Wilk kanadyjski (Canis lupus occidentalis) zalicza się do podgatunków wilka szarego (Canis lupus) należącego do rodziny psowatych (Canidae). Zwierzę o relatywnie dużych rozmiarach ciała zasiedla głównie zachodnie rejony Ameryki Północnej. Najczęściej spotyka się je w pobliżu górnego odcinka rzeki Mackenzie w Alasce. Zamieszkuje także północno-zachodnie Stany Zjednoczone oraz południowe tereny zachodnich prowincji Kanady. Jego obecności nie stwierdza się tylko na preriach.
Wilk kanadyjski – taksonomia
Autorzy pochodzącej z 2005 roku publikacji naukowej Mammal Species of the World wskazują na konieczność klasyfikowania wilka kanadyjskiego jako podgatunku wilka szarego. Pierwszy opis ssaka powstał w 1829 roku. Został on opracowany przez szkockiego przyrodnika Johna Richardsona. Badacz ten zaproponował również nazwę Canis lupus occidentalis dla przedstawicieli tego podgatunku. Odnosiła się ona wprost do zasięgu geograficznego występowania zwierzęcia.
Pochodzące z Ameryki Północnej wilki szare w ostatnich latach zostały poddane szczegółowym badaniom filogenetycznym. Na ich podstawie wyodrębniono trzy główne klady reprezentowane przez Canis lupus occidentalis, Canis lupus nubilus i Canis lupus baileyi. Ich przedstawiciele mieli różnych eurazjatyckich przodków. Pochodzenie wilków kanadyjskich wywodzi się od ostatnich wilków szarych, które przybyły do Ameryki Północnej za pośrednictwem mostu Beringa. Obecnie na terenie Stanów Zjednoczonych i Kanady żyją liczne populacje wilka kanadyjskiego. Współistnieją tam razem z Canus lupus nubilus, choć udało im się wyprzeć przedstawicieli tego podgatunku z niektórych zasiedlanych przez nie pierwotnie rejonów.
Opis
Wilki kanadyjskie wyróżniają się dużymi rozmiarami ciała. Waga samic z reguły oscyluje na poziomie od 38,6 kg do 45,4 kg. Samce z reguły są cięższe od swoich partnerek. Średnią ważą one od 47,6 kg do 61,2 kg. Czasem można jednak spotkać cięższe osobniki, które ważą odpowiednio 60 kg (samice) i 72 kg (samce). Długość ciała waha się od 152 do 183 cm. Parametr ten u największych zarejestrowanych osobników wynosił natomiast 213 cm. Wysokość w kłębie mieści się w przedziale od 68 do 91,5 cm. Wilki szare są znacznie mniejsze. Z reguły odznaczają się masą ciała na poziomie mniej więcej 39 kg.
Wilk kanadyjski charakteryzuje się masywną budową ciała. Zwierzę ma zaokrągloną głowę oraz stosunkowo szeroki pysk. Ciało ssaka pokrywa gęsta sierść zazwyczaj w kolorze kremowym. Niekiedy może ona również przybierać barwę szarą lub czarną. Wilk kanadyjski ma krótsze uszy od swojego eurazjatyckiego przodka.
Reintrodukcja wilków kanadyjskich
Wilki kanadyjskie, które wprowadzono sztucznie na tereny Parku Narodowego Yellowstone, wykazują tendencje do polowania na jelenie. W polu ich szczególnego zainteresowania pozostają zwłaszcza młode osobniki. Po oddzieleniu ich od rodziców gonią je stadnie. Mają też skłonności do atakowania pojedynczych cieląt błąkających się bez opieki dorosłych. W skład ich diety wchodzą także osłabione, chore lub starsze jelenie, a także bawoły, które nie są w stanie samodzielnie obronić się przed napaścią ze strony drapieżników.
Wilki kanadyjskie polują także na mniejsze zwierzęta. Zwykle są to sarny i owce, które mogą bez problemu uśmiercić jednym ukąszeniem w szyję. W razie potrzeby są w stanie zadowolić się także mniejszymi ofiarami (np. zającami, szczurami, myszami). Najedzony wilk może bez problemu wytrzymać nawet kilkanaście dni bez przyjmowania pokarmu. Jednorazowo jest w stanie pochłonąć nawet 10 kg mięsa.
Rozmnażanie
Ciąża u wilka kanadyjskiego trwa średnio około 2 miesięcy. Samica zwykle wydaje na świat od 4 do 7 młodych. Matki karmi swoje potomstwo mlekiem przez około 30 dni. Później szczenięta zaczynają opuszczać swoje legowiska, aby zjeść mięso przyniesione im przez rodziców i innych dorosłych członków stada. Wilczęta stają się zdolne do samodzielnego zdobywania pożywienia po upływie około 4-5 miesięcy od narodzin.
Tryb życia
Wilki kanadyjskie żyją w stadach, zwanych watahami. Jedna taka grupa zwykle liczy od 8 do 12 osobników. Z reguły są to rodzice i ich obecny miot. Czasem stado zasilają także starsi potomkowie pary wilków, jak również osobniki żyjące do tej pory samotnie. Zwierzęta wykazują wzmożoną aktywność w porze nocnej. Niekiedy w ciągu jednej nocy są w stanie przemierzyć dystans kilkudziesięciu kilometrów.
Wilki kanadyjskie wykazują tendencje do wycia. Mogą to robić w pojedynkę lub w większych grupach. Często w ten sposób inicjują łowy. Niekiedy jednak wydają wspomniane odgłosy bez żadnej wyraźnej przyczyny.
Przy okazji polecamy zapoznać się z artykułami:
- Czeczotka tundrowa
- Piżmowół arktyczny – wół piżmowy
- Kwiczoł
- Planety pozasłoneczne a chrześcijaństwo
- Ewolucyjne źródła rasizmu
Źródło
1. https://en.wikipedia.org/wiki/Northwestern_wolf [dostęp: 17.01.2025]
© Źródło zdjęcia głównego: Wikimedia Commons. Autor: William C. Campbell. Licencja: Domena Publiczna.
