Perm – rozwiązanie zagadek

Kilka największych zagadek w zapisie kopalnym, których nie potrafią wyjaśnić naukowcy ewolucyjni, znajduje się w skalnych warstwach permu. Jedną z nich jest masowe wymieranie permsko-triasowe (roślin, stworzeń morskich i w mniejszym stopniu lądowych), inną natomiast nagłe pojawienie się całej gamy wymarłych, dziwnych stworzeń, a także innych, które żyją do dziś.

Powstanie skał permskich

Zakopane w permiskich skałach życie lądowe obejmuje różnorodne rośliny, stawonogi i ogromną różnorodność wysoce wyspecjalizowanych i unikalnych stworzeń podobnych do gadów, które dziś już nie istnieją. Ewolucjoniści twierdzili, że wiele z tych stworzeń żyło na ogromych suchych terenach pustynnych, jako że zostały pochowane w piaskowcu. Uznali, że osady te były w starożytności piaskowymi wydmami, nawianymi przez wiatr, a jednak różne ich cechy w oczywisty sposób świadczą o tym, że mogły powstać jedynie w wyniku działania wody. Ostatnio szeroko zakrojone badania¹ nad tymi jednostkami skalnymi jednoznacznie wykazały, że osady permu mogły powstać jedynie podczas katastrofalnej powodzi.

Rośliny i żywe skamieniałości

Duża część życia roślinnego zakopanego w permskich skałach występuje również w warstwach późnego karbonu (epoka pensylwan), np. widłaki Lepidodendron i Sygilaria, osiągające nawet 30,5 metra wysokości^2-4. Ponadto w osadach permskich pochowane są również paprocie nasienne (wymarłe), drzewa iglaste, miłorzęby i sagowce.

Wiele rodzajów sagowców występuje do dziś w lasach deszczowych w pobliżu regionów przybrzeżnych. Również miłorzęby, które w zapisie kopalnym pojawiły się nagle, wyglądają zupełnie jak dzisiejsze drzewa miłorzębowe rosnące na całym świecie. Dlatego drzewo miłorzębu uważane jest za żywą skamieniałość, której ewolucja nie potrafi wyjaśnić. Permiańskie drzewa iglaste także są bardzo podobne do tych występujących dziś, zarówno pod względem wyglądu, jak i przystosowania do zróżnicowanych ekosystemów.

Skamieniałości owadów

Począwszy od warstw późnego karbonu i dalej przez warstwy permu występuje bogactwo różnorodności skamieniałości owadów, takich jak ważki (Odonata), chrząszcze (Coleoptera), pluskwiaki (Hemiptera), koniki polne (Orthoptera)^2-4. Wszystkie te główne rzędy owadów pojawiają się w zapisie kopalnym nagle, bez żadnych ewolucyjnych prekursorów i wyglądają podobnie do swoich dzisiejszych odpowiedników. Ponadto w warstwach permu występuje ogromna obfitość i różnorodność owadów podobnych do karaluchów.

Mówiąc o nagłym pojawieniu się w pełni uformowanych owadów, warto zaznaczyć, że owady są stworzeniami niezwykle wyrafinowanymi, gdyż posiadają:

• różnorodność składanych skrzydeł i systemów lotu
• wyrafinowane czułki z niezwykłymi systemami czujników
• bardzo złożone oczy
• wydajne i spektakularnie złożone aparaty gębowe
• wszechstronne układy trawienne
• wszechstonne, wytrzymałe chitynowe egzoszkielety

A zatem były one idealnie przystosowane do życia w przybrzeżnych ekosystemach tropikalnych lasów deszczowych, które są reprezentowane przez inne permskie skamieliny.

Skamieniałości gadów

Największym zainteresowaniem ze strony naukowców, jeśli chodzi o skały permskie, cieszą się skamieniałości wielu różnych rodzajów gadów oraz stworzeń gadopodobnych, ze względu na ich nagłe pojawienie się i spektakularne cechy^2-4. Wymienimy tu jedynie kilka najbardziej wyróżniających się.

Pierwszym z przykładów są pelykozaury, które posiadały na grzbiecie struktury podobne do żagli, z wydłużonych kręgów, które, jak się uważa, pełniły funkcję termoregulacyjną (np. Edaphosaurus, Dimetrodon i Gordodon).

Innym przykładem są diadectidae – zróżnicowana grupa gadów bez tych niezwykłych „żagli”.

Jeszcze inna niezwykła grupa gadów to stworzenia, które miały struktury przypominające skrzydła, pozwalające im szybować w powietrzu. Przykładem takiej latającej permskiej jaszczurki jest Coelurosauravus. Posiadał on mechanizm szybowania niepodobny do żadnego innego znanego czworonoga.

Oczywiście jak zwykle nie zidentyfikowano przodków żadnego z tych zwierząt w warstwach poniżej permu.

