Uchatek grzywiasty – uchatka grzywiasta – lew morski Stellera

Zobacz również

Strona głównaEncyklopedia zwierzątSsakiUchatek grzywiasty - uchatka grzywiasta - lew morski Stellera

Uchatek grzywiasty, uchatka grzywiasta, lew morski Stellera (Eumetopias jubatus) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny uchatkowatych (Otariidae). Głównie występuje w przybrzeżnych wodach północno-wschodniego Oceanu Spokojnego oraz północno-zachodnich regionach Ameryki Północnej – od północnej Kalifornii, przez Oregon, Waszyngton, Kolumbię Brytyjską, aż po Alaskę. Jego zasięg obejmuje także północny Pacyfik oraz Wyspy Aleuckie – dociera aż do Kamczatki, obwodu magadańskiego i Morza Ochockiego. Na południu natomiast sięga północnego wybrzeża Honsiu. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Eumetopias oraz największym z uchatkowatych. Wielkością ustępuje jedynie morsom i słoniom morskim. Gatunek został opisany po raz pierwszy w 1741 roku przez przyrodnika i badacza Georga Wilhelma Stellera, od którego imienia został nazwany. W ostatnich dekadach lwia morska Stellera stała się obiektem intensywnych badań naukowych, głównie ze względu na gwałtowne, w dużej mierze niewyjaśnione spadki liczebności populacji w północnych rejonach, zwłaszcza na Alasce.

Opis

Dorosłe osobniki uchatek grzywiastych są jaśniejsze niż większość innych lwów morskich. Ich ubarwienie oscyluje od bladożółtego do rudego. Młode rodzą się niemal czarne. Ważą około 23 kg. Ciemną barwę ciała utrzymują przez kilka miesięcy. Zarówno samce, jak i samice szybko rosną do piątego roku życia. W tym wieku wzrost samic wyraźnie spowalnia. Dorosłe samice mierzą od 2,3 do 2,9 m długości. Ważą natomiast od 240 do 350 kg. Samce rosną dalej aż do pojawienia się cech wtórnych, co następuje między piątym a ósmym rokiem życia. Samce osiągają długość od 2,82 do 3,25 m i są bardziej masywne od samic. Mają szerszą klatkę piersiową i przód ciała oraz większą szyję. Mogą ważyć od 450 do 1 120 kg. Samce wyróżniają się szerszym czołem, płaskim pyskiem i charakterystyczną grzywą z grubych włosów wokół masywnych szyj. Ich łacińska nazwa oznacza „grzywiasty o szerokim czole”.

Ekologia

Siedlisko

Lwy morskie Steller zazwyczaj zamieszkują przybrzeżne wody subarktyczne, o chłodniejszym umiarkowanym klimacie. Jak wszystkie uchatkowate, są zwierzętami amfibiotycznymi. Oznacza to, że spędzają czas zarówno w wodzie, jak i na lądzie. W wodzie zazwyczaj polują, a na ląd wychodzą, aby się rozmnażać, wychowywać młode, linieć oraz odpoczywać. Preferują odizolowane wyspy, które stanowią dla nich idealne siedlisko – pozwalają unikać drapieżników lądowych, zapewniają dostęp do chłodzących wiatrów oraz ułatwiają polowanie na ryby i inne morskie organizmy. Niektóre miejsca, zwane „koloniami lęgowymi”, są wykorzystywane wyłącznie do rozmnażania. Inne natomiast służą do linienia lub odpoczynku. Czynniki biotyczne i abiotyczne, takie jak dostępność pożywienia, liczebność drapieżników, poziom pływów czy warunki pogodowe, mogą wpływać na czas, jaki lwy morskie spędzają na lądzie.

Polowanie

Lwy morskie Stellera to wytrawni i oportunistyczni drapieżcy morskich ekosystemów. Żywią się szeroką gamą gatunków ryb i głowonogów. Ich dieta obejmuje między innymi mintaja, makrelę atlantycką, halibuta, śledzie, tobiasza, flądry, dorsza pacyficznego, okonie, cierniki, łososie oraz różne gatunki kałamarnic i ośmiornic. Preferują ryby ławicowe. Żerują głównie w strefach przybrzeżnych, pomiędzy obszarami pływowymi a szelfami kontynentalnymi. Zazwyczaj gromadzą się w grupach do dwunastu osobników w miejscach obfitości pokarmu. Często obserwuje się je w pobliżu statków rybackich, gdzie wykorzystują odrzuty połowowe. Większość danych o ich żerowaniu pochodzi z badań prowadzonych u wybrzeży Alaski. Wciąż jednak niewiele wiadomo o ich zachowaniach łowieckich w innych regionach.

Skład diety uchatek grzywiastych zmienia się sezonowo i geograficznie; jako drapieżniki oportunistyczne, koncentrują się na najliczniejszych gatunkach w danym obszarze. Oprócz swojego głównego środowiska morskiego, lwy Stellera czasami wchodzą do estuariów. Polują tam na ryby słonawowodne, takie jak jesiotry. Odnotowano również sporadyczne przypadki polowań na północne lwy morskie, foki portowe oraz młode wydry. Sugeruje to, że z czasem spektrum łowne uchatek grzywiastych się poszerza.

Rozmnażanie

Samce uchatki grzywiastej gromadzą się w połowie wiosny w tradycyjnych, wyraźnie zdefiniowanych koloniach rozrodczych. Zazwyczaj znajdują się one na odosobnionych wyspach. Starsze i większe samce zajmują i bronią określonych terytoriów. Kilka dni później do kolonii przybywają dorosłe samice, czasami w towarzystwie młodych osobników. Uchatki grzywiaste są poligyniczne, jednak w przeciwieństwie do niektórych innych gatunków, samce nie tworzą haremów. Zamiast tego kontrolują przestrzenne terytoria, po których samice mogą się swobodnie poruszać. Samce, które zajmują półwodne obszary, skutecznie bronią terytoriów, których granice wyznaczają naturalne elementy terenu, takie jak skały czy grzbiety. Terytoria te mogą być utrzymywane nawet przez 60 dni.

Ciężarne samice rodzą wkrótce po przybyciu do kolonii, a kopulacja odbywa się zazwyczaj tydzień lub dwa po porodzie. Zapłodniona komórka jajowa nie implantuje się jednak w macicy aż do jesieni, a embrion może pozostawać w diapauzie nawet przez trzy miesiące. Po tygodniu karmienia młodych samice zaczynają odbywać coraz dłuższe wyprawy w poszukiwaniu pożywienia, pozostawiając swoje młode w kolonii. W miarę jak młode dorastają, samice spędzają coraz więcej czasu na morzu. Pod koniec lata matka i młode wspólnie opuszczają kolonię.

Młode uchatki grzywiaste mogą pozostawać z matkami nawet do ukończenia czwartego roku życia. Zdarzały się przypadki, gdy samice karmiły swoje córki, które jednocześnie karmiły własne nowo narodzone dziecko, co jest niezwykle rzadkie wśród ssaków.

Lokomocja

Lwy morskie Stellera są szybkimi pływakami. Dorównują mniejszym lwom morskim z Kalifornii. Prędkość ślizgu poszczególnych osobników została ustalona na poziomie 2,9–3,4 metra, co odpowiada 1,2–1,5 długości ciała na sekundę. To wynik zbliżony do optymalnej prędkości pływania wynoszącej 1,4 długości ciała na sekundę, wyliczonej na podstawie minimalnego wydatku energetycznego u kalifornijskich lwów morskich.

Badanie przeprowadzone w 2007 roku wykazało, że większość siły napędowej lwów Stellera generowana jest podczas fazy napędzającej cykl machania przednimi płetwami. Lwy morskie regulują swoją wydajność poprzez zmiany w intensywności i czasie trwania ruchów, nie zmieniając ich kolejności.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:


Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Steller_sea_lion [dostęp: 22.10.2024].

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Wildland. Licencja: CC BY-SA 3.0.

Zobacz również

Popularne artykuły

Skip to content
facebook facebook facebook