Żadna metoda naukowa nie jest w stanie udowodnić, jaki jest wiek ziemi lub wszechświata. Wszystkie oceny wieku ziemi oparte są na obliczeniach, które z kolei opierają się na założeniach o przeszłości: punkt wyjściowy „zegara”, jego szybkość posuwania się i to, że nigdy nie był zakłócony.
Nie ma niezależnego naturalnego zegara, według którego moglibyśmy sprawdzić słuszność tych założeń. Na przykład, liczba kraterów na księżycu wzrasta obecnie bardzo powoli, co sugeruje, że księżyc jest bardzo stary. Żeby jednak dojść do takiego wniosku trzeba założyć, że zawsze powstawały z obecną szybkością. Istnieją jednak przyczyny, by sądzić, że kiedyś powstawały one znacznie prędzej, tak więc nie udowadniają one starości księżyca.
Żadna metoda naukowa nie jest w stanie udowodnić, jaki jest wiek wszechświata lub ziemi
Wiek ziemi – obliczenia. Te ostatnie zakładają, że szybkość z jaką zachodzą dane procesy była w przeszłości taka sama jak teraz, co nazywane jest zasadą aktualizmu (uniformitarianizmu). Jeśli obliczony wiek nie zgadza się z opinią badacza, ten dochodzi wniosku, że założenia nie stosują się do danego przypadku i odpowiednio zmienia je, aby dały pożądany rezultat. Jeśli obliczony wiek wydaje mu się odpowiedni, to to przyjmuje. Przytoczone poniżej przykłady młodego wieku także zakładają aktualizm.
Zwolennicy długich okresów czasu odrzucą te przykłady twierdząc, że założenia o przeszłości nie stosują się do tych przypadków. Innymi słowy wiek nie jest kwestią obserwacji naukowych, ale raczej wynikiem założeń o nieobserwowanej przeszłości.
Nie możemy udowodnić założeń, na których opierają się przytoczone poniżej dowody. Jednakowoż tak szeroki wachlarz różnych zjawisk, w których wszystkie sugerują znacznie krótsze okresy czasu niż to jest ogólnie przyjęte, daje mocne podstawy, by kwestionować te długie okresy czasu (14 miliardów dla wszechświata i 4,5 miliarda dla układu słonecznego).
Szereg z tych dowodów nie daje oszacowania wieku, ale podważa założenia powolnego i stopniowego aktualizmu, na którym opierają się wszystkie metody dające długie okresy czasu. W ten sposób podważają one owe długie okresy czasu.
Jednakowoż tak szeroki wachlarz różnych zjawisk, w których wszystkie sugerują znacznie krótsze okresy czasu niż to jest ogólnie przyjęte, daje mocne podstawy, by kwestionować te długie okresy czasu
Kreacjonistyczni naukowcy odkryli wiele wskaźników młodego wieku badając to, co miało wskazywać na długie okresy. Jest tutaj ważna lekcja: gdy sceptycy kwestionują biblijną chronologię, nie ma się co martwić. Na koniec owe „dowody” zostają obalone lub nawet okazują się popierać młody wiek stworzenia. Z drugiej strony, niektóre przytoczone tu przykłady, mogą się okazać jako nie mające właściwego oparcia. Taka jest natura nauki historycznej, nie możemy bowiem dokonywać eksperymentów na minionych wydarzeniach1.
Nauka wymaga obserwacji, Stąd jedynym niepodważalnym sposobem określenia wieku czegokolwiek jest świadectwo niezawodnego świadka, który obserwował wydarzenia. Biblia twierdzi, że jest przesłaniem od Jedynego, który był świadkiem wydarzeń stworzenia: samego Stworzyciela. Jako taka, Biblia jest jedynym niezawodnym sposobem poznania wieku tego, co zostało stworzone2.
