Potop w chińskiej tradycji

W chińskiej tradycji potop przeżył Nu-wah z żoną, trzema synami i trzema córkami w statku. Chińczycy wierzyli, że Nu-wah to ich przodek. Fascynujący poemat zachował chiński lud zwany Miautso (Miao). Przekazywano go ustnie od starożytności¹. Mówi o stworzeniu, potopie, wieży Babel i pomieszaniu języków, a zawiera również genealogię sięgającą Noego i Adama².

Poemat o potopie

Poniżej fragment poematu ludu Miautso (Miao) dotyczący przebiegu potopu, rodziny Noego, budowy wieży Babel, pomieszania języków i rozproszenia ludzi po świecie:

„Deszcz padał gwałtownie przez 40 dni.
Potem przez 55 dni mżyło i panowała mgła.
Wody wezbrały nad góry i pasma górskie.
Potop zakrył doliny i niziny.
Na ziemi nie było ratunku.
Na świecie nie było bezpiecznego przyczółka.
Ludzie byli pogrążeni w niemocy i ruinie,
Zdesperowani, przerażeni, ukorzeni i skończeni.
Ale patriarcha Nuah był sprawiedliwy.
Matka Gaw Bo-lu-en była prawa.
Zbudowali szeroką łódź.
Skonstruowali wielki statek.
Zabrali do środka dobytek i unosili się na wodzie.
Rodzina w komplecie przeżyła potop bezpiecznie.
Zwierzęta były z nimi: samiec i samica.
Ptaki wybrały się z nimi parami.
Kiedy czas się wypełnił, Bóg rozkazał wodom.
I nadszedł dzień, że ustąpiły.
Wtedy Nuah uwolnił gołębia z klatki,
Wysłał ptaka, aby przyniósł wieści.
Wody potopu spłynęły do jezior i oceanu;
A błoto do basenów i zagłębień.
Ukazała się ziemia na mieszkanie dla człowieka;
Na ziemi znów było miejsce na domostwa.
Bogu złożono ofiarę z wołu,
Tłuste bydło stanowiło ofiarą dla Wszechmocnego.
Bóg udzielił im wtedy błogosławieństwa;
I obdarzył ich swoimi łaskami.
Synami Lo-Hana byli Kusah i Mesaj
Synami Lo-Szana byli Elan i Ngaszur
Ich potomkowie dali początek plemionom i narodom
Ich dzieci założyły osady i miasta.
Ich pieśni miały podobne melodie;
Ich mowa miała te same słowa i język.
Wtedy powiedzieli: zbudujmy sobie wielkie miasto;
Zbudujmy wieżę sięgającą nieba.
Było to niesłuszne, ale tak postanowili;
Nie było to właściwe, ale w tym trwali.
Wtedy Bóg w nich uderzył, pomieszał ich języki.
Zstąpił w gniewie, pomieszał ich mowę.
Język jednego był niezrozumiały dla innych;
Mówił, ale nie był rozumiany.
Nie ukończyli miasta, które budowali;
Wieża, nad którą się trudzili, pozostała nieukończona.
Zdesperowani rozeszli się pod całym niebem,
Rozdzielili się jeden od drugiego, aby zająć cały glob”³.

W tym poemacie występują imiona patriarchów, które mają podobne brzmienie, jak biblijne: Set (Seteh), Lamech (Lama), Noe (Nuah), Cham (Lo Han), Szem (Lo Szen), Jafet (Jah-hu). Ponadto chiński utwór zawiera imiona synów Hama: Kusz (Kusah), Misraim (Mesaj), synów Szema: Elam (Elan) i Aszur (Ngaszur), a także syna Jafeta o imieniu Gomen (Gomer)⁴.

Zdumiewające znaki pisma chińskiego

Pismo chińskie powstało w III tysiącleciu p.n.e. Jest to pismo piktograficzne. Jego twórca w przemyślny sposób zobrazował znaczenie słów przy pomocy obrazków oraz ideogramów, często łącząc kilka znaków, aby oddać jedno znaczenie. Żył ewidentnie niedługo po potopie, skoro wiedział o stworzeniu, raju, kuszeniu, upadku pierwszych ludzi, ofiarach i potopie, o czym świadczą jego znaki. Poniżej ograniczę się do kilku przykładów powiązanych z potopem.

