Euplokamis jest żebropławem zaliczanym do monotypowej rodziny Euplokamididae. Pierwszy opis tego gatunku został opracowany w 1879 roku.
Charakterystyczną cechą Euplokamis są wyspecjalizowane czułki, które pełnią dwojaką funkcję. Nie tylko pozwalają one zwierzęciu na sprawne poruszanie się w wodzie, ale także służą do chwytania i uśmiercania zdobyczy. Euplokamis dysponują także umiejętnością bioluminescencji, czyli świecenia w ciemności. Układ nerwowy tych zwierząt jest bardzo skomplikowany.
Rozmieszczenie i siedlisko
Zasięg naturalnego występowania Euplokamis obejmuje przede wszystkim rejon północnego Pacyfiku oraz Morza Śródziemnego. Można je także często spotkać u wybrzeży Szwecji. Zwierzęta te preferują wody słone, w których dryfują swobodnie przez całe swoje życie. Zazwyczaj zasiedlają strefy przybrzeżne.
Anatomia i morfologia
Euplokamis ma okrągły kształt. Ich rozmiary są niewielkie. Zwykle dorastają one do około 20 mm długości. Żebropław dysponuje długimi, rozgałęzionymi czułkami, zwanymi tentillami. Czułki te w stanie spoczynku pozostają zwinięte, a do ich błyskawicznego rozprostowywania się dochodzi w trakcie chwytania ofiary. Tentille zbudowane są z mięśni poprzecznie prążkowanych.
Otwór gębowy Euplokamis znajduje się na jednym końcu ciała. Na drugim natomiast zlokalizowany jest silnie unerwiony otwór odpowiadający za odbieranie wrażeń zmysłowych. W skład układu pokarmowego żebropławów wchodzą rozgałęzione kanały, które służą zarówno do trawienia pokarmu, jak i transportowania substancji odżywczych do wszystkich tkanek ciała.
W odróżnieniu od meduz Euplokamis pozbawione są komórek parzydełkowych. Organizmy te nie mają także odbytu. Do usuwania ubocznych produktów przemiany materii wykorzystują one rozmieszczone na całym ciele pory.
Na powierzchni ciała żebropławów znajduje się osiem rzędów grzebieni zbudowanych z dużych rzęsek. Pełnią one głównie funkcję lokomocyjną. Dzięki nim zwierzęta mogą swobodnie przemieszczać się zarówno do przodu, jak i do tyłu.
Zachowania i adaptacje
Czułki Euplokamis są długie i rozgałęzione. Tentilla pomagają zwierzętom poruszać się w wodzie oraz zdobywać pokarm. Żebropławy są mięsożercami. Polują przede wszystkim na wrotki oraz widłonogi. Po złapaniu ofiary owijają jej ciało czułkami i oblepiają specjalną substancją unieruchamiającą. Później zdobycz zostaje przetransportowana w kierunku otworu gębowego.
Układ nerwowy
Budowa ciała Euplokamis jest dość prosta. Organizmy te dysponują jednak złożonym układem nerwowym. Obecne są w nim aksony, które pomagają w szybkim przemieszczaniu się do tyłu. Jest to możliwe dzięki wstecznym ruchom rzęsek. Większe aksony natomiast pozwalają żebropławowi na szybką reakcję obronną w razie niebezpieczeństwa ze strony drapieżników.
Bioluminescencja
Euplokamis – tak jak wiele innych żebropławów – może świecić w ciemności. Umiejętność ta służy zwierzęciu głównie do obrony przed drapieżnikami. Emitowane przez ciało zwierzęcia błyski świetlne skutecznie odstraszają potencjalnych agresorów. Mogą także wywoływać u nich dezorientację.
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Euplokamis [dostęp: 13.09.2024].
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: F. Widder. Licencja: domena publiczna.