Na koniec Biblia zostanie potwierdzona, a ci, którzy jej zaprzeczają zostaną zakłopotani. Ta sama Biblia mówi także o sądzie Bożym nad tymi, którzy odrzucają jego prawo panowania nad nim. Mówi jednak także o Jego chęci wybaczenia nam naszego buntowniczego zachowania. Przyjście Jezusa Chrystusa (który był głęboko zaangażowany w procesie stwarzania na początku – Jana 1,1-3) na ten świat, uczyniło to możliwym.
A oto 18 dowodów z różnych dziedzin nauki. Zobacz creation.com/age gdzie znajdziesz 101 (literalnie) dowodów.
Łazarzowe bakterie – ożywione bakterie z soli w minerałach rzekomo 250 milionów lat starych3.
Psucie się genomu ludzkiego z powodu wielu nieco szkodliwych mutacji gromadzących się z każdym pokoleniem zgadza się z początkiem kilka tysięcy lat temu4.
Komórki krwi dinozaurów, naczynia krwionośne i białka niezgodne z ich mniemanym wiekiem, ale mające całkowity sens, jeśli skamieliny te są świeże5.
Grube warstwy skalne, ciasno pogięte bez śladów pęknięć lub stopienia. Wymazuje to steki milionów lat, a jest całkowicie zgodne z szybkim powstaniem podczas biblijnego potopu6.
Wielowarstwowe skamieliny – na przykład połamane pionowe pnie drzew na północnej i południowej półkuli przenikające wiele warstw wskazują na szybkie pogrzebanie i nawarstwianie materiału organicznego, który przemienił się w węgiel, co eliminuje miliony lat7.
Płaskie przerwy – gdzie jedna warstwa skalna leży na drugiej, ale brakuje rzekomych milionów lat, a płaszczyzna kontaktu nie wykazuje widocznej erozji. Np. Redwall Limestone (skała wapienna) / Tapeats Sandstone (piaskowiec) w Wielkim Kanionie w Kolorado – z przerwą więcej niż 100 milionów lat8.
Ilość soli w najstarszym jeziorze świata zaprzecza rzekomemu wiekowi, sugerując raczej wiek zgodny z jego powstaniem po Potopie Noego9.
Erozja przy wodospadzie Niagary zgadza się z wiekiem kilku tysięcy lat od czasu Potopu10.
Zmierzona szybkość powiększania się stalaktytów i stalagmitów w jaskiniach w skałach wapiennych zgadza się z wiekiem kilku tysięcy lat11.
Węgiel C-14 w złożach węgla po całym świecie sugeruje wiek tylko kilku tysięcy lat12.
Ilość helu będącego produktem rozkładu pierwiastków radioaktywnych, znajdującego się cyrkonach w granicie zgadza się z wiekiem 6000 lat z odchyleniami 2000 lat, a nie z rzekomymi miliardami lat13.
Ilość ołowiu w cyrkonach z głębokich odwiertów jest podobna, w porównaniu z płytkimi. Powinno go jednak być mniej w głębokich odwiertach z powodu wyższej temperatury, a zatem szybszej dyfuzji poprzez rzekomy długie okresy czasu. Jeśli wiek wynosi tylko kilka tysięcy lat podobieństwo jest wytłumaczone14.
Dowody niedawnej aktywności wulkanów na naszym księżycu zaprzeczają rzekomemu ogromnemu wiekowi – powinien on już dawno wystygnąć, jeśliby rzeczywiście miał miliardy lat15.
Obecność pól magnetycznych na Uranie i Neptunie, które powinny już dawno być „martwe” według ewolucyjnych przekonań o długich wiekach. Zakładając wiek systemu słonecznego na kilka tysięcy lat, fizyk Russell Humphreys dokładnie przepowiedział siłę pól magnetycznych Uranu i Neptuna16.
Metan na Tytanie, największym księżycu Saturna – już dawno powinien zginąć z powodu rozkładu pod wpływem promieni ultrafioletowych. Nie ma tam natomiast oczekiwanych wielkich ilości etanu17.
