-2000 osobników. Ptaki te zostały także introdukowane na Palau oraz w Nowej Zelandii. Ich liczebność może tam wynosić około 1000 osobników. Obecność papug zarejestrowano również na Hawajach oraz na niektórych wyspach Wallacei, takich jak Kai czy Ambon.

Opis

Kakadu żółtoczuba osiąga długość od 44 do 55 cm. Podgatunki australijskie są większe od tych zamieszkujących Nową Gwineę i pobliskie wyspy. Ich upierzenie jest głównie białe. Pióra na spodzie skrzydeł i ogonie mają żółtawy odcień. Żółty jest także charakterystyczny, wyrazisty czub. Dziób z kolei ma kolor czarny, nogi są szare, a obrączka oczna biała. Samce mają czarne oczy, podczas gdy u samic tęczówki bywają bardziej czerwonawe lub brązowe.

Poszczególne podgatunki różnią się od siebie subtelnie. C. g. fitzroyi przypomina formę nominatywną, ale brak jej żółtych piór przy uszach, a skóra wokół oczu ma lekko niebieskawy odcień. C. g. eleonora jest mniejsza od C. g. fitzroyi i ma szersze pióra w czubie. C. g. triton jest podobna do C. g. eleonora, ale wyróżnia się mniejszym dziobem.

W warunkach hodowlanych kakadu żółtoczuba może być mylona z mniejszą kakadu żółtolicą lub kakadu niebieskooką. Ta ostatnia ma jednak inny kształt czuba i ciemniejszą, niebieskawą obrączkę oczną.

Zachowanie

Kakadu żółtoczuba znana jest z głośnych, chrapliwych nawoływań. Pomagają jej one komunikować się w gęstych lasach tropikalnych i subtropikalnych, które stanowią naturalne ich środowisko. Ptaki charakteryzuje wyjątkowa inteligencja i ciekawość. Cechy te pozwoliły im doskonale przystosować się do warunków życia panujących w miastach Australii. W Sydney nauczyły się np. otwierać pojemniki na śmieci w poszukiwaniu pożywienia. W warunkach hodowlanych kakadu często spontanicznie tańczą w rytm muzyki, prezentując unikalne ruchy.

Ptaki te są długowieczne. W niewoli mogą dożyć nawet 70 lat, a w środowisku naturalnym 20-40. Kakadu znane są również z geofagii, czyli spożywania gliny w celu detoksykacji pokarmu. Zamiast wytwarzać tłuszcz, jak robi to wiele innych ptaków, produkują drobny proszek, który służy do impregnacji piór.

W Australii kakadu żółtoczube rozmnażają się sezonowo. Na południu kraju okres lęgowy przypada na miesiące od sierpnia do stycznia, a na północy od maja do września. Gniazda budują w dziuplach drzew, wyścielając je wiórami drzewnymi. Samice składają od dwóch do trzech jaj, które wysiadują oboje rodzice – przez 25–27 dni. Pisklęta pozostają w gnieździe przez 9–12 tygodni po wykluciu. Po opuszczeniu gniazda jeszcze przez kilka miesięcy są pod opieką rodziców.

Papugi te potrafią wyrażać emocje poprzez ruchy piór. Badania wykazały, że są w stanie synchronizować swoje ruchy z rytmem muzyki. Ptaki żerują na ziemi i dlatego też są narażone na częste ataki drapieżników. Aby temu zapobiegać, stado zawsze pozostawia jednego osobnika na straży, zazwyczaj na martwym drzewie, skąd może obserwować okolicę. Zachowanie to jest tak dobrze znane, że w australijskim slangu strażnika podczas nielegalnych gier hazardowych nazywa się „kakadu” lub „cocky.”

Status szkodnika

W niektórych rejonach Australii występują tak liczne stada kakadu żółtoczubej, że powodują znaczne szkody. Ptaki rujnują uprawy zbóż i owoców, uszkadzają świeżo posadzone sadzonki drzew, a także niszczą miękkie drewno na budynkach i meblach ogrodowych. Z tego powodu bywają postrzegane jako szkodniki. Często prowadzi to do ich odstrzału lub trucia. Jednakże każda forma redukcji populacji wymaga zezwolenia władz, a to dlatego, że papugi są chronione przez australijskie prawo federalne.

Niektórzy badacze uważają, że dokarmianie ptaków przez ludzi przyczynia się do ich dziwnych zachowań oraz sprzyja rozprzestrzenianiu chorób. Mieszkańcy kilku regionów Australii, takich jak Surf Coast w stanie Wiktoria czy Góry Błękitne w Nowej Południowej Walii, zgłaszali różnorodne problemy związane z kakadu. Ptaki te, zachęcone dokarmianiem przez ludzi, miały stawać się niezwykle natarczywe. Doprowadziło to do wprowadzenia zakazów ich karmienia.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje kakadu żółtoczubą (Cacatua galerita) jako gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Nieprzerwanie od 1988 roku. Mimo to trend liczebności populacji jest uznawany za spadkowy, co budzi obawy związane z przyszłością tego gatunku w jego naturalnym środowisku.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami: 


Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Sulphur-crested_cockatoo [dostęp: 10.12.2024]

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Iván Salvía. Licencja: CC BY-SA 2.5.

Jeśli podzielasz naszą misję i chciałbyś wesprzeć nasze działania, możesz to zrobić:

Z góry dziękujemy za okazaną nam pomoc!

Zobacz również

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

Popularne artykuły

Skip to content
facebook facebook facebook
x Chcę pomócChcę pomóc