Noe

Znak, który w piśmie chińskim wyraża imię Noego (Nuah) składa się z dwóch obrazków: „obietnica” oraz „druga”, a więc powtórzona obietnica. Ma to sens w kontekście Księgi Rodzaju, gdyż Bóg dał obietnicę mesjańską Adamowi w raju (Księga Rodzaju 3,15), która została potwierdzona w narodzinach Noego, dlatego jego imię oznaczało po hebrajsku pocieszyciela, który przyniesie ludziom ulgę (Księga Rodzaju 5,28-29). Jezus Chrystus, który pochodził od Noego, przez Szema i Hebera wypełnił tę obietnicę, dlatego powiedział: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Ewangelia według Mateusza 11,28 BT). Taki jest sens znaków tworzących imię Noego w piśmie chińskim:

Obietnica Mesjasza

Jaką obietnicę miał na myśli twórca pisma chińskiego? Mesjańską. Świadczą o tym znaki w słowie „obietnica” (chiń. nuò). W piśmie chińskim jest wiele słów zawierających ideę obietnicy, ale „obietnica” (chiń. nuò) występująca w imieniu Noego nawiązuje do klątwy w wyniku upadku pierwszych ludzi: „Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym” (Księga Rodzaju 3,17-19 BW). Twórca chińskich znaków znał treść zapowiedzi Mesjasza, który przyjdzie i usunie skutki klątwy swoją ofiarą.

Chiński ideogram oznaczający „obietnicę” (chiń. nuò) składa się z pięciu znaków. Zapowiadają one męża, który usunie przekleństwo cierni i chwastów, aby przywrócić raj na ziemi. Mesjasz wywodził się od Noego. Jego ojciec Lamech objaśnił imię swego syna słowami, które nawiązywały do Bożej klątwy: „Ten nas pocieszy w pracy naszej i mozole rąk naszych na ziemi, którą przeklął Pan” (Księga Rodzaju 5,29 BW). To, że twórca pisma chińskiego, które powstało w III tysiącleciu p.n.e., znał takie detale, zanim Mojżesz spisał Księgę Rodzaju, świadczy, że miał dostęp do informacji z pierwszej ręki, może od samego Noego, który żył jeszcze 350 lat po potopie (Księga Rodzaju 9,28).

Arka

Słowo „arka” (chiń. fangzhou) w piśmie chińskim składa się ze znaku „prostokąta” (chiń. fang) i „łodzi” (chiń. zhou). Twórca pisma chińskiego niezależnie potwierdził biblijną relację, gdyż z podanych wymiarów wynika, że miała prostokątny kształt (Księga Rodzaju 6,15). Dlatego w późniejszych mitach greckich i egipskich była przyrównana do skrzyni i trumny, jak w przypadku Dionizosa i Ozyrysa, którzy przez rok byli w niej zamknięci na morzu. Biblijne słowo „arka” (hebr. teba) ma podobne znaczenie, gdyż pochodzi od egipskiego słowa, które znaczyło „skrzynia” (egip. tebet).

W języku chińskim to samo słowo fang, które występuje w znaku, który jako rzeczownik oznacza Arkę, w formie przymiotnikowej znaczy: „prawy”, „wyprostowany”. Wydaje się to przemyślanym zabiegiem twórcy chińskiego pisma, ponieważ może odnosić się do Arki, która ostała się „wyprostowana” wobec szalejącej nawałnicy, jak i do Noego, którego w Biblii nazwano „prawym” (Księga Rodzaju 6,9).

Statek

Innym fascynującym chińskim piktogramem jest słowo „statek” (chiń. chuán), które składa się z trzech znaków tworzących sekwencję: „osiem”, „osób” w „łodzi”⁵. W arce było tylko osiem osób, które uwierzyły ostrzeżeniu Boga przed potopem. Nie mogło chodzić o inny statek. Pasażerskie i transportowe okręty miały liczniejszą załogę, ale do obsługi barki wystarcza kilka osób, zaś arka była niczym barka, stąd przypominała skrzynię, czyli prostokąt. Skąd o tym wiedział autor chińskiego pisma w III tysiącleciu p.n.e.? Biblia jeszcze nie istniała. Jego informacje musiały pochodzić od świadków wydarzeń, czyli od Noego lub jego synów.

W przekazach o potopie, jakie zachowały się w różnych częściach świata, na ogół występują cztery pary lub osiem osób. Ten detal przewija się tak często, że jak napisał jeden z badaczy: „należy przyjąć, że te historie muszą mieć wspólne korzenie”⁶. Według Popol Vux, księgi Majów, która opisuje stworzenie i potop, początek ludzkości dało osiem osób: czterej mężowie Balam-Quitzé, Balam-Acab, Mahucutah, Iqui-Balam, oraz ich żony, które pozostały bezimiennie⁷, tak samo jak w Biblii.

