W teksańskim czasopiśmie z 2018 roku opublikowano artykuł zatytułowany „Bear dogs of El Paso” („Niedźwiedziopsy z El Paso”). Stwierdzono w nim, że „te pradawne ssaki” były „przodkami zarówno niedźwiedzi, jak i psów”1. Czy to prawda?
Badania skamielin
We wspomnianym artykule zacytowano słowa paleontologa Susumu Tomiya i anatoma Jacka Tsenga, którzy są autorami raportu technicznego z 2016 r. zamieszczonego w czasopiśmie Royal Society Open Science2 dotyczącego niedźwiedziopsów.
Tych dwoje badaczy jeszcze raz przeanalizowało dwie skamieniałości. Nowe obrazy TK wykazały cechy czaszki sugerujące, że obie skamieliny należały do specyficznej kategorii drapieżników zwanych właśnie niedźwiedziopsami.
Czy nazwa tych stworzeń oznacza, że od nich wyewoluowały niedźwiedzie i psy? Absolutnie nie.
Czym były niedźwiedziopsy
Pod koniec wspomnianego wyżej artykułu jego autor cytuje słowa Tsenga: „Niedźwiedziopsy i prawdziwe psy miały wspólnego przodka… ale niewiele jest dowodów na to, że prawdziwe psy są bezpośrednimi potomkami niedźwiedziopsów”1.
Coś tu się ze sobą kłóci… Najpierw autor artykułu stwierdza, że niedźwiedziopsy są przodkami psów, a potem okazuje się, że nie ma na to zbyt wielu dowodów…
Z kolei w czasopiśmie Science z 2016 roku napisano:
„Niedźwiedziopsy, naukowo znane jako amficjony, swoją wspólną nazwę zawdzięczają swojemu ogólnemu podobieństwu do współczesnych niedźwiedzi i psów, zwłaszcza w budowie ciała i postawie, ale w rzeczywistości są one tylko daleko spokrewnione z tymi liniami rodowymi”3.
A zatem autor przyznaje, podobnie jak Tseng, że niedźwiedziopsy to nie przodkowie psów, ale jedynie ich dalecy krewni.
Spostrzeżenia naukowców
Podsumowując raport Royal Society z 2016 r., na Uniwersytecie w Buffalo stwierdzono, że niedźwiedziopsy mają charakterystyczną zamkniętą w kości przestrzeń w czaszce w pobliżu uszu4. Przestrzenie te znaleźli Tomiya i Tseng w teksańskich skamielinach.
We wcześniejszym badaniu z 2001 r. porównywano małe czaszki niedźwiedziopsów z czaszkami współczesnych psów. W raporcie napisano, że „psowate od najwcześniejszego pojawienia się mają całkowicie zabudowany obszar słuchowy”5. Czy wcześni przodkowie psów nie powinni mieć mniej cech podobnych do współczesnych psów, jeśli miała miejsce ich ewolucja?
Ponadto raport z 2001 r. mówi również o tym, że warstwy skalne, w których występują niedźwiedziopsy, zawierają w sobie więcej skamieniałości psów niż niedźwiedziopsów. Oznacza to, że obie grupy żyły w tym samym czasie i miejscu, jak więc mogły ewoluować jedne w drugie?
Gdy skamieniałości niedźwiedziopsów przypisano w końcu do rodziny amficjonów, w czasopiśmie Science stwierdzono, że „nie wiadomo, gdzie i kiedy ewoluowały amficjony”3.
Wniosek
Naukowcy ewolucjoniści przyznali, że niedźwiedziopsy najprawdopodobniej nie przeewoluowały we współczesne psy. Widać więc, jak nieścisłe potrafią być treści podawane do publicznej wiadomości w różnych materiałach – tak jak w przypadku artykułu z teksańskiego czasopisma.
Niedźwiedziopsy nie były ani psami, ani niedźwiedziami, ani przodkami jednych i drugich. Skamieniałości wskazują, że był to unikalny rodzaj zwierząt, które wymarły i z tego powodu – odpowiadając na tytułowe pytanie – już do nas nie powrócą.
Przypisy
- Deeringer, M. Bear Dogs of El Paso. Texas Co-op Power, June 29, 2018.
- Tomiya, S. and Z. J. Tseng. 2016. Whence the beardogs? Reappraisal of the Middle to Late Eocene ‘Miacis’ from Texas, USA, and the origin of Amphicyonidae (Mammalia, Carnivora). Royal Society Open Science. 3: 160518.
- Perkins, S. ‘Bear dogs’ once lived in southern Texas. Science News. Opublikowane na sciencemag.org 11 października 2016, data dostępu: 26.11.2021.
- Goldbaum, E. From unknown to beardog: Findings rescue fossils from “trashbin” genus. University at Buffalo News Center. Posted on buffalo.edu October 12, 2016, accessed June 1, 2018.
- Hunt, R. M., Jr. 2001. Small Oligocene Amphicyonids from North America (Paradaphoenus, Mammalia, Carnivora). American Museum Novitates. 3331: 18.
Opracowano na podstawie: B. Thomas, „Beardogs: bears, dogs, or something else?”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, sierpień 2018, s. 15.