Wody słone i słodkie – czy zwierzęta zmieniły preferencje środowiskowe przez miliony lat?

W Kanadzie, w prowincji Alberta, odwiedzić można muzeum Royal Tyrrell Museum of Palaeontology, a w nim słynną Salę Dinozaurów, w której znajduje się ponad 30 zmontowanych szkieletów tych gadów. Jednak oprócz nich można tam znaleźć również okazy ryb kopalnych, a przyporządkowane do nich opisy ukazują błąd myślowy zwolenników aktualizmu geologicznego.

Słono- czy słodkowodne?

Przy skamieniałym śledziu można przeczytać następującą informację:

„Współczesny śledź żyje w słonej wodzie, ale jego bliscy krewni z eocenu licznie zamieszkiwali jeziora słodkowodne zachodniej Ameryki Północnej”.

Natomiast opis przy skamieniałej płaszczce brzmi:

„Płaszczki rzadko są zachowane jako skamieliny, po części dlatego, że ich szkielety zbudowane są z chrząstki, a nie z kości. Większość płaszczek preferuje słoną wodę, co sprawia, że ta słodkowodna jest jeszcze bardziej niezwykłą skamieliną”.

Dlaczego w tym muzeum twierdzi się, że te skamieniałe ryby były słodkowodne, skoro wyglądają prawie identycznie jak obecnie żyjące śledzie i płaszczki, które występują wyłącznie w słonych wodach morskich?

Ryby te odkryto w formacji Green River w Wyoming. Znaleziono w niej też wiele innych ryb – np. wiosłonosy i niszczuki – które żyją tylko w wodach słodkich. Naukowcy opowiadający się za uniformitaryzmem uznali więc, że ta jednostka skalna w całości reprezentuje pradawne złoże jeziora słodkowodnego. Są to jednak tylko spekulacje. Naukowcy nie mają żadnych dowodów na to, że ryby te żyły pierwotnie w wodach słodkich, a następnie w jakiś sposób przeewoluowały, aby żyć wodach słonych.

Mieszanie się środowisk

Istnieje wiele innych przypadków mieszania się środowisk lądowych i morskich w tej samej warstwie skalnej. Oto przykłady:

• odkryto pięć gatunków rekinów w tej samej warstwie co skamieniałości T. rex¹;
• w warstwie, w której pochowany był spinozaur znaleziono rybę celakantokształtną, żyjącą w oceanie na dużych głębokościach¹;
• w rdzeniu szybu naftowego, który został wydobyty z Morza Północnego między Grenlandią a Norwegią, znaleziono kość dinozaura (jak dotąd jest to najgłębiej zakopana kość dinozaura)²;
• w osadach morskich w Kanadzie, tysiące metrów pod powierzchnią w szybie naftowym u wybrzeży półwyspu Labrador, znaleziono fragmenty węgla powstałego z roślin lądowych³;
• setki kilometrów na wschód od Falklandów odkryto węgiel brunatny oraz szczątki roślin lądowych na głębokości wód ponad 3 km⁴, a także w głębokich wodach u wybrzeży Kalifornii⁵.

Wyjaśnienie “anomalii”

Świeccy naukowcy nie potrafią wyjaśnić tych odkryć. Są one całkowicie sprzeczne z ich światopoglądem. Z tego powodu często je ignorują, uważając za nieistotne anomalie, lub też, jak w przypadku wspomnianego wyżej śledzia oraz płaszczki, chwytają się koła ratunkowego, twierdząc, że te ryby morskie żyły kiedyś w słodkiej wodzie.

W rzeczywistości spektakularne zachowanie się tych okazów, szczególnie płaszczek, jest ewidentnym świadectwem globalnego potopu i szybkiego pochówku zwierząt. Ogromne fale bez problemu mogły przetransportować ryby morskie na kontynenty, mieszając je z dinozaurami i innymi zwierzętami lądowymi w tych samych osadach. Z kolei organizmy lądowe mogły zostać zmiecione przez wody potopu do morza na wiele kilometrów od brzegu i pogrzebane w głębinach oceanów.

Przypisy

1. Clarey, T. 2015. Dinosaurs in Marine Sediments: A Worldwide Phenomenon. Acts & Facts. 44 (6): 16.
2. Więcej informacji na temat tego odkrycia można znaleźć w: Clarey, T. 2015. Dinosaurs: Marvels of God’s Design. Green Forest, AR: Master Books. Available at www. ICR.org.
3. Te fragmenty węgla znaleziono w szybie Chevron Skolp E-07.
4. Harris, W. K. Palynology of cores from Deep Sea Drilling project Sites 327, 328, and 330, South Atlantic Ocean. In Barker, P., et al. 1977. Initial Reports DSDP, 36. Washington D.C.: U.S. Government Printing Office, 761-815.
5. Rullkötter, J., et al. Organic petrography and extractable hydrocarbons of sediments from the eastern North Pacific Ocean, Deep Sea Drilling Project leg 63. In Yeats, R. S., et al. 1981. Initial Reports DSDP, 63. Washington D.C.: U.S. Government Printing Office, 819-836.

Opracowano na podstawie: T. Clarey, „Fresh water and salt water don’t mix”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, listopad 2016, s. 9.