Biegacz złocisty (Carabus auratus) jest gatunkiem drapieżnego owada zaliczanego do rodziny biegaczowatych (Carabidae). Reprezentuje on rząd chrząszczy. Owad zamieszkuje przede wszystkim Europę. Występuje powszechnie zwłaszcza w jej centralnej i zachodniej części.
Środowisko życia
Biegacze złociste preferują głównie gleby gliniaste oraz iglaste. Często spotyka się je pod kamieniami i leżącymi na ziemi gałęziami. Niekiedy można je zobaczyć na drzewach albo wewnątrz żywopłotów. Tam mają swoje siedliska. Zwykle przemieszczają się na niezbyt duże odległości. Żerują w promieniu około 70 metrów od swojego głównego miejsca schronienia. Większość osobników dożywa mniej więcej 2 lat.
Opis biegacza złocistego
Biegacze złociste z reguły mają długość od 17 do 30 mm. Ich odwłoki oraz pokrywy skrzydłowe ubarwione są na zielono. Wyróżnia je metaliczny odcień. Na każdym skrzydle można zobaczyć wyraźnie zaznaczające się wypukłe linie. Odnóża, czułki oraz aparat gębowy odznacza się natomiast pomarańczowym umaszczeniem. Pomimo obecności skrzydeł owady nie dysponują zdolnością latania. Te części ciała pozostają u nich bowiem zredukowane. Jest to charakterystyczna cecha dla większości przedstawicieli rodziny biegaczowatych.
Zachowanie
Biegacz złocisty prowadzi dzienny tryb życia. Jego larwy aktywne są jedynie o świcie. Owada można spotkać jedynie w okresie wiosenno-letnim. Czas jego wzmożonej aktywności przypada zwłaszcza na okres od maja do lipca. W miesiącach jesienno-zimowych zwykle pozostają ukryte pod mchem lub kamieniami.
Samica składa jaja na ziemi. Z nich po pewnym czasie wylęgają się larwy, które z biegiem czasu trzykrotnie ulegają linieniu. Później przekształcają się w poczwarki. Zwykle ma to miejsce w glebie. To stadium kończy się przeobrażeniem w dorosłe owady. Z reguły następuje to po upływie około 80 dni od wyklucia z jaj.
Dieta
Biegacze złociste zalicza się do drapieżników. Do ich głównych przysmaków należą różne organizmy uważane przez ogrodników i sadowników za szkodniki. W ich diecie znajdują się zatem m.in. ślimaki winniczki, muszki owocówki, stonki ziemniaczane, oraz dżdżownice. Owad złapaną zdobycz zazwyczaj przytrzymuje szczękami. Następnie pokrywa jej ciało specjalną wydzieliną trawienną. Tak przygotowana ofiara może być z powodzeniem skonsumowana przez niego.
Biegacz złocisty – zastosowanie
Obecność biegaczy złocistych na polach uprawnych w wielu przypadkach przyczynia się do znacznego zredukowania populacji grasujących tam szkodników. Ponadto zorganizowane na Wyspach Brytyjskich badanie przeprowadzone przez INRA oraz BBSRC (Biotechnology and Biological Sciences Research Council) wykazało, że chrząszcze doskonale sprawdzają się w roli niwelatora chwastów. Wszystko dzięki wykazywanej przez nie tendencji do żywienia się nasionami tych roślin. Powszechnie uważa się, że lepsze zarządzanie populacją biegaczy złocistych mogłoby doprowadzić do zniwelowania konieczności stosowania herbicydów. To zaś w ostatecznym rozrachunku przyczyniłoby się do zachowania bioróżnorodności na danym terenie.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
Źródło
1. https://fr.wikipedia.org/wiki/Carabe_dor%C3%A9 [dostęp: 25.02.2025]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Nieznany. Licencja: CC BY-SA 3.0.