Minóg karpacki, minog karpacki (Eudontomyzon danfordi) jest gatunkiem bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae). Występuje on powszechnie na terenie takich krajów jak: Austria, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Węgry, Mołdawia, Rumunia, Serbia, Czarnogóra, Słowacja oraz Ukraina. Prowadzi pasożytniczy tryb życia.
Wygląd
Maksymalna długość ciała dorosłego minoga karpackiego wynosi 35 centymetrów. Ma ono charakterystyczny, węgorzowaty kształt i jednolitą srebrzysto-oliwkową barwę. Najgrubsza część ciała znajduje się w okolicach tułowia.
Minog karpacki nie ma szczęk. Jego otwór gębowy otacza tarcza z licznymi niewielkimi ząbkami. Są one w liczbie od dziewięciu do trzynastu i występują też na środkowej płytce językowej znajdującej się wewnątrz jamy ustnej zwierzęcia. Jedyny otwór nosowy usytuowany jest między oczami, za którymi mieści się też siedem doskonale widocznych otworów skrzelowych. Minóg ma niewielką płetwę ogonową w kształcie rombu oraz dwie długie płetwy grzbietowe, biegnące wzdłuż całej linii kręgosłupa.
Zasięg występowania
Minóg karpacki występuje przede wszystkim w dorzeczu Dunaju. Szczególnie dużo przedstawicieli tego gatunku można spotkać w dopływach rzeki, takich jak Cisa i Timiș. Zalicza się do organizmów słodkowodnych. Całe życie spędza w rzekach i nie migruje nawet w okresie tarła.
Biologia
Okres godowy minoga karpackiego przypada na miesiące zimowe i kończy się w marcu. Tarło odbywa się w niewielkich strumieniach i potokach. Po zakończeniu procesu rozrodu dorosłe osobniki giną. Larwy zwane ammocoetes pozostają przez jakiś czas w piasku i żwirze na dnie strumieni. Żywią się głównie larwami owadów i drobnymi skorupiakami, a także materią organiczną pozyskaną z osadów. Larwy przekształcają się w dorosłe osobniki po około czterech latach od przyjścia na świat. W diecie dojrzałych minogów znajdują się głównie ryby (zarówno żywe, jak i martwe).
Status ochrony
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) umieściła minoga karpackiego w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Liczebność przedstawicieli tego gatunku z roku na rok systematycznie maleje. Tempo tego spadku nie jest jednak na tyle szybkie, by móc uznać minoga za gatunek, który może wyginąć w niedługim czasie.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Eudontomyzon_danfordi [dostęp: 26.08.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Zsoldos Márton. Licencja: CC BY-SA 3.0.