Według hinduskich mitów Manu zabrał na statek siedmiu riszi, czyli oświeconych mędrców⁸. Później ukazywano ich jako mężczyzn, ponieważ w hinduskiej kulturze kobiety nie odgrywały roli mędrców. Manu i tych siedmiu mędrców reprezentowali wiedzę, jaką Noe i jego rodzina przynieśli z sobą na nowy świat, przez co byli uważani za legendarnych mędrców przez późniejsze pokolenia w Indiach. Nie przypadkiem Noe nosił przydomek Atra-Hasis, czyli „Niezwykle Mądry” w akadyjskim opisie potopu pochodzącym z początku II tysiąclecia p.n.e.

Potop

Kolejnym chińskim ideogramem, który nawiązuje do wydarzeń z czasów Noego, jest słowo „potop” (chiń. hóng). Tworzą go znaki: „woda” oraz „wszystko”. Piktogram „wszystko” tworzy sekwencja znaków: „razem”, „ziemia” i „osiem”⁹. Ten chiński znak zawiera przekaz zgodny z biblijną relacją, gdyż podczas potopu wszystko na ziemi zostało zalane wodą z wyjątkiem ośmiu osób z rodziny Noego, które znalazły schronienie w Arce¹⁰.

Tęcza

Po potopie Bóg ustanowił tęczę jako znak przymierza dla ludzkości, „że już nigdy nie zostanie wytępione żadne ciało wodami potopu i że już nigdy nie będzie potopu, który by zniszczył ziemię” (Księga Rodzaju 9,11 BW). Tęcza była sygnałem, że potop dobiegł końca i taki kataklizm już się nie powtórzy. Nie przypadkiem piktogram chińskiego słowa „tęcza” (chiń. ní) składa się ze znaków „deszcz” i „zakończenie”. Tęcza występuje w wielu przekazach o potopie. W kulturze sumeryjskiej, hinduskiej, chińskiej, inkaskiej i japońskiej uważano ją za znak przymierza nieba z ludźmi¹¹.

Podsumowanie

Znaki pisma chińskiego zawierają podobną wiedzę, jaka znalazła się w biblijnej Księdze Rodzaju. Pismo chińskie powstało w III tysiącleciu p.n.e., a więc na długo zanim Mojżesz ją spisał. Z tego wynika, że twórca chińskich znaków miał dostęp do świadków wydarzeń, zapewne z rodziny Noego. Z kolei Mojżesz wykorzystał tak zwane toledoty, czyli przekazy, jakie przekazali potomnym patriarchowie, tacy jak Szem, Heber i Abraham. Więcej o toledotach i czasach biblijnych patriarchów napisałem w książce pt. Historyczna wiarygodność Starego Testamentu¹².

Zapraszamy również do lektury następujących artykułów:

• Potop według Indian z Wielkiego Kanionu Kolorado
• Pozabiblijne świadectwa potopu
• Potop Noego – globalny czy lokalny?
• Czy potop Noego zakrył Himalaje?

Przypisy

1. E. A. Truax, Genesis According to the Miao People, „Acts & Facts”, 1991, 20/4, w: https://www.icr.org/article/genesis-according-miao-people/ [dostęp: 13.02.2025].
2. Ibid.
3. J. D. Morris, The Global Flood: Unlocking Earth’s Geologic History, Dallas, 2012, s. 68.
4. Bill Cooper, After the Flood, West Sussex, 1995, s. 244-246; E. A. Truax, Genesis According…, op. cit.
5. C. H. Kang, E. R. Nelson, The Discovery of Genesis, Saint Louis, 1979, s. 95-96.
6. Ch. Martin, Flood Legends, Green Forest, 2009, s. 54.
7. Popol Vuh, 4, 2.
8. Ch. Martin, Flood Legends…, op. cit.
9. C. H. Kang, E. R. Nelson, The Discovery of Genesis, op. cit., s. 98.
10. Ibid.
11. James Bailey, The God-Kings and the Titans, New York, 1973, s. 76; Barbara G. Walker, The Women’s Encyclopedia of Myths and Secrets, s.v. „Rainbow”, Edison, 1996, s. 840; Jean Chevalier, Alain Gheerbrant, Dictionary of Symbols, s.v. „Rainbow”, London: Penguin Books, 1996, s. 784-786.
12. A. J. Palla, Historyczna wiarygodność Starego Testamentu, Warszawa, 2018.

© Źródło zdjęcia głównego: Canva.