Epidares nolimetangere – straszyk „nie dotykaj mnie”

Epidares nolimetangere, zwany straszykiem „nie dotykaj mnie”, to gatunek straszyka i jedyny przedstawiciel rodzaju Epidares. Nazwa “nolimetangere” pochodzi z łaciny i oznacza „nie dotykaj mnie”, co odnosi się do kolczastego wyglądu tych owadów.

Cechy gatunku

Epidares nolimetangere należy do mniejszych straszyków. Samce osiągają 35–43 mm długości, a samice dorastają do 45–48 mm, przy czym mają krótsze kolce niż samce. Gatunek ten nie posiada skrzydeł.

U obu płci na głowie i przednim brzegu śródtułowia znajduje się para kolców, a na tylnym brzegu śród- i zatułowia – pierścień z czterema kolcami.

Samce mają jedną parę kolców na drugim segmencie odwłoka, a samice dodatkowo posiadają kolce na trzecim segmencie.

Ubarwienie żeńskich przedstawicielek straszyka “nie dotykaj mnie” jest ciemnobrązowe z jasnym pasem pośrodku, natomiast samce mają ciemne plamy wokół kolców i na odwłoku, tworzące dwa równoległe paski.

Co ciekawe, kolor samców różni się w zależności od ich miejsca występowania w naturze. Może być on jasnobrązowy na odnóżach, a czerwony na głowie i odwłoku. Czasem mają one zielone, metaliczne plamy. Istnieją formy z bardziej czerwonym kolorem i mniejszymi plamami i takie z większymi zielonymi plamami.

Występowanie, styl życia i rozmnażanie

Epidares nolimetangere pochodzi z Borneo, głównie z północno-zachodniej części Sarawaku, gdzie występuje w największym zagęszczeniu na całej wyspie. 

Straszyk “nie dotykaj mnie” żyje w niskich krzewach tropikalnych lasów deszczowych. Jest roślinożercą, żywi się głównie liśćmi malin, jeżyn, dębu, trzykrotki.

Samice składają od jednego do trzech jaj tygodniowo przez około 20 miesięcy. Jaja mają długość 3,5–3,9 mm, szerokość 2,9–3,1 mm i ważą około 6,8 mg. Skorupki ich są pokryte kolczastymi włoskami. Samice składają je pojedynczo w dołku wykopanym uprzednio przez nie odnóżami.

Z jaj po 3–6 miesiącach wykluwają się nimfy (larwy) o długości 7–12 mm.

Samce dojrzewają po 8 miesiącach, samice po 10.

Po trzech do czterech tygodni od osiągnięcia dojrzałości samice zaczynają składać jaja.

Hodowla

Pierwsze hodowle Epidares nolimetangere sprowadzono w 1988 roku z góry Serapi przez Philipa Edwarda Bragga oraz w 1989 roku z góry Matang przez Patricka van der Stigchela.

Straszyk “nie dotykaj mnie” potrzebuje wilgotności wynoszącej co najmniej 80%. Taki poziom można utrzymać w szklanym terrarium z małymi otworami wentylacyjnymi. Gatunek ten dobrze znosi nadmiar wilgoci i źle reaguje na jej brak.

Pożywienie stanowią liście dębu i leszczyny, a także rośliny takie jak jeżyny, maliny, truskawki oraz ognik.

Podłoże powinno stanowić warstwa ziemi przykryta mchem. Należy je stale utrzymywać w wilgoci.

Jaja można zostawić na powierzchni ziemi lub lekko zakopać.

Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:

• Czapla siwa
• Ptaszor jaskółczy – ptaszor
• Czy Biblia usprawiedliwia niewolnictwo?
• Ochrona środowiska w Biblii? Naturalnie!
• Zagłada czy ratunek – jaka czeka nas przyszłość?

Źródło

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Epidares [dostęp: 29.10.2024].

© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: Bernard DUPONT. Licencja: CC BY-SA 2.0.