Leucothea jest rodzajem żebropławów zaliczanym do monotypowej rodziny Leucotheidae. Do tego rodzaju należą różne gatunki, np. Leucothea filmersankeyi, Leucothea grandiformis, Leucothea japonica, Leucothea pulchra.
Opis
Charakterystyczną cechą osobników reprezentujących rodzaj Leucothea jest spłaszczone ciało i odchodzące od jego boków dwa duże płaty. Z ciała żebropława wyrastają także cztery długie wypustki w kształcie spirali, które często nazywa się uszkami. Wypustki te na ogół pełnią dwojaką funkcję. Z jednej strony pomagają zwierzęciu wabić potencjalne ofiary, z drugiej natomiast umożliwiają sprawne dostarczenie pokarmu do otworu gębowego. Z boków ciała wystają także długie czułki.
Dorosłe osobniki zazwyczaj dorastają do około 20 cm. Długość płatów Leucothea jest zbliżona do połowy długości ciała żebropława. Powierzchnię ciała i płatów pokrywają drobne brodawki. Leucothea wykazuje zdolność do bioluminescencji, czyli świecenia w ciemności. Znajdujące się u żebropławów galaretowate kolce odpowiadają za odbiór wrażeń zmysłowych.
Leucothea często mylone są z gatunkami z rodzaju Bolinopsis. Wspomniane organizmy są bardzo podobne do Leucothea. Dotyczy to zwłaszcza młodych osobników o niewykształconych jeszcze brodawkach. W budowie morfologicznej dorosłych przedstawicieli obu gatunków da się jednak zauważyć pewne różnice. Najważniejszą z nich jest obecność sensorycznych kolców u Leucothea. Oba organizmy różni także umiejscowienie płatów. W przypadku Bolinopsis usytuowane są one w tylnej części ciała.
Ekologia
Leucothea zalicza się do gatunków obojnaczych. Organizmy te są zdolne do samozapłodnienia. Składają one setki jaj, z których w odpowiednim czasie wykluwają się młode osobniki.
Przebieg rozwoju Leucothea uzależniony jest od gatunku. Na przykład żyjący w Morzu Śródziemnym Leucothea multicornis przed osiągnięciem dojrzałej formy przechodzi przez kilka etapów rozwojowych. Najpierw wygląda jak młode osobniki Cydippe, potem upodabnia się do meduzy, a następnie do Bolinopsis. Finalnie staje się dorosłym osobnikiem. Natomiast zasiedlający strefy przybrzeżne Ameryki Północnej Leucothea ochracea w toku swojego rozwoju wykształca charakterystyczne żółte wzory na płatach i nitkowatych wyrostkach. Obecności takich plam nie stwierdza się natomiast w przypadku śródziemnomorskiego gatunku.
Rzęski Leucothea mogą wykonywać szybsze lub wolniejsze ruchy. Wijące się rzęski przyciągają uwagę potencjalnych ofiar, wabiąc je w pobliże drapieżnika. Niekiedy całkowicie przestają się poruszać. Wówczas żebropław dryfuje swobodnie w wodzie.
Płaty Leucothea pokryte są rzędami koloblastów, które wydzielają lepką substancję służącą do łapania i unieruchamiania zdobyczy. W trakcie polowania są one rozpostarte. To umożliwia im sprawne i szybkie przechwycenie ofiary. Falowanie czułek i uszek pomaga natomiast w łapaniu drobnych organizmów. Leucothea podczas żerowania przemieszczają się w kierunku poziomym. Uszka dostarczają pokarm w stronę otworu gębowego.
Leucothea szukają swoich ofiar na różnych głębokościach. Przedstawiciele tego gatunku szczególnie chętnie żywią się widłonogami. Dlatego też żebropławy najczęściej przebywają na głębokości od 18 do 22 metrów (czyli w miejscu, gdzie można znaleźć najwięcej potencjalnych ofiar).
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Leucothea_(ctenophore) [dostęp: 19.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Ryan Schwark. Licencja: CC0 1.0.
