Granat właściwy, granatowiec właściwy (Punica granatum) jest to gatunek rośliny należący do rodziny krwawnicowatych. Rodzimy obszar jego występowania obejmuje część obszarów Azji Zachodniej, Kaukazu i Półwyspu Indyjskiego (państw takich jak: Afganistan, Iran, Irak, Turcja, Dagestan, Tadżykistan, Turkiestan, Indie).
Granat właściwy występuje w postaci krzewu lub małego drzewa o wysokości od 5 do 10 m. Młode drzewo ma kolczaste gałęzie. Liście P. granatum są przeciwległe, błyszczące, wąskie i podłużne, o długości od 3-8 cm i 2 cm szerokości. Kwiaty są jaskrawo czerwone i mają 3 cm średnicy, z ilością od 3 do 7 płatków. Niektóre bezowocne odmiany są uprawiane tylko dla kwiatów.
Dojrzałe owoce granatu zbierane są od marca do maja. Owoce przypominają kształtem i wielkością duże jabłka. Pokryte są twardą skórzastą łupiną barwy purpurowej, fioletowej, czasem brązowej albo biało-czerwonej, z kielichem pozostającym na wierzchołku. Zawierają po 400-700 tępo graniastych nasion. Nasiona otoczone są osnówkami o kolorze najczęściej czerwonym, ale również różowym i żółtym. Osnówki mają galaretowatą konsystencję i są niezwykle soczyste, stanowią część jadalną owocu. Z nich otrzymuje się syrop zwany grenadyną. Obecnie wprowadza się odmiany beznasienne, które są wydajniejsze i łatwiejsze do spożywania.
Granaty uprawiane są w klimacie suchym i gorącym. W czasie zimy mogą wytrzymać mrozy do –11°C. Granat nie wymaga gleby urodzajnej, rośnie dziko nawet w rozpadlinach skalnych zawierających niewielkie ilości ziemi. Toleruje gleby umiarkowanie zasadowe, z pH dochodzącym do 7,5, ale woli glebę lekko kwaśną (pH 5,5-6,5).
Na Bliskim Wschodzie granaty uprawiane są od kilku tysięcy lat. Najstarsze wzmianki o nich zapisane zostały pismem klinowym na glinianych tabliczkach znalezionych w Mezopotamii i datowanych na połowę trzeciego tysiąclecia p.n.e.
Uprawa rozprzestrzeniona została przez Fenicjan. W ruinach Jerycha odkryto drewniane naczynie, któremu nadano kształt owocu granatowca, oraz znaleziono resztki jego owoców.
W Gezer i jaskiniach nad Morzem Martwym odkryto zasuszone owoce pochodzące z okresu 1650 lat p.n.e.
Granat odgrywał ważną rolę w tradycji żydowskiej. Znany był Żydom, gdyż Izraelici podczas podróży z Egiptu do Kanaanu narzekali, że na pustyni nie ma „drzew figowych ani winorośli, ani drzewa granatu, a nawet nie ma wody do picia” (Lb 20:5).
Czytamy również o relacji zwiadowców, którzy przynieśli Mojżeszowi winogrona, jabłko granatu oraz figi, aby zademonstrować żyzność „ziemi obiecanej” (Lb 13:23).
Księga Wyjścia opisuje szatę “efod” noszoną przez hebrajskiego arcykapłana, na której nosił wyhaftowane owoce granatu, na przemian ze złotymi dzwoneczkami, które można było usłyszeć, kiedy arcykapłan wchodził i wychodził z Miejsca Najświętszego w Świątyni (Wj 28:33-35).
Według Papirusu Ebersa, jednego z najstarszych pism medycznych z około 1500 roku p.n.e., Egipcjanie używali granatu do leczenia tasiemca, dolegliwości żołądkowych i innych infekcji.
Źródła
- https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Granat_w%C5%82a%C5%9Bciwy
- Hopf, Maria; Zohary, Daniel (2000). Domestication of plants in the old world: the origin and spread of cultivated plants in West Asia, Europe, and the Nile Valley (3rd ed.). Oxford [Oxfordshire]: Oxford University Press. p. 171. ISBN 0-19-850356-3
- Why Hebrew Goes from Right to Left: 201 Things You Never Knew about Judaism, Ronald H. Isaacs (Newark, 2008), p. 129.
- Jayaprakasha, G. K.; Negi, P.S.; Jena, B.S. (2006). „Antimicrobial activities of pomegranate”. In Seeram, Navindra P.; Schulman, Risa N.; Heber, David (eds.). Pomegranates: ancient roots to modern medicine. CRC Press. p. 168. ISBN 978-0-8493-9812-4.
