Legwan zielony

Zobacz również

Legwan zielony (Iguana iguana) jest gatunkiem dużej jaszczurki należącej do rodziny legwanowatych (Iguanidae). Zwierzę większość życia spędza na drzewach. Zasiedla rozległe tereny Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej. Jaszczura pomimo pokaźnych rozmiarów cechuje łagodne usposobienie. Dlatego też niekiedy hoduje się go jako zwierzę domowe. Gad ten wymaga jednak specjalnej opieki. Poza odpowiednim pokarmem trzeba mu też zapewnić właściwą temperaturę oraz optymalne oświetlenie.

Występowanie legwanów zielonych

Legwany zielone można spotkać na terenie obu Ameryk. Ich liczne populacje obserwuje się głównie w zachodnich częściach Meksyku, Brazylii, Paragwaju oraz na Karaibach. Zasięg ich naturalnego występowania rozciąga się od Veracruz po półwysep Jukatan. Pojedyncze osobniki żyją także na Florydzie w Stanach Zjednoczonych. Jaszczurki preferują ciepły i wilgotny klimat. Najczęściej można je spotkać w lasach tropikalnych. Pojedyncze osobniki zasiedlają również obszary suche i półsuche.

Legwanom zielonym w największej mierze zagraża utrata naturalnych siedlisk. Nie bez znaczenia są też polowania na te zwierzęta, a także zbieranie ich jaj w celach konsumpcyjnych. Mimo to według niektórych klasyfikacji gady te uznaje się za gatunek najmniejszej troski. To oznacza, że w najbliższym czasie nie grozi mu wyginięcie.

Cechy charakterystyczne 

Legwany zielone zazwyczaj osiągają długość od 30 do 40 cm. Niektóre okazy dorastają jednak nawet do 2 metrów. Masa ciała dorosłych osobników zwykle oscyluje na poziomie około 15 kg. Samice są nieco mniejsze od samców. Przedstawiciele tego gatunku wyróżniają się zielonym, zmieniającym się wraz z wiekiem ubarwieniem. Dzięki temu potrafią znakomicie wtopić się w otoczenie. Na całym ciele widać niewielkie łuski. Grzbiet zdobi natomiast grzebień, który wyraźnie zaznacza się zwłaszcza u osobników płci męskiej. Wąską głowę wieńczy lekko zaokrąglony pysk. Na jej szczycie można zobaczyć narząd światłoczuły, zwany okiem ciemieniowym. W dużych oczach można dostrzec pionowo eliptyczne źrenice. Znajdujący się na podgardlu fałd skórny odgrywa istotną rolę w termoregulacji.

Kończyny legwana zielonego są relatywnie krótkie. Na każdej z nich znajduje się pięć palców z ostrymi pazurami. Powierzchnię długiego, smukłego ogona pokrywają rzędy ostrych łusek. Zwierzę może wykorzystywać tę część ciała do odstraszania potencjalnych napastników. W razie potrzeby może też zrzucić ogon i uciec. Po pewnym czasie wyrasta mu nowy organ.

Dymorfizm płciowy

U przedstawicieli obu płci występuje wyraźny dymorfizm. Przede wszystkim samce mogą pochwalić się znacznie większym i bardziej wystającym grzebieniem na grzbiecie. Fałd skórny w okolicach gardła ma także znaczniejsze rozmiary. W okresie godowym u osobników płci męskiej obserwuje się zmianę koloru skóry na pomarańczową. W analogicznym czasie tę samą barwę przybierają także ich partnerki. Kolor ten ma jednak delikatniejszy odcień.

Występowanie i środowisko

 Legwany zielone najczęściej można spotkać na terenach gęsto porośniętych roślinnością. Preferują głównie lasy deszczowe, a także łąki i brzegi rzek. Zamieszkują obszary położone na większych wysokościach. Najlepiej czują się w miejscach, gdzie średnia roczna temperatura oscyluje na poziomie około 28 °C przy wilgotności powietrza wynoszącej minimum 70%. Zwierzę porusza się sprawnie po drzewach. Umożliwiają mu to silne pazury, oraz długi, umięśniony ogon.

