Pleurobrachia bachei jest przedstawicielem typu żebropławów (Ctenophora). Osobniki zaliczane do tego gatunku często myli się z parzydełkowcami, takimi jak meduzy. W odróżnieniu od nich Pleurobrachia bachei nie dysponuje jednak wyspecjalizowanymi komórkami parzydełkowymi.
W skład genomu mitochondrialnego Pleurobrachia bachei wchodzi jedynie 12 genów. Zwierzęta te żyją zaledwie od 4 do 6 miesięcy.
Morfologia
Długość ciała pojedynczego osobnika oscyluje na poziomie około 20 mm. Jego dwa czułki mogą jednak rozciągać się na odległość nawet do 150 mm. Ciało żebropława jest galaretowate i ma kulisty kształt. Składa się ono głównie z wody. Na jego powierzchni widoczne są płytki grzebieniowe złożone z wielu tysięcy połączonych ze sobą rzęsek, których ruchami steruje narząd szczytowy. Płytki te ułożone są w osiem rzędów.
W przeciwieństwie do większości innych żebropławów ciała Pleurobrachia bachei nie są zdolne do samoistnego świecenia w ciemności. Nie zawierają one bowiem fotoprotein odpowiedzialnych za bioluminescencję. Pokrywające ciało żebropława liczne rzęski załamują jednak padające na nie światło, tworząc efekt tęczy.
Czułki Pleurobrachia bachei zazwyczaj mają żółty, różowy, pomarańczowy albo biały kolor. Zamiast komórek parzydełkowych na ich rozgałęzionych końcach zlokalizowane są koloblasty, czyli komórki klejące, odgrywające istotną rolę w chwytaniu ofiar.
Rozmnażanie
Pleurobrachia bachei przez całe życie unosi się swobodnie w wodzie. Nie tworzy żadnych form osiadłych. Żebropław jest zdolnym do samozapłodnienia obojnakiem. W celach rozrodczych uwalnia on plemniki oraz jaja do wody. Tam dochodzi do zapłodnienia. U Pleurobrachia bachei nie występuje opieka rodzicielska dorosłych osobników nad potomstwem.
Żywienie
Zachowanie podczas poszukiwania pokarmu
Pleurobrachia bachei zalicza się do zwierząt mięsożernych. W trakcie polowania wykorzystuje wyspecjalizowane nawyki łowieckie. Przedstawiciele tego gatunku zazwyczaj pływają w wodzie z otworem gębowym skierowanym do przodu. Czułki żebropława mogą być ustawione w różny sposób. Często zwijają się one lub przybierają kształt spirali. Kiedy czułki są rozłożone, żebropław dryfuje biernie. Pleurobrachia bachei niekiedy przenosi się w inne miejsca do żerowania. Dzieje się tak zazwyczaj wówczas, gdy na danym obszarze nie ma zbyt wiele pokarmu.
Gdy żebropław złapie ofiarę, czułki natychmiast kurczą się. W ten sposób przenoszą zdobycz do otworu gębowego. Szybkie obracanie się wokół własnej osi pozwala zwierzęciu błyskawicznie przetransportować ofiarę w pobliże otworu gębowego, który jest zlokalizowany po przeciwnej stronie ciała niż czułki.
Strategia troficzna
Pleurobrachia bachei są drapieżnikami. W skład ich diety wchodzą przede wszystkim małe organizmy planktonowe oraz widłonogi. Niekiedy żywią się też jajami ryb i larwami. Ofiary we wczesnych stadiach rozwoju stanowią dla żebropława łatwą zdobycz z uwagi na niewielkie rozmiary i relatywne wolne poruszanie się w wodzie. Jednak przeprowadzone na przestrzeni lat badania wykazały, że Pleurobrachia bachei spośród wszystkich dostępnych form zooplanktonu preferuje głównie dorosłe osobniki Pseudocalanus minutus.
Ekologia i rozmieszczenie
Naturalny zasięg występowania Pleurobrachia bachei rozciąga się na w pasie obejmującym zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej. Żebropław ten żyje w wodach oceanicznych od południowo-wschodniej Alaski aż po Meksyk.
Pleurobrachia bachei zasiedlają przede wszystkim strefy przybrzeżne północno-zachodniego Pacyfiku. Pływają one na głębokości do około 50 metrów, jednak w ciągu dnia często można je spotkać blisko powierzchni wody, w odległości do 5 km od brzegu.
Ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) do tej pory nie nadała jeszcze Pleurobrachia bachei żadnego statusu. Populacja tego gatunku jest jednak na tyle liczna, że można stwierdzić, iż nie jest on zagrożony wyginięciem.
Znaczenie gospodarcze dla ludzi
Negatywne
Chociaż Pleurobrachia bachei sama w sobie nie przyczynia się do drastycznych spadków w populacji innych organizmów, jej bliski krewniak, Mnemiopsis leidyi, wywołał poważne szkody w rybołówstwie po wprowadzeniu go do Morza Czarnego i Morza Azowskiego. Gatunek ten spowodował znaczące zmniejszenie liczebności ryb w tych akwenach.
Z uwagi na dietę Pleurobrachia bachei może oddziaływać na zmiany w strukturze łańcucha pokarmowego. W takiej sytuacji można spodziewać się zmniejszenia liczebności populacji ryb istotnych z punktu widzenia gospodarki.
Pozytywne
Żebropławy jako drapieżniki pomagają w utrzymaniu równowagi ekologicznej w miejscu swojego występowania. Przede wszystkim ograniczają nadmierny rozwój widłonogów, które w przeciwnym razie mogłyby zniszczyć fitoplankton, kluczowy dla zdrowia ekosystemu.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Pleurobrachia_bachei [dostęp: 12.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Cory Baker. Licencja: CC BY 3.0.
