Nadrzewek długoskrzydły (Meconema thalassinum) to niewielki, jasnozielony owad z rzędu prostoskrzydłych. Naturalnie występuje w Europie, w tym na Wyspach Brytyjskich. Został także introdukowany do Stanów Zjednoczonych. Pierwsze populacje pojawiły się na zachodzie Long Island, a z czasem jego zasięg rozszerzył się na Rhode Island oraz miejscowości Scarsdale, Stony Brook i Ithaca w stanie Nowy Jork. Długość ciała nadrzewka długoskrzydłego wynosi 10–20 mm. U samic długość pokładełka zbliżona jest do długości odwłoka. Samce nie posiadają aparatów strydulacyjnych. Wabią samice, bębniąc tylnymi nogami o liście.
W Polsce nadrzewek długoskrzydły występuje od lipca do października. Zobaczyć go można głównie na krzewach i drzewach, w lasach liściastych i mieszanych, a także w parkach i ogrodach. Prowadzi nocny tryb życia. Żywi się głównie owadami.
Opis
Nadrzewek długoskrzydły to niezwykle drobny pasikonik o intensywnie zielonym ubarwieniu. Długości jego ciała nie przekracza 20 mm (wliczając długie pokładełko samicy). Na tylnej części przedplecza widoczne są dwie brązowe plamki, między którymi przebiega żółta linia. Skrzydła nieco wystają poza koniec odwłoka, a u samic dodatkowo występuje charakterystyczne, szablowate pokładełko o długości 9 mm. Samce posiadają z kolei dwa smukłe, zakrzywione w kształcie szczypiec przysadki odwłokowe, które mierzą 3 mm. Cienkie, bardzo ruchliwe czułki pasikonika są około czterokrotnie dłuższe od jego ciała, co ułatwia mu orientację w terenie.
Nadrzewek długoskrzydły zamieszkuje korony drzew, takich jak np. dęby. Samce przyciągają tam samice prawie niesłyszalnym dźwiękiem, stukając w liście. Samice składają jaja pojedynczo, umieszczając je pod korą drzew. Larwy zazwyczaj wylęgają się późną wiosną, a dojrzałość osiągają pod koniec lata.
W odróżnieniu od większości pasikoników M. thalassinum jest gatunkiem drapieżnym. Odżywia się drobnymi bezkręgowcami, takimi jak larwy i gąsienice. Czyni go to owadem bardzo nietypowym wśród innych pasikoników.
Pasożyty
Nadrzewek długoskrzydły jest żywicielem pasożytniczego nicienia Spinochordodes tellinii, który potrafi wpływać na zachowanie owada. Sprawia on, że pasikonik zaczyna wykazywać wzmożoną skłonność do zbliżania się do wody. Jest to kluczowe dla nicienia, ponieważ otwarte zbiorniki wodne są mu niezbędne do zachowania cyklu życiowego.
Nazewnictwo
Meconema thalassinum został po raz pierwszy opisany przez Charlesa De Geera w 1773 roku. W literaturze owad ten występuje również pod synonimiczną nazwą Meconema varium, którą nadał mu Fabricius w 1775 roku. W krajach anglojęzycznych bywa określany mianem „drummer grasshopper” (pasikonik bębniący) ze względu na charakterystyczne dźwięki wydawane podczas godów, lub jako „oak grasshopper” (pasikonik dębowy) – od jego preferencji siedliskowych.
Zasięg występowania
Nadrzewek długoskrzydły jest powszechnie spotykany na zalesionych terenach Europy Zachodniej. Owad ten to gatunek nadrzewny: zamieszkuje korony dębów i lip. Zaobserwować go można także w parkach i ogrodach. Dzięki doskonałemu mimetyzmowi jest trudny do zauważenia.
Zachowanie
Za dnia nadrzewek długoskrzydły skrywa się pod powierzchnią liści. Aktywny staje się nocą. Żywi się głównie owadami, w tym mszycami i gąsienicami. Samiec, niezdolny do wydawania dźwięków strydulacyjnych, zwraca na siebie uwagę samicy, bębniąc tylną nogą o liść. Wywołuje to rodzaj brzęczenia słyszalnego w promieniu około metra. Często powtarza ten dźwięk kilkukrotnie. Samica składa jaja w szczelinach kory, zapewniając rozwijającym się larwom odpowiednie warunki do wzrostu.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Tenrek zwyczajny – kretojeż bezogonowy
- Kajman karłowaty – kajman Cuviera
- Życie na Wenus NIE odnalezione
- Słońce – wyjątkowa gwiazda
- Pozabiblijne świadectwa potopu
Źródło
1.https://en.wikipedia.org/wiki/Meconema_thalassinum [dostęp: 29.10.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Nieznany. Licencja: Domena Publiczna.
 to niewielki, jasnozielony owad z rzędu prostoskrzydłych. Naturalnie występuje w Europie.){kind=link}