Rozmnażanie

Legwany wyposażone są w specjalne otwory znajdujące się po wewnętrznej stronie ud. Występują one u przedstawicieli obu płci (u samców są jednak większe). Samice legwanów kopią w ziemi specjalne nory. Tam składają kilkadziesiąt jaj i pozostawiają je na pastwę losu. Młode osobniki wykluwają się z jaj po jakimś czasie. Wyglądem przypominają miniaturowe samice. Pozostają w przygotowanym przez matkę gnieździe przez kilka miesięcy. Potem je opuszczają. Później łączą się ze sobą w grupy rodzinne. Zwykle funkcjonują one przez około rok od powstania. Samce wchodzące w skład tych grup wykazują skłonności do chronienia samic własnym ciałem przed napaścią ze strony drapieżników. Jest to jedyna jaszczurka, u której zaobserwowano tego typu zachowania.

Podgatunki

W obrębie podgatunku wyróżnia się na cztery podgatunki. Są to:

  1. Iguana iguana iguana zasiedlająca tereny Ameryki Południowej i Antyli.
  2. Iguana iguana insularis występująca w Bequia, Saint Vincent i na Grenadynach.
  3. Iguana iguana melanoderma zamieszkująca Małe Antyle, Montserrat, Saba.
  4. Iguana iguana sanctaluciae żyjąca w Santa Lucia oraz Indiach Zachodnich.

Najważniejszym kryterium różnicującym poszczególne podgatunku jest ilość „rogów” znajdujących się na pysku.

Zachowanie

Legwany zielone zaliczają się do zwierząt zimnokrwistych. Gady każdego ranka sadowią się na wysokich gałęziach drzew. Wszystko po to, aby się rozgrzać do optymalnej temperatury. Gdy już osiągną ten cel, przystępują do żerowania. W jego trakcie szukają przede wszystkim liści, młodych pędów i owoców. Większość dnia spędzają na drzewie. Niekiedy jednak opuszczają swoje naturalne siedliska. Tak dzieje się zazwyczaj wówczas, gdy chcą posilić się dojrzałymi owocami albo złożyć jaja. Często też kryją się przed drapieżnikami w wodzie.

Legwany zielone prowadzą samotniczy tryb życia. Tendencje do gromadzenia się w większe stada wykazują tylko w okresie godowym. W tym czasie tworzą się grupy, w skład których wchodzi jeden samiec oraz kilka samic. W takich grupach osobnik płci męskiej cieszy się uprzywilejowaną pozycją. Zazwyczaj ma on nieograniczony dostęp do najlepszych miejsc do opalania oraz najbardziej wartościowego pożywienia.

Relacja legwanów zielonych z człowiekiem

Rdzenne ludy zamieszkujące Amerykę Południową często polują na legwany zielone. Mięso tych gadów uważane jest za przysmak. Gości ono na stołach członków plemion głównie w okresie wielkanocnym. Obecnie w trakcie polowania na te zwierzęta wykorzystuje się specjalnie hodowane w tym celu psy.

Gastronomia

Mięso legwana zielonego ma zaszczytne miejsce w kuchni panamskiej i kolumbijskiej. Często na przygotowanym z niego wywarze przyrządza się rozmaite zupy. Jego smak świetnie komponuje się także z mlekiem kokosowym.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:


Źródło

1. https://es.wikipedia.org/wiki/Iguana_iguana [dostęp: 10.01.2025]

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: User: Mr.Shaman17. Licencja: CC BY-SA 4.0.

Jeśli podzielasz naszą misję i chciałbyś wesprzeć nasze działania, możesz to zrobić:

Z góry dziękujemy za okazaną nam pomoc!

Zobacz również

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

Popularne artykuły

Skip to content
facebook facebook facebook
x Chcę pomócChcę pomóc