Skamieniałości gadów ssakokształtnych

W warstwach permu pojawiają się również cynodonty – gadopodobne stworzenia, które przez ewolucjonistów początkowo określane były gadami ssakokształtnymi. Świeccy naukowcy uważają bowiem, że z nich wyewoluowały w triasie pierwsze ssaki. Zwierzęta te miały wyjątkowe zęby i budowę czaszki oraz bardziej pionowo ustawione nogi niż typowe jaszczurki, jednak mimo to były one wyraźnie podobne do gadów. Tak naprawdę nie ma żadnych wiarygodnych dowodów na to, aby ta grupa gadów mogła stanowić przejście od gada do ssaka.

Wymieranie permsko-triasowe

Ewolucyjna narracja podaje, że pod koniec permu nastąpiło najbardziej rozległe wymieranie^2-4 – wyginęło około 90% gatunków morskich, około 70% wszystkich gatunków lądowych, włącznie z masowym wyginięciem owadów. Morskie stawonogi – trylobity – powszechne we wcześniejszych warstwach aż do kambru, wyginęły w tym czasie całkowicie. Inne permskie stworzenia morskie prawie zniknęły – do chwili obecnej przetrwało jedynie kilka gatunków o znacznie mniejszej różnorodności niż wówczas.

Świeccy naukowcy mają problemy z wymieraniem permsko-triasowym ze względu na zakładny przez nich bardzo długi ewolucyjny czas konkretnych szczegółów tego zjawiska. Wiele obecnie wymarłych stworzeń morskich występowało obficie aż do końca permu. Jednocześnie życie lądowe wyginęło w mniejszym stopniu (j.w.), zwłaszcza rośliny lądowe, które, jak się przypuszcza, w większym stopniu wyginęły w triasie. Dlaczego inny jest czas i skala wyginięcia stworzeń morskich, zwierząt lądowych i roślin lądowych?

Naukowcy ewolucyjni mają też kłopot, jeśli chodzi o progresywny charakter wymierania permsko-triasowego, tj. sprzeczny i zmienny charakter skamieniałości z różnych osadów permu na całym świecie. Wielu naukowców uważa, że na przestrzeni milionów lat permu doszło do wielokrotnego wymierania, a na koniec miało miejsce ostatnie wielkie wymieranie.

Przyczyny tego zjawiska tłumaczy się różnie. Zaproponowano hipotezy, takie jak aktywność wulkaniczna, liczne uderzenia meteorytów, globalne ochłodzenie, zmiany w chemii oceanów, a nawet intensywne promieniowanie z pobliskiej supernowej. Obecnie wielu ewolucjonistów twierdzi, że wielkie wymieranie permsko-triasowe spowodowane było kombinacją niektórych lub wszystkich powyższych hipotez.

Globalny potop lepszym wyjaśnieniem

Jeśli potraktujemy poważnie biblijny zapis o ogólnoświatowym potopie, wówczas można łatwo wywnioskować, że jednym z jego mechanizmów było stopniowe tworzenie gorącego i unoszącego się na wodzie dna morskiego⁵. Doprowadziło to do podniesienia się poziomu oceanu, co z kolei skutkowało stopniowym zalewaniem lądu przez oceaniczną wodę i morskie osady.

Warstwy permu reprezentują narastające zakłócenia przybrzeżnych ekosystemów oceanicznych wraz z postępującym zatapianiem i zakopywaniem położonych wyżej środowisk lądowych – od przybrzeżnych widłakowych lasów i bagien znalezionych w warstwach karbońskich, poprzez znalezione w warstwach permskich tropikalne lasy deszczowe na większych wysokościach. Posuwając się coraz wyżej w warstwach permu, znajdujemy skamieniałości reprezentujące coraz wyższe wzniesienia. I tak to wygląda aż do miejsca, gdzie perm się kończy.

Wniosek

Ewolucyjny model próbujący wyjaśnić zagadki permu jest pełen rozbieżności. Natomiast połączenie geologii globalnego potopu z paleontologią sprawia, że dane pasują do siebie całkiem dobrze. Wymierania permsko-triasowego, o jakim mówią świeccy naukowcy, nie było, ale ogólnoświatowa powódź, która zalała różne ekosystemy, spowodowała wyginięcie wielu rodzajów fauny i flory.

Przypisy

1. Whitmore, J. H. and P. A. Garner. 2018. The Coconino Sandstone (Permian, Arizona, USA): Implications for the origin of ancient cross-bedded sandstones. In Proceedings of the Eighth International Conference on Creationism. J. H. Whitmore, ed. Pittsburgh, PA: Creation Science Fellowship, 581-627.
2. Prothero, D. R. and R. H. Dott. 2009. Evolution of the Earth, 8th ed. New York: McGraw-Hill Higher Education.
3. Benton, M. J. 2015. Vertebrate Paleontology. West Sussex, UK: John Wiley & Sons Ltd.
4. Wicander, R. and J. S. Monroe. 2016. Historical Geology: Evolution of Earth and Life Through Time, 8th ed. Boston, MA: Cengage Learning.
5. Clarey, T. 2020. Carved in Stone: Geological Evidence of the Worldwide Flood. Dallas, TX: Institute for Creation Research, 234-255.

Opracowano na podstawie: J.P. Tomkins, „The fossils still say no: global flood solves permian perplexities”, Acts&Facts, Institute for Creation Research, czerwiec 2021, s. 10-12.