Szybkie gwiazdy są zgodne z młodym wszechświatem. Na przykład wiele z gwiazd w karłowatych galaktykach w Grupie Miejscowej oddala się od siebie z szybkością 10-12 km/sek. Przy takich szybkościach powinny się rozprzestrzenić w ciągu 100 milionów lat, co jest tylko małą cząstką 14 miliardów lat rzekomego wieku wszechświata18.
Spiralna struktura galaktyk powinna zaniknąć w czasie o wiele krótszym niż 200 milionów lat, co nie zgadza się z ich rzekomym wiekiem miliardów lat. Odkrycie „młodych” galaktyk spiralnych podkreśla problem rzekomego wieku ewolucyjnego19.
Istnienie krótko-okresowych komet (okrążających słońce w mniej niż 200 lat) zgadza się z wiekiem poniżej 10 tys. lat dla systemu słonecznego20.
Tłumaczył: Andrew Ostapowicz
Przypisy
- See, Batten, D., ‘To nie jest naukowe’, 2002.
- Williams, A., The Universe’s Birth Certificate, Creation 30(1):31, 2007, Sarfati, J., Biblical chronogenealogies, Journal of Creation 17(3):14–18, 2003.
- Oard, M., Aren’t 250 million year old live bacteria a bit much?, 2001.
- Sanford, J., Genetic entropy and the mystery of the genome, Ivan Press, 2005; see: Plant geneticist: ‘Darwinian evolution is impossible’, Creation 30(4):45–47, 2008. Realistyczne modelowanie pokazuje, że genomy są młode, rzędu tysięcy lat. Zobacz: Sanford, J., et al., Mendel’s Accountant: A biologically realistic forward-time population genetics program, SCPE 8(2):147–165, 2007; www.scpe.org/vols/vol08/no2/SCPE_8_2_02.pdf.
- Wieland, C., Dinosaur soft tissue and protein—even more confirmation!, 2009.
- Allen, D., Warped earth, Creation 25(1):40–43, 2002.
- Walker, T., Coal: memorial to the Flood, Creation 23(2):22–27, 2001; Wieland, C., Forests that grew on water, Creation 18(1):20–24, 1995.
- ‘Millions of years’ are missing (interview with Dr Ariel Roth), Creation 31(2):46–49, 2009.
- Williams, A., World’s oldest salt lake only a few thousand years old, Creation 17(2):5, 1995.
- Pierce, L., Niagara Falls and the Bible, Creation 22(4):8–13, 2000.
- Wieland, C., Caving in to reality, Creation 20(1):14, 1997. Also Q&A on limestone caves; creation.com/caves.
- What about carbon dating? Creation Answers Book chapter 4.
- Humphreys, D.R., Young helium diffusion age of zircons supports accelerated nuclear decay, in Vardiman, L., Snelling, A. and Chaffin, E. (eds.), Radioisotopes and the Age of the Earth, ICR and CRS, 848 pp., 2005.
- Gentry, R., et al., Differential lead retention in zircons: Implications for nuclear waste containment, Science 216(4543):296–298, 1982; DOI: 10.1126/science.216.4543.296.
- DeYoung, D.B., Transient lunar phenomena: a permanent problem for evolutionary models of Moon formation, Journal of Creation 17(1):5–6, 2003; creation.com/tlp; Walker, T., and Catchpoole, D., Lunar volcanoes rock long-age timeframe, Creation 31(3):18, 2009.
- Zobacz: creation.com/magfield#planets.
- Anon., Saturnian surprises, Creation 27(3):6.
- Bernitt, R., Fast stars challenge big bang origin for dwarf galaxies, Journal of Creation 14(3):5–7, 2000.
- McIntosh, A., and Wieland, C., ‘Early’ galaxies don’t fit, Creation 25(2):28–30, 2003.
- Faulkner, D., Comets and the age of the solar system, Journal of Creation 11(3):264–273, 1997.