Sosnowiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus) jest gatunkiem gryzonia, który pochodzi z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae). Reprezentuje rodzaj Tamiasciurus, czyli wiewiórek sosnowych.
Sosnowiórka jest niewielkim ssakiem, którego masa ciała waha się od 200 do 250 g. Gryzoń wykazuje się wzmożoną aktywnością w ciągu dnia. Zwierzę odznacza się silnym przywiązaniem do swojego terytorium. W razie potrzeby broni go przed intruzami.
Sosnowiórka czerwona żyje na terenie Kanady i Stanów Zjednoczonych. Zasiedla głównie lasy iglaste. Gryzoń żywi się przede wszystkim nasionami z szyszek drzew iglastych. Wiewiórkę niekiedy można także spotkać w lasach liściastych. Populacje przedstawicieli tego gatunku we wspomnianym środowisku są jednak nieliczne z uwagi na mniejszą dostępność pożywienia.
Taksonomia
Sosnowiórkę czerwoną nierzadko niesłusznie myli się z wiewiórką pospolitą (Sciurus vulgaris). W rzeczywistości są to osobne gatunki, które żyją także w innych regionach świata. Jeszcze do niedawna sosnowiórkę utożsamiano także z przedstawicielami pokrewnego gatunku Tamiasciurus fremanti. Jednak przeprowadzone w 2016 roku badania filogenetyczne wykazały ponad wszelką wątpliwość, że Tamiasciurus fremanti i Tamiasciurus hudsonics to dwa odrębne gatunki.
Gatunek sosnowiórki czerwonej po raz pierwszy opisano w 1771 roku. Opis ten został opracowany w Zatoce Hudsona w Kanadzie, do której nawiązuje łacińska nazwa zwierzęcia. Wiewiórki z reguły dzieli się na pięć głównych linii. Sosnowiórki czerwone z rodzaju Tamiasciurus wchodzą w skład grupy obejmującej swym zasięgiem także wiewiórki szybujące i inne wiewiórki nadrzewne. Aktualnie wyodrębnia się 25 podgatunków sosnowiórki czerwonej.
Opis
Sosnowiórki czerwone zazwyczaj osiągają od 28 do 35 cm długości (bez ogona). Sam ogon natomiast mierzy od 9 do 16 cm. Większość osobników waży od 140 do 360 g. Ich futro na głowie, grzbiecie oraz kończynach górnych i dolnych ma lekko rudy odcień. Tylko brzuch umaszczony jest na biało. Sosnowiórka jest zwinnym i bardzo energicznym zwierzęciem. Na większej części swojego naturalnego obszaru występowania jest ona jedynym gatunkiem wiewiórki. Tylko we wschodnim Oregonie, północno-zachodnim Waszyngtonie i południowej Kolumbii Brytyjskiej siedliska sosnowiórki czerwonej sąsiadują z siedliskami przedstawicieli pokrewnego gatunku Tamiasciurus douglasii.
Zasięg występowania
Zasięg naturalnego występowania sosnowiórki czerwonej rozciąga się na niemal cały obszar Ameryki Północnej. Liczne populacje tego gatunku odnotowuje się na terenie Kanady, południowej Alaski, Gór Skalistych w USA oraz północno-wschodnich rejonów Stanów Zjednoczonych. Od wielu lat żyją także w Nowej Funlandii, gdzie zostały sztucznie wprowadzone przez człowieka.
Sosnowiórki zalicza się do gatunków najmniejszej troski, czyli takich, które nie są zagrożone wyginięciem w najbliższym czasie. Ich populacja w naturalnych miejscach występowania od lat utrzymuje się na stabilnym, wysokim poziomie.
Zachowanie
Zwierzęta te żywią się przede wszystkim nasionami świerka białego. W skład ich diety wchodzą także igły i pąki świerków, pąki topoli, grzyby, a także kwiaty i owoce mącznicy oraz liście wierzby. Niekiedy zjadają także ptasie jaja, a nawet młode zające.
Rozród
Samice sosnowiórki czerwonej mogą wchodzić w ruję w dowolnym czasie, niezależnie od pory roku. W tym okresie cieszą się dużym zainteresowaniem ze strony samców. Obserwacje sugerują, że samce stosują różne strategie rozrodcze w zależności od dostępności samic w cyklu rozrodczym. W ciągu jednego cyklu samice mogą kopulować nawet z kilkunastoma osobnikami płci męskiej, wśród których mogą być także blisko spokrewnione z przyszłymi matkami zwierzęcia. Stopień pokrewieństwa rodziców na ogół nie oddziałuje w najmniejszym stopniu na masę urodzeniową, tempo wzrostu czy przeżywalność młodych.
Po trwającej około 35 dni ciąży na świat przychodzą trzy lub cztery młode, które są zupełnie nagie i ważą około 10 g. Matka karmi je mlekiem przez 10 tygodni. Jednak młode są gotowe do pierwszego opuszczenia gniazda już po 42 dniach od narodzin.
Samice najczęściej osiągają dojrzałość płciową w wieku 1 lub 2 lat. Z reguły wydają na świat jeden miot rocznie. Zdarzają się jednak lata, w których samice wychowują dwa mioty oraz sezony, w których osobniki płci żeńskiej w ogóle nie zachodzą w ciążę.
Sosnowiórki czerwone budują gniazda na drzewach, często w dziuplach pni albo gęstych skupiskach gałęzi. Każda wiewiórka na swoim terytorium ma kilka gniazd. Matki często przenoszą młode między utworzonymi siedliskami.
Społeczność
Wiewiórki czerwone prowadzą samotniczy tryb życia. Poza okresem godowym nie tolerują innych osobników na swoim terytorium. Zwykle przepędzają intruzów. Młode po osiągnięciu dojrzałości zazwyczaj opuszczają matkę i szukają nowego terytorium.
Mimo że sosnowiórka żyje w samotności na terenie Kanady, zaobserwowano kilka przypadków adopcji osieroconych młodych. Przybranymi matkami opuszczonego miotu stawały się blisko spokrewnione z nim samice (np. siostry, ciotki albo babki). Dowodzi to zdolności sosnowiórek do rozpoznawania więzi rodzinnych z innymi wiewiórkami w ich otoczeniu. Co więcej, poszczególne osobniki są w stanie rozpoznać się wzajemnie po wydawanych przez siebie odgłosach.
Dyspersja i przeżywalność
Młode wiewiórki do przetrwania zimy potrzebują zdobycia nowego terytorium i zapasu jedzenia. Czasem otrzymują część terytorium od matki, zwykle są jednak zmuszone rywalizować z innymi osobnikami o siedliska. Większość młodych osobników wybiera na swoje terytoria części lasu usytuowane w pobliżu miejsca ich urodzenia.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/American_red_squirrel [dostęp: 04.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Cephas. Licencja: CC BY-SA 3.0.
 jest gatunkiem gryzonia, który pochodzi z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).){kind=link}