W muzeach i podręcznikach możemy się spotkać z fantazją, że skamieliny powstają bardzo wolno. Na przykład, że martwe zwierzę opada na dno oceanu, gdzie z wolna zostaje zagrzebane osadem, który po długim okresie czasu kamienieje, a z nim kości tego stworzenia. Problem w tym, że nie dzieje się tak w rzeczywistości. Każdy, kto był na dnie oceanu wie, że nie zalegają go miliony martwych stworzeń, czekając, aż osad je zagrzebie i zmieni w skamieliny.
Eksperymenty
Martwe ryby unoszą się na wodzie przez parę dni, a inne stworzenia żywią się nimi. Następnie, gdy szczątki spadają na dno, homary, kraby i krewetki zjadają resztę, tak że w kilka tygodni nic nie zostaje, nawet kości ulegają rozkładowi.
Uczeni przeprowadzili eksperyment. Gail Anderson z kanadyjskiego uniwersytetu umieścił martwą świnię na głębokości 100 m w zimnej wodzie o temperaturze 9℃ niedaleko Wyspy Vancouver1. Przywiązał jej ciało i przykrył zakratowaną klatką, aby jej nie pożarły rekiny. W ciągu siedmiu dni wszystko zniknęło, oprócz kości świni2. Jednak w morskiej wodzie nawet kości zostają szybko rozpuszczone.
Uczeni dowiedli, że ciało martwego krokodyla unosi się na wodzie ze względu na gazy gromadzące się w jego wnętrzu3. Po kilkudziesięciu dniach z martwego krokodyla pozostaje szkielet, o ile nie był zagrzebany pod ponad 20 cm warstwą błota4.
W przypadku skamielin mamy do czynienia ze znacznie większymi niż krokodyle zwierzętami, które wydzielały dużo więcej gazów. To oznacza, że warstwy sedymentu, które zagrzebały wielkie dinozaury, musiały być bardzo grube, aby zwierzęta te stały się skamielinami, zamiast ulec rozkładowi jak współczesne martwe zwierzęta.
Skąd wzięły się tak grube warstwy osadu? Jedynie potop wyjaśnia przekonująco warstwy skał osadowych z miliardami skamielin na całym obliczu ziemi, w tym ogromne cmentarzyska dinozaurów i innych zwierząt, które niemal zawsze są wymieszane ze stworzeniami morskimi.
Jak powstają skamieliny?
Skamieliny powstają wyłącznie wtedy, gdy martwe ciało zostaje szybko zagrzebane w osadzie i dość głęboko, aby nie było dostępu tlenu.
Luther Sunderland przeprowadził wywiad z uczonymi z czołowych uniwersytetów i muzeów historii naturalnej. Zapytał ich, czy znają jakieś znaczące skamieniałości uformowane w naszych czasach na dnie jezior czy oceanów. Zgodnie odpowiedzieli, że nie znają5. Martwe ryby padają ofiarą innych stworzeń w ciągu paru godzin.
Rainer Zangerl i Eugene Richardson próbowali odtworzyć proces fosylizacji, umieszczając martwe ryby w mulistym dnie. Otoczyli je metalową siatką dla zabezpieczenia przed padlinożercami. Mimo to, jak stwierdzili ze zdziwieniem, już po tygodniu prawie nic z nich nie zostało6.
Ewolucjoniści próbują wyjaśniać skamieliny sztormem, wylewem rzeki czy przesunięciem wydmy, ale trzeba być naiwnym, aby w to wierzyć, ponieważ wśród skamieniałości mamy całe ławice ryb liczące miliony sztuk, które zginęły i zostały zagrzebane tak szybko, że padlinożercy nie zdążyli ich tknąć. Miliardów skamielin na całym świecie nie da się wyjaśnić sztormem czy wylewem rzeki, a jedynie globalnym potopem.
W obecnym środowisku małe i delikatne organizmy o cienkiej skorupce znikają szybko po swojej śmierci. Tafonomowie, czyli uczeni badający proces rozpadu zwierząt, przeprowadzili liczne eksperymenty na krabach, ślimakach i małżach w środowisku morskim. Na ich podstawie stwierdzili, że miękka tkanka znika w ciągu zaledwie kilku dni po śmierci7. Zaskoczeniem było dla nich, że nawet twardy materiał tworzący muszle znika w ciągu kilku dni do kilku lat w zależności od grubości8. Przyczynia się do tego działanie wody i prądów morskich, a także stworzenia przeczesujące dno w poszukiwaniu żywności.
