Występowanie wirusów

Zobacz również

W środowisku, w którym przebywamy na co dzień, mamy do czynienia z ok. 120-150 gatunkami chorobotwórczych wirusów. Jeśli intensywnie podróżujemy, możemy natknąć się na dodatkowe 20-30 gatunków. Występowanie niektórych wirusów w naszym otoczeniu jest powszechne. Potwierdzają to badania wykazujące obecność (czyli zakażenie) wielu pojedynczych gatunków wirusów u ponad 90% populacji ludzkiej na całym świecie. Do takich wirusów należą przede wszystkim wirusy z rodziny herpeswirusów (Herpesviridae), posiadające podwójną nić DNA.

Wirusy
Epidemiologia:
herpeswirusy ogólnie – https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6598912/
HSV- https://www.cdc.gov/nchs/products/databriefs/db304.htm
roseolowirusy – https://openarchive.ki.se/xmlui/handle/10616/42774
KHSC – https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2352396417301627

Wirus opryszki 2 i wirus KSHV są wirusami wykrywanymi dużo rzadziej. W polskich warunkach HSV-2 osiąga wartości 30-35%, a KSHV (inaczej HHV-8) ok. 10%. Jednak na bardzo ciepłych obszarach kuli ziemskiej oba wirusy są prawie tak samo częste jak inne herpeswirusy – zgodnie z zasadą, że im bliżej równika, tym większy odsetek nosicieli w populacji.

Ostatnie badania jednak wykazują, że „podejrzanie” niskie liczby dla występowania KSHV mogą być dużo wyższe, jeśli będziemy szukać wirusa inną metodą niż szukanie przeciwciał czy DNA wirusowego. W badaniach populacyjnych, w których znajduje się przeciwciała na poziomie 25-30% badanych osób, metodą poszukiwania wirusowego mikroRNA odnajduje się tych osób 75-80%. Badania wykazują coraz większy odsetek zarażonych herpeswirusami w coraz starszych grupach wiekowych. Badanie to potwierdza podejrzenia co do zasady o ogólnoświatowym tak samo częstym występowaniu wszystkich ośmiu herpeswirusów.

Podejrzenie takie sformułowano na podstawie obserwacji, że wszystkie herpeswirusy są roznoszone drogą kontaktu śluzówek z płynami ustrojowymi zarażonych, w tym z najpowszechniejszym z nich, jakim jest ślina. Każdy człowiek w ciągu swojego życia wymieniał ślinę z innymi osobami niezliczoną ilość razy w związku z niezliczoną liczbą pocałunków – z matką i najbliższą rodziną przez kilka lat jako małe dziecko na co dzień, a następnie z dalszymi członkami rodziny przy okazji rodzinnych spotkań. Okres najbardziej intensywnej wymiany śliny to okres nastoletni i trzecia dekada życia. Jakikolwiek spośród wymienionych herpeswirusów raz „złapany”, pozostaje w organizmie na całe życie, dlatego wśród osób po 40. roku życia oczekiwana częstotliwość ich występowania powinna być na bardzo wysokim poziomie, niemal 100%.

Masowe rozprzestrzenienie na całym świecie dotyczy też i innych dwuniciowych wirusów DNA:

Wirusy
https://link.springer.com/article/10.1007/s12250-020-00307-1
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6784011/

Częstotliwość występowania przeciwciał przeciwko adenowirusom rośnie wraz z wiekiem badanej grupy i już po 20. roku życia wynosi przynajmniej 90%. Adenowirusy to wirusy powodujące infekcje dróg oddechowych zarówno górnych, jak i dolnych, ale też – i to często jednoczasowo – infekcje układu pokarmowego. Wirusy te są rozprowadzane w środowisku drogą kropelkową i oralno-fekalną. Również i one składają się na okresowe wzmożenie infekcji górnych dróg oddechowych, które nazywamy okresem grypowym.

Polyomawirusy, czyli kolejne wirusy z grupy posiadających dwuniciowy DNA, mają seroprewalencję między 60% a 90%. Jednak niewiele z nich daje wyraźne objawy chorobowe, a u pacjentów bez zaburzeń odporności prawie nigdy. Dodatkowym problemem diagnostycznym jest fakt, że nawet jeśli organizm zaczyna reagować chorobowo na któryś z polyomawirusów, to pierwsze objawy mogą zacząć się pojawiać dopiero po wielu latach od momentu zakażenia [1].

Wirusy

Wirusy te w zasadzie uważane są za oportunistyczne, czyli powodujące choroby tylko u osób z zaburzeniami odporności.

Papillomawirusy, czyli w praktyce różne serotypy tego samego wirusa – wirusa brodawczaka – oznaczane metodą wymazową (PCR) również osiągają wysokie, ponad 90 procentowe, rozprzestrzenienie w populacji ludzkiej. W niektórych lokalnych badaniach dotyczących kobiet osiągane są nawet 100% wykrycia HPV [2].

Wirusy

Parwowirusy to już jednoniciowe wirusy DNA, ale i one kumulują się z wiekiem, osiągając liczby rzędu 80% zainfekowanej populacji. Im starsza populacja, tym większy odsetek zainfekowanych. Wirusy z rodzaju bokawirusów są wirusami klinicznie podobnymi do adenowirusów. Są to wirusy przeziębieniowe i biegunkowe. Wirus B19 jest wirusem szczególnym i poświęcimy mu więcej uwagi w jednym z kolejnych artykułów.

Wirusy

O autorze:

Dariusz Struski – lekarz medycyny, specjalista w dziedzinie medycyny rodzinnej z trzydziestodwuletnim stażem pracy w Polsce, Szwecji, Norwegii. W przeszłości kierownik Ośrodka Kształcenia Lekarzy Rodzinnych we Wrocławiu. Obecnie wykładowca z zakresu Evidence Based Medicine (Medycyny opartej na faktach) oraz medycy rodzinnej, ze szczególnym zainteresowaniem dotyczącym chorób zakaźnych.


Przypisy

[1] https://www.mdpi.com/2077-0383/9/12/3867/html

[2] https://bmcinfectdis.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12879-018-3645-0/tables/1

Zobacz również

Popularne artykuły

Pochodzenie wirusów. Trzy możliwe warianty.

W niniejszym artykule zajmiemy się genealogią, ale dość szczególną. Pochodzenie wirusów współcześni naukowcy próbują wytłumaczyć na 3 sposoby . Poniżej przedstawiamy te...

Skąd się wzięły wirusy? Biblijny Potop i jego następstwa

Wspomniana w poprzednich artykułach koncepcja pojawienia się wirusów na Ziemi rozwiązuje, według mnie, również problem chorobotwórczości bakterii. Bakterie z całą pewnością istniały...

Skąd się wzięły wirusy?

Istnieje sytuacja, w której mniej lub bardziej przypadkowo pofragmentowany aparat genetyczny (w tym i białka enzymatyczne) może się wydostać z komórki bez...
Skip to content