Iglicznia – iglicznia bałtycka

Iglicznia (Syngnathus typhle)  znana też jako iglicznia bałtycka jest gatunkiem ryby zaliczanej do rodziny igliczniowatych (Syngnathidae). Wspomnianą rodzinę reprezentują także m.in.  koniki morskie.

Ryba zasiedla przede wszystkim wody wschodniego Atlantyku. Zasięg jej naturalnego występowania rozciąga się od Vardø w Norwegii na północy, przez Bałtyk i Zatokę Fińską oraz Wielką Brytanię, aż do Maroka na południu. Liczne populacje ryby obserwuje się również w Morzu Śródziemnym, Morzu Czarnym i Morzu Azowskim.

Przedstawicieli tego gatunku najczęściej można spotkać w płytkich wodach w strefach przybrzeżnych. Preferują głównie obszary porośnięte trawami morskimi zlokalizowane w pobliżu raf. Chętnie pływają także wokół urządzeń wodnych pokrytych glonami. Do najważniejszych charakterystycznych cech ryby należy szeroki, silnie spłaszczony bocznie pysk o długości większej niż połowa długości głowy.

Opis

Iglicznia jest rybą o smukłym, wydłużonym ciele oraz siedmiokątnym przekroju. Całą powierzchnię ciała pokrywają liczne drobne płytki kostne. Bocznie spłaszczony pysk ma kształt rurki zakończonej skośnym otworem gębowym. Głowa igliczni przypomina głowę konika morskiego.

Płetwa ogonowa igliczni wyróżnia się wachlarzowatym kształtem. Ciało ryby odznacza się zielonkawym ubarwieniem z rozsianymi gdzieniegdzie ciemniejszymi plamkami. Tylko w części brzusznej przybiera ono żółtawy odcień. Iglicznie bałtyckie z reguły osiągają długość od 15 do 20 cm. Niektóre osobniki dorastają jednak nawet do 25 cm.

Zasięg występowania

Iglicznie tworzą liczne populacje głównie we wschodnim Atlantyku oraz w Morzu Bałtyckim. Zasiedlają także Morze Śródziemne, Morze Czarne oraz Morze Azowskie. Zasięg ich naturalnego występowania obejmuje obszary od Vardø w Norwegii aż po wybrzeża Maroka. Przedstawiciele tego gatunku zwykle pływają na głębokości nieprzekraczającej 20 metrów.

Biologia

Iglicznia często przebywa wśród wodorostów. Tam może przez długie godziny pozostawać bez ruchu w pozycji pionowej, czekając na potencjalne ofiary. Ryba żywi się planktonem. Poluje zwłaszcza na widłonogi, które wciąga w całości do pyska.

Iglicznie w aspekcie rozrodczym stanowią pewien ewenement w świecie zwierząt. U tych ryb występuje bowiem rywalizacja samic o samca. Okres tarła odbywa się latem. Osobniki płci żeńskiej składają jaja do torby lęgowej, w którą wyposażone są samce. Inkubacja zapłodnionych jaj trwa zazwyczaj około miesiąca. Później wylęgają się z nich młode osobniki, które natychmiast po wykluciu trafiają do wody. U igliczni występuje opieka rodzicielska, którą sprawuje ojciec. Jego potomstwo w razie zagrożenia ze strony drapieżników może schować się w torbie lęgowej.

Rozmnażanie

Zaloty i kopulacja

Przedstawiciele obu płci biorą aktywny udział w zalotach, przy czym cały proces zwykle zostaje zainicjowany przez samicę. Przed kopulacją partnerzy wykonują rytualny taniec, dbając o idealną synchronizację swoich ruchów. Po jego zakończeniu samica przystępuje do złożenia jaj w torbie lęgowej samca (zwykle składa ich około dwudziestu). Przy zapładnianiu jaj osobnik płci męskiej przyjmuje pozycję ciała przypominającą literę„S”.

System godowy

Iglicznię wyróżnia poligamiczno-poligynandryczny tryb rozmnażania. Oznacza to, że zarówno samce, jak i samice w ciągu jednego okresu lęgowego kopulują z kilkoma partnerami. Samce wykazują się większą wybrednością w wyborze partnerek. Zazwyczaj dopuszczają do złożenia jaj w torbie lęgowej przez maksymalnie sześć samic. Nierzadko jednak zdarza się, że wychowują potomstwo pochodzące od jednej lub dwóch matek.

Dobór partnera

U igliczni zachodzi związek między rozmiarami ciała ryby a jej płodnością. Dotyczy to reprezentantów obojga płci. Dlatego też zarówno osobniki płci męskiej, jak i żeńskiej preferują większych partnerów. Duże samice na ogół są zdolne do produkcji większej ilości jaj. Natomiast duże samce dysponują większymi torbami lęgowymi, w których młode osobniki mają lepsze warunki do rozwoju. Osobniki płci męskiej zwykle unikają także kopulowania z samicami zarażonymi dużą ilością pasożytów.

Czasem dobór zgodnego z preferencjami partnera jest niemożliwy (np. w sytuacji realnego zagrożenia ze strony drapieżników). Wówczas dochodzi do łączenia się ze sobą osobników o różnej wielkości. W celu zrekompensowania nieidealnego parowania samce wchłaniają jaja mniejszych samic, aby wykorzystać powstałe w ten sposób substancje odżywcze do karmienia potomstwa pochodzącego od większych samic. Natomiast osobniki płci żeńskiej kopulujące z samcami niewielkich rozmiarów składają bogatsze w białko jaja, aby zapewnić przyszłemu potomstwu odpowiedni pokarm.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:

• Mikroplastik – co to jest i jak wpływa na florę i faunę
• Ruchy tektoniczne – czym są i jak kształtują nasz świat? Co czeka na nas w przyszłości?
• Kosmiczne śmieci – co to? Jak powstają? Czy mogą być niebezpieczne?

Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Broadnosed_pipefish [dostęp: 11.10.2024].

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Clematis. Licencja: CC BY 3.0.