Tak szybki rozkład twardych skorup potwierdza, że skamieliny musiały powstać w krótkim czasie. Kwestionuje to także rzetelność datowania radiowęglowego, według którego skorupy w mule na dnie oceanów liczą sobie dziesiątki, setki, a nawet tysiące lat9. Nie jest to możliwe w świetle wyżej wymienionych eksperymentów, które dowodzą, że nawet grube skorupy znikają w ciągu najwyżej kilku lat.
Dowody szybkiego zagrzebania
O szybkim zagrzebaniu zwierząt w czasie potopu świadczą skamieliny ryb, które zginęły w trakcie swojego ostatniego posiłku. Zostały zagrzebane tak błyskawicznie, że nie zdążyły przełknąć mniejszej ryby, którą trzymały w pysku! Kilka takich skamielin znaleziono w formacjach Green River w stanie Wyoming oraz Santana w Brazylii10. W wielu miejscach na świecie znaleziono tysiące skamieniałych jaj dinozaurów11. To także świadczy o globalnym kataklizmie, którego wody podnosiły się dość szybko, aby zakryć gniazda dinozaurów, zanim wykluły się młode.

O gwałtowności potopu świadczą skamieniałości małży. Skorupa małży składa się z dwóch połówek powiązanych wiązadłem. Zamyka je mięsień zwieracz, dzięki czemu mogą szybko zamknąć obie połówki w obliczu ataku drapieżnika. W przypadku śmierci naturalnej w ciągu kilku godzin zwieracz otwiera muszlę, dzięki czemu na plażach oceanów jest dużo muszli. Natomiast gdy małż zostanie zagrzebany nagle, jego muszla pozostaje zamknięta. Znaleziono miliony skamieniałości małży z zamkniętymi skorupami w skałach osadowych, a także na stokach i szczytach górskich, które kiedyś były częścią dna morskiego. Potop był kataklizmem o sile i gwałtowności bez współczesnego odpowiednika.
Miliony skamielin, które zachowały twarde i delikatne części ciała świadczą, że zwierzęta zostały szybko zagrzebane w osadzie przez wodę. Tego samego dowodzą skamieliny ryb zagrzebanych tak szybko, że nie zdążyły przełknąć swojego ostatniego posiłku! Tysiące skamieniałych jaj dinozaurów są dowodem kataklizmu, który pogrzebał je tak szybko, że młode nie zdążyły się wykluć. Występowanie skamieniałych jaj na całym obliczu ziemi wskazuje na globalną naturę potopu.
Polecamy również poniższe artykuły:
- Ławica ryb skamieniała w całości – jak to się mogło stać?
- Młoda fauna, młoda flora – młode skamieniałości
- Skamieniałości nie na miejscu
Przypisy
- C. Chan, Watch a Pig Decompose Underwater, „TechNews”, 1 listopada, 2012, w: https://gizmodo.com/watch-a-pig-decompose-underwater-5956326 [dostęp: 28.05.2025]; B. Brooke, What Pig Carcasses Could Teach Coroners About Human Death, „Popular Science”, 18 lipca 2013.
- J. Sarfati, J. Tay, Titans of the Earth, Sea, and Air, Powder Springs, 2022, s. 174.
- C. Syme, S. W. Salisbury, Patterns of aquatic decay and disarticulation in juvenile Indo-Pacific crocodiles (Crocodylus porosus), and implications for the taphonomic interpretation of fossil crocodyliform material, „Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology”, 412/1, 2014, s. 108-123.
- J. Sarfati, J. Tay, Titans of the Earth…, op. cit.
- L. Sunderland, Darwin’s Dilemma, Santee: Master Book Publications, 1984, s. 113.
- H. G. Coffin, Creation – Accident or Design?, Washington, 1969, s. 73-74; J. Whitemore, Aren’t Millions of Years Required for Geological Processes?, w: K. Ham (red.), The New Answer Book, t. 2, Green Forest, 2010, s. 233.
- S. M. Kidwall, K. W. Fiessa, The quality of the fossil record: populations, species, and communities, „Annual Review of Ecology and Systematics”, 26, 1995, s. 269-299; T. Olszewski, Modeling the influence of taphonomic destruction, reworking, and burial on time-averaging in fossil accumulations, „Palaios”, 19, 2004, s. 39.
- Ibid.
- T. Olszewski, Modeling the influence…, op. cit.
- D. M. Martill, Preservation of Fish in the Cretaceous Santana Formation of Brazil, „Palaeontology”, 31/1, 1988, s. 1-18; D. M. Martill, The Medusa effect: instantaneous fossilization, „Geology Today”, listopad/grudzień 1989, s. 201-205.
- A. A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past: Geology, Creation and the Flood, Dallas, 2009, s. 748.
© Źródło zdjęcia głównego